Υστερα από την κατάρρευση της απριλιανής δικτατορίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έθεσε τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος που απολαμβάνουν επί τέσσερις τώρα δεκαετίες οι Ελληνες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου (με το ζιβάγκο του επαναστάτη για πολλούς φίλους του) απεδείχθη αντάξιος των περιστάσεων –η Ελλάδα με την ουσιαστική συνεργασία Καραμανλή – Παπανδρέου απέκτησε ομαλό δημοκρατικό βίο. Οι δύο ηγέτες εφήρμοσαν ένα σύστημα κοινοβουλευτικό που στηρίχθηκε στην εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία. Οι παράπλευρες πολιτικές δυνάμεις παρέμειναν επί σαράντα χρόνια στην αυλή της εξουσίας, μη έχοντας ουσιαστική συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας.
Από το 1974 και έως πριν από μερικά χρόνια, η στρατηγική των μικρών κομμάτων ήταν οι συμμαχίες. Το ΚΚΕ ιδιαιτέρως αλλά και άλλα μικρότερα αριστερά κόμματα επιζητούσαν με επιμονή σχήματα τα οποία η συντηρητική Δεξιά εξόρκιζε ως λαϊκά μέτωπα. Οι ηγέτες του Κέντρου, με πρώτον τον Γεώργιο Παπανδρέου, απέρριπταν κάθε σκέψη για σύμπραξη με την Αριστερά. Ανάλογη ήταν η κατάσταση και στον συντηρητικό χώρο. Οι τελευταίες όμως εξελίξεις, όπως οι απροσεξίες των διαδόχων του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η ακατανόητη «πολιτική» του υιού Παπανδρέου που διέσυρε διεθνώς τη χώρα προτού παραδώσει άδεια ταμεία, σε συνδυασμό με τις ασθένειες του κοινοβουλευτισμού που ελλοχεύουν μέσα και έξω από τη Βουλή, οδήγησαν στον κατακερματισμό της πολιτικής ζωής.
Οι συνεχείς διαρροές οπαδών από ήδη μικρά κόμματα σε άλλα, αντίστοιχα ή και μικρότερα, δεν οδηγούν σε στερεά κυβερνητικά σχήματα, αλλά προοιωνίζονται δεινά για τον τόπο.
Οσοι παρεμποδίζουν την ουσιαστική συμμετοχή της Κεντροαριστεράς στον πολιτικό βίο και τη δυνατότητα των πολιτών να επιλέγουν μια συντηρητικότερη ή προοδευτικότερη πολιτική μοιάζει να ανοίγουν κερκόπορτες στη Δεξιά, η οποία τις τελευταίες μέρες δείχνει σημεία δημοσκοπικής αναρρώσεως.
Οι Ελληνες με την ψήφο τους μπορούν να δώσουν τη λύση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
