Μιχάλης Οικονόμου: «Ως πατέρας, ζω ένα θαύμα που δεν εξαντλείται»

Όμως υπάρχει και ο νόμος της αγάπης, ένα «νόμο» που έχεις επιλέξει και εσύ στη ζωή σου ως σύντροφος και ως μπαμπάς. Πόσα χρόνια μπαμπάς, πια;

 Εξίμισι.

6,5 χρόνια μπαμπάς. Πώς είναι αυτά τα χρόνια, αν πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου και να κάνεις έναν απολογισμό;

Είναι χιλιάδες μικρές και μεγάλες ψηφίδες, που πώς να τις βάλει κανείς σε σειρά; Μπαίνει κάθε μέρα τουλάχιστον μία τέτοια ψηφίδα. Εγώ αυτό που έχω πει μέσα μου, όσο είναι ακόμα μικρός, κάθε μέρα να έχει τουλάχιστον μία δυνατή αγκαλιά. Δεν είναι μία. Είναι πολλές. Και πολλά συνταγογραφημένα από γιατρό, φιλάκια στα μάγουλα. (γέλια). Στον απολογισμό αυτόν θα προσθέσω ότι η πατρότητα για μένα είναι ένας αγώνας δρόμου απέναντι στην ανεπάρκεια του ίδιου μου του εαυτού και αυτό ισχύει για κάθε γονιό, νομίζω. Όμως από την άλλη, είμαι αυτός που είμαι και το ότι υπάρχει σκέψη για να γίνουμε καλύτεροι, πάντα είναι ένα βήμα. Είμαι παρών και θεωρώ ότι κάνω το καλύτερο που μπορώ για να είμαι παρών.

Ήσουν πάντα έτοιμος να γίνεις πατέρας;

Εγώ πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου μπαμπά, από παιδί είχα την στάση του μπαμπά και οι συμμαθητές μου στο σχολείο μου έλεγαν ότι «εσύ θα γίνεις πάρα πολύ καλός πατέρας». Ίσως κάτι έβλεπαν σε μένα. Ε, στην πορεία, κάπως το άφησα αυτό το όνειρο αλλά ήρθε και με βρήκε αυτό…

 Γιατί το άφησες; Λόγω σεξουαλικότητας;

Ναι! Γιατί στη δεκαετία του 1990, όταν ενηλικιώθηκα, δεν υπήρχαν τέτοια πρότυπα και τέτοια προοπτική. Αυτό μου στοίχισε πάρα πολύ γιατί μεγάλωσα σε μια οικογένεια πολύ δεμένη με πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και πολύ δυνατές σχέσεις και μεγάλωσα με τη σκέψη ότι θέλω και εγώ να κάνω μια οικογένεια όπως αυτή που μεγάλωσα. Και όταν ήρθε ένα παιδί στη ζωή μου, μια ευκαιρία για ένα παιδί, εκεί δεν έκανα πίσω. Δεν κάναμε πίσω γιατί δεν είμαι μόνος μου σ' αυτό. Ήρθε μαζί με το σύζυγό μου πλέον. Έτσι κάναμε ένα πολύ μεγάλο βήμα. Πήραμε μία απόφαση ζωής. Ήταν μια κίνηση πρωτόγνωρη ακόμα για πριν 6,5 χρόνια, γιατί τότε δεν υπήρχαν πολλά παιδιά που ανοιχτά μεγάλωναν από ομόφυλα ζευγάρια.

Αισθάνεσαι όμως ότι εξελίχτηκε κάπως η κοινωνία και άλλαξε μέσα σ’ αυτά τα 6,5 χρόνια;

Ναι, πριν 6 χρόνια δεν είμαστε αυτό που είμαστε σήμερα. Έχει αλλάξει πολύ αυτή η κοινωνία. Πάρα πολύ. Όχι μόνον λόγω του νόμου για την ισότητα στο γάμο. Γενικά ο κόσμος έχει αρχίσει να ξυπνάει σε πολλαπλά επίπεδα. Παρόλο που βλέπουμε πολλές ακρότητες και αγριότητες πολιτικά και κοινωνικά, είμαι αισιόδοξος και βλέπω ότι η κοινωνία αλλάζει.

Πώς ήρθε στη ζωή σας ο μικρός και σας έκανε μπαμπάδες;

Ο μικρός ήρθε από το συγγενικό περιβάλλον του συζύγου μου. Ήταν δική μας απόφαση να το ζητήσουμε, να το πάρουμε στην αγκαλιά μας και με πολλή χαρά και αγάπη έγινε η κίνηση. Ευτυχώς έγινε γρήγορα.

Έχει γίνει η υιοθεσία;

Δεν έγινε ακόμα, τώρα θα γίνει. Τώρα από τη στιγμή που ψηφίστηκε ο νόμος που περιλαμβάνει και την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, όλα θα γίνουν με τις διαδικασίες που ορίζονται. 

Και το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε αυτό που όριζε ο νόμος για την υιοθεσία από τα ομόφυλα ζευγάρια…

Ναι, γιατί κάποιες ομάδες ανθρώπων αμφισβήτησαν την συνταγματικότητα του νόμου και το Συμβούλιο απλά επικύρωσε αυτό που έχει ήδη ψηφιστεί.

Σε αυτή την πολύ όμορφη οικογένεια που έχετε με τον σύζυγό σου και το παιδί, πώς έχετε μιλήσει στο παιδί για αυτή την οικογένεια, όχι για αυτό που είστε εσείς, αλλά για το πώς να αντιμετωπίσει τον κόσμο που δεν αποδέχεται μια οικογένεια που δεν είναι στερεοτυπικά η πατροπαράδοτη ελληνική οικογένεια. Έχετε προετοιμάσει και θωρακίσει το παιδί, και πώς;

Αυτό είναι μια διαδικασία καθημερινή. Ευτυχώς το σχολικό περιβάλλον του μας έχει βοηθήσει και έτσι ο γιος μας δεν έχει συναντήσει δυσκολίες.  Οι φίλοι του, οι δάσκαλοι του έχουν καταλάβει την περίπτωσή μας. Υπάρχει αποδοχή, υπάρχει συνεργασία πάνω σε αυτό, υπάρχει η ενσυναίσθηση και η ανάγκη να βρούμε από κοινού τους τρόπους ώστε να ειπωθούν τα πράγματα πιο συμπεριληπτικά, όπως για παράδειγμα στη Γιορτή της Μητέρας ή στη Γιορτή του Πατέρα. Ο γιος μου από πολύ μικρός υπερασπίζεται την ιστορία του. Λέει ότι έχω δύο μπαμπάδες. Για παράδειγμα σε μία κυρία στην παιδική χαρά που μπορεί να ρωτήσει «πού είναι η μαμά σου» λέει ότι έχω δύο μπαμπάδες. Ξέρει ότι η μαμά του είναι η μαμά της κοιλίτσας, που έδωσε χώρο στην κοιλίτσα της με πολλή χαρά και αγάπη για να γεννηθεί εκείνος και να έρθει στην οικογένειά μας. Οπότε, για ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα τέτοιο πλαίσιο, για αυτόν είναι το απόλυτα φυσιολογικό. Και τελικά βλέπω ότι και για τους συμμαθητές του γίνεται απόλυτα φυσιολογικό, γιατί βλέπουν μπροστά τους μια διαφορετική οικογένεια που όμως δεν είναι τελικά διαφορετική για το παιδί μου.

Εσύ έχεις συναντήσει δυσκολίες ως πατέρας μιας διαφορετικής οικογένειας;

Πρακτικές δυσκολίες και αντιδράσεις για να κληθώ να υπερασπιστώ αυτό που είμαι δεν έχω συναντήσει, τουλάχιστον όχι κατά πρόσωπο, δεν μιλάω για σχόλια στα σόσιαλ μίντια. Αυτό ας το αφήσουμε καλύτερα. Παρ' όλα αυτά επειδή όντως και για εμάς τους ίδιους, είμαστε τα πρώτα παραδείγματα που έχουμε μιας τέτοιας οικογένειας, έχουμε βάλει ένα λιθαράκι, για τις επόμενες γενιές για να είναι πιο άνετες απέναντι σ’ αυτή τη «διαφορετικότητα». Εμείς, η αλήθεια είναι, παλεύουμε και παίρνουμε βοήθεια γι' αυτό, να σπάσουμε και κάποια στερεότυπα που κι εμείς ίδιοι έχουμε στο κεφάλι μας. Γιατί παρόλο που είμαστε με όλο μας το είναι από τη μεριά του καινούριου, της προόδου, της εξέλιξης, αυτό που χρειάζεται κυρίως να αντιμετωπίσω είναι τα στερεότυπα που έχω εγώ o ίδιος στο κεφάλι μου.

Τι στερεότυπα έχεις εσύ στο κεφάλι σου;

Όλα αυτά που κουβαλάω από μια κοινωνία που μέχρι χθες, δεν πίστευε ότι εγώ μπορούσα να γίνω γονιός. Άρα, καλούμαι εγώ ίδιος να περάσω μια διαδικασία πίστης απέναντι σε αυτό που κάνω για να το υποστηρίξω.

 Και όταν λες παίρνετε βοήθεια και εσύ και ο σύζυγός σου, τι εννοείς;

Πάμε σε σύμβουλο γονέων. Όμως αυτό που μας έχουν πει είναι ότι τα ομόφυλα ζευγάρια, είναι αυτοί που πάνε σε σύμβουλο γονέων πριν δημιουργηθούν προβλήματα. Γιατί έχουν τον φόβο, επειδή η κοινωνία τους το λέει, ότι δεν είναι συνειδητοποιημένοι γονείς. Τα ομόφυλα ζευγάρια που θέλουν να κάνουν οικογένεια, βιώνουν μια πολύ οδυνηρή διαδικασία προκειμένου να γίνουν γονείς και ακούν και όλοι την αμφισβήτηση της κοινωνίας. Όμως για να κάνει κανείς αυτό το βήμα της γονεϊκότητας πάει να πει ότι το θέλει πολύ, αλλιώς για ποιο λόγο να μπει κανείς στον κόπο, αν δεν νιώθει μέσα του έτοιμος να το κάνει;

Οι έρευνες δείχνουν πως τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών αναπτύσσονται φυσιολογικά χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες και χωρίς σημαντικές διαφορές από τα παιδιά ετερόφυλων ζευγαριών και νιώθουν πιο ασφαλή και ευτυχισμένα ενώ κάποιες άλλες δείχνουν ότι οι ομοφυλόφιλοι άντρες που παρέχουν πρωταρχικές φροντίδες σε βρέφη μπορούν να ανταποκριθούν και στους δύο ρόλους γονεϊκότητας. Έχεις διαβάσει γι’ αυτές τις έρευνες;

Ναι, θέλω να το ελπίζω ότι είναι έτσι. Κάθε ζευγάρι βέβαια περνάει τις δυσκολίες του, τα σκοτάδια του, μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες. Όμως για μας τουλάχιστον αυτό που ισχύει είναι ότι πάντα κάνουμε επίκεντρο τη λύση και όχι το πρόβλημα. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι οι μπαμπάδες έχουν σπάσει παραδοσιακά πατριαρχικά στερεότυπα, είναι αυτοί που είναι αρκετά τρυφεροί, που κάνουν δουλειές στο σπίτι, που μπαίνουν σε διαδικασία να αλλάξουν κομμάτια τους παλιά που δεν χρησιμεύουν και τους πάνε πίσω, που θέλουν να συνδιαμορφώσουν την προσωπικότητα ενός καινούριου ανθρώπου για να είναι ένας ακέραιος χαρακτήρας σε μια κοινωνία που πρέπει να είναι πολύ σαφής ο σεβασμός απέναντι στους άλλους ανθρώπους, η ευγένεια που λείπει, η ειλικρίνεια, η προθυμία να εξελιχθεί… Όλα  αυτά είναι αρχές που θεωρώ ότι οι σύγχρονοι γονείς τις έχουν και προσπαθούν να εμπνεύσουν στα παιδιά τους Εμπνέουμε τα παιδιά μας όχι μέσα από τον εκφοβισμό αλλά μέσα από την πίστη, την εμπιστοσύνη, την αγάπη και την αποδοχή.

Εσύ τι θέλεις περισσότερο να μάθει το παιδί σου από σένα και από τον Γιώργο;

Θέλω να γίνει ένας ελεύθερος άνθρωπος, θέλω να μάθει να μην ντρέπεται για αυτό που είναι, να μην κουβαλάει ματιές που δεν είναι δικές του, φόβους που δεν είναι δικοί του, προσδοκίες να εκπληρώσει που δεν είναι δικές του… Με ενδιαφέρει ο δρόμος της ευγένειας, της πίστης στην καλοσύνη, στην τιμιότητα, στην ακεραιότητα του χαρακτήρα στο να νιώσει ότι είναι ισότιμος με τους φίλους του, με τις φίλες του και οι φίλοι του απέναντι σ’ αυτό, να μην φοβάται να πει το γνώμη του αλλά να σέβεται αυτό που έχει προηγηθεί από αυτόν, εννοώ την παράδοση. Για παράδειγμα, εγώ του βάζω διάφορα είδους μουσικής μέσα στο οποίο όμως επιμένω να ακούει και λαϊκά και παραδοσιακά και κλασική μουσική. Δεν τα ακούει πάντα με ευχαρίστηση αλλά με ενδιαφέρει να έχει ένα μυαλό που να μην είναι μονοδιάστατο. Να μην τον οδηγούν οι οθόνες, τα σόσιαλ μίντια, η τραπ μουσική αλλά και οι αλγόριθμοι που δημιουργούν μυαλά σαν να έχουν όλα το ίδιο καλούπι. Δεν μπορώ να τ’ αποφύγω εντελώς όλα αυτά αλλά οφείλω εκεί να πετάω διάφορους σπόρους και μέχρι τώρα λειτουργεί γιατί και ο μικρός είναι αρκετά αυτόνομος και εξερευνητής.

Κλείνετε ένα χρόνο γάμου με το σύζυγό σου από εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής 14/6 που έχοντας στο πλευρό σας, τους αγαπημένους ανθρώπους σας, στείλατε το μήνυμα ότι η αγάπη κάνει την οικογένεια. Αλήθεια, πώς είναι να λες ισότιμα και ανοιχτά «είμαι παντρεμένος με τον σύντροφο μου»;

Είναι έκπληξη και μόνο να το αρθρώνεις οπότε κοιτάζω να το ευχαριστιέμαι γιατί όσο είναι έκπληξη, είναι και κάτι που πια έχει συμβεί, το δικαιούμαι και –ξέρεις- μου αρέσει κάποιες φορές να λέω και την λέξη που θεωρώ πιο χοντροκομμένη, «ο άντρας μου» αλλά μου αρέσει γιατί θέλω να το ζήσω σε όλες τις διαστάσεις του και με όλο το λεξιλόγιο που περιλαμβάνει μια τέτοια σχέση. Κατά τα άλλα δεν άλλαξε κάτι στην καθημερινότητά μας γιατί ήμασταν και πριν και μετά το γάμο, οικογένεια. Αλλά ότι η δήμαρχος του Διονύσου, μας είπε αυτά τα λόγια αγάπης και υποστήριξης, εκείνη την ώρα αισθάνθηκα μια δικαίωση, ένιωσα ισότιμος με όλους τους ανθρώπους και εξαλείφθηκε το παράπονο και η αδικία που ένιωθα.

Νιώθω στο βλέμμα σου, στο τρόπο που μιλάς, στον τρόπο που χαμογελάς, ότι είσαι  ευτυχισμένος με όλο αυτό που σου συμβαίνει….

Είμαι ευτυχισμένος! Ζω ένα  θαύμα που δεν εξαντλείται. Το παιδί σε κάθε ηλικία σε βάζει σε καινούργιους τόπους, σε καινούργιους χώρους εξερεύνησης, σε φέρνει αντιμέτωπο με άλλα κομμάτια του εαυτού σου. Τώρα είναι σαν να ξαναζώ τη δική μου παιδική ηλικία και εκεί έρχεται και το κομμάτι της επανόρθωσης: πράγματα που δεν πέτυχαν πολύ στη δική μου περίπτωση, μήπως έχω τώρα μία δεύτερη ευκαιρία να τα πετύχω από τη μεριά του Νικηφόρου. Νομίζω ότι πρέπει να χαλαρώσω λίγο τα λουριά και να νιώθω και για μένα και για τον μικρό, ότι είναι ok και οι μέρες που δεν πάμε κάπου, δεν κάνουμε κάτι ενδιαφέρον. Και η βαρεμάρα είναι πάρα πολύ σημαντική. Το λέω, γιατί καμιά φορά, μου λέει ότι βαριέται και του λέω «δεν πειράζει κι εγώ βαριέμαι, δεν είναι ευχάριστο αλλά ας το ζήσουμε». Με ενδιαφέρει πολύ το κομμάτι των συναισθημάτων που βέβαια είναι κάτι που πια διδάσκεται και στα σχολεία στα παιδιά. Για τους γονείς είναι το θέμα. Εγώ για παράδειγμα πολλές φορές δεν είμαι αυτό που νιώθω. Όμως αυτό που νιώθω χρειάζεται να το αγκαλιάζω όση ώρα είναι εδώ. Είναι σαν ένα πουλί που έρχεται και φεύγει και μετά θα έρθουν κι άλλα πουλιά, θα έρθουν και θα φύγουν. Έτσι ακόμα και τα δύσκολα συναισθήματα μαθαίνω να τα αγκαλιάζω, να τα διαχειρίζομαι, να καταλαβαίνω τους φόβους  αλλά να μην γίνομαι ένα με αυτούς.

Τι σας έχει πει ο Νικηφόρος που σας έχει συγκινήσει ή σας ταρακούνησε;

 Ο γιος μου, μου έχει πει ότι «είσαι πολύ καλός μπαμπάς». Γενικά, επειδή είναι πολύ cool τύπος και εμείς καμιά φορά είμαστε πιο τσιτωμένοι με καθημερινά πρακτικά πράγματα είναι αυτός που θα μας πει «παιδιά κουλάρετε, μην ανησυχείτε τόσο, όλα θα πάνε μια χαρά». Αυτή είναι και η ουσία της ζωής, να ξέρεις ότι όντως όλα θα πάνε καλά κόντρα σε μια εποχή που βγαίνουν τύποι σαν τον Τραμπ που απειλεί ότι θα καταργήσει και θα αφαιρέσει δικαιώματα  από ανθρώπους σαν εμάς και τρέμουν για τις οικογένειές τους και ενώ κανονικά έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε, έρχεται το παιδί και μας βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Μας λέει «ηρεμήστε, όλα θα πάνε καλά» κάτι που θα έπρεπε εγώ να το λέω στο παιδί μου. Έπειτα είναι εκείνες οι στιγμές που εγώ μπορεί να πνίγομαι και μου λέει «έλα στο δωμάτιο να παίξουμε». Εκεί κάνω μια παύση, παίρνω μερικές ανάσες, να κάνω πίσω το εγώ μου, τον έλεγχο πάνω στη ζωή και στα πράγματα και να παραδοθώ στη σχέση, στην αγάπη, στο δόσιμο.

Το ότι είσαι ηθοποιός, πέρα από τα πολλά που μπορεί να σου δώσει αυτό το επάγγελμα που το υπηρετείς με μεγάλη αγάπη και αφοσίωση, έχει και ένα κακό: την ανασφάλεια. Αυτό σε δυσκολεύει στον τρόπο που θα συμβιβαστείς σε δουλειές που δεν θέλεις ή να πεις περισσότερα ναι απ’ ότι όχι απ’ όταν έγινες πατέρας;

Με δυσκολεύει. Δεν το αντιμετωπίζω χαλαρά, γιατί παρόλο που κάποιος είναι στη τηλεόραση και δουλεύει συνέχεια στο θέατρο και μπορεί να δείχνει μια συνεχή παρουσία, δεν σημαίνει ότι έχει λύσει το οικονομικό πρόβλημα. Έχω ξυπνήσει αρκετές φορές τα βράδια, κάνοντας λογαριασμούς και σκεφτόμενος «Οκ, φέτος αλλά του χρόνου, τι κάνουμε;». Έχει μεγάλη ανασφάλεια αυτό το επάγγελμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που ήρθε το παιδί στη ζωή μου βλέπω τον εαυτό μου να έχει γίνει πιο αποφασιστικός και πιο αμετακίνητος στο κομμάτι των οικονομικών. Να ζητάω αυτό που αξίζω, αυτό που δικαιούμαι. Δεν το έκανα τόσο αποφασιστικά πριν το παιδί. Ωστόσο παίρνει και άλλη βελτίωση. Όμως πρέπει να σου πω ότι αυτό το επάγγελμα είναι που με κρατάει και σε μια εγρήγορση, σε μια φρεσκάδα, σε μια διαρκή κίνηση και νομίζω αυτό αντανακλάει και στο παιδί.

  Πώς αντιμετωπίζει ο μικρός το γεγονός ότι έχει διάσημους μπαμπάδες;

Δεν του κάνει εντύπωση, γιατί από μικρός το βλέπει αυτό. Είναι κουλ. Και εγώ προσπαθώ πάντα να δείχνω ότι για μένα δεν τρέχει κάτι. Ναι, μεν ευγνωμοσύνη για τα καλά λόγια, αλλά δεν το παίρνουμε επάνω μας.  

Το επάγγελμα των μπαμπάδων του, είναι κάτι για το οποίο έχει δείξει ενδιαφέρον;

Είναι πολύ μικρός ακόμα για να αποφασίσει. Αλλά είναι κάτι το οποίο του έχει κεντρίσει τον ενδιαφέρον. Βέβαια κατά καιρούς έχει πει ότι θα γίνει από δάσκαλος μέχρι δικαστικός. Εμείς δεν τον ρωτάμε.  Είναι από αυτές τις στερεοτυπικές ερωτήσεις που θεωρώ ότι περιορίζουν τα παιδιά στην εποχή μας, όπως και η ερώτηση: «Τι έγινε, έχεις κανένα κορίτσι;».  Όλα αυτά προσπαθώ να τα δω λίγο πιο ανοιχτά.

  Τι σου έχει μάθει η πατρότητα για σένα;

 Η πατρότητα είναι ένα ταξίδι το οποίο πάει μόνο μπροστά. Ποτέ πίσω. Μου έχει μάθει ότι θέλει διαρκή παρουσία, μου φανερώνει πόσα αποθέματα αγάπης, τρυφερότητας και προσφοράς έχω και δεν τα έχω φανταστεί. Μου έμαθε να βάζω τον εαυτό μου και τον εγωισμό μου πίσω. Να ξεπερνάω τους φόβους και τις ανασφάλειες μου.  Να βάζω μπροστά την πίστη σε αυτό που έχω και πια που έχουμε όλοι μαζί.

Για σένα ως μπαμπά είπαμε. Ο Γιώργος τι μπαμπάς είναι;

Παίρνω πολλή δύναμη από τον Γιώργο. Εκείνος έχει κάτι πιο αέρινο. Είναι πιο άμεσος στις σχέσεις με το παιδί. Έχει πολύ χιούμορ. Έχει πολλή τρυφερότητα. Πρακτικά ξέρει να δίνει λύσεις. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον και αυτό δημιουργεί ένα σύνολο πολύ δυνατό για το παιδί.

Και το παιδί τι σου έχει μάθει;

Το παιδί είναι ένα χέρι που κρατάω και με πηγαίνει μόνο του. Και όσο αφήνω να με πάει εκεί έχει πολλά δώρα. Απλά πρέπει να κατανικήσω τη δική μου κούραση από μία δύσκολη μέρα. Ένα μυαλό που είναι πηγμένο από το διάβασμα και κατακερματισμένο από διάφορα πρακτικά.  Το παιδί όμως μού έμαθε ότι η ζωή μαζί του δεν είναι μία πρόβα. Ό,τι ζω, ό, τι κάνω, όπως συμπεριφέρομαι είναι αυτό που συμβαίνει εκεί τη στιγμή. Δεν έχω μια ακόμα λήψη. Μία ακόμα ευκαιρία. Μία ακόμα πρόβα. Κάθετι «γράφει» μέσα του. Έτσι έρχομαι αντιμέτωπος με αυτή την ευθύνη κάθε φορά να εμφανίζω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.  Αυτό με «αναγκάζει» το παιδί να το κάνω καλά. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί ουσιαστικά με  σμιλεύει. Είναι ένας γλύπτης που δημιουργεί την  καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.

Υπάρχει κάποιος από τους ρόλους που έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια και πριν το παιδί αλλά και τώρα που μπορεί να έχει αποτελέσει έμπνευση, έναυσμα, για να χρησιμοποιήσεις κάτι από αυτόν όσο μεγαλώνεις το παιδί;

Ο ρόλος που υποδύθηκα στη σειρά της ΕΡΤ, «Τα Καλύτερα Μας Χρόνια». Είναι ο κατεξοχήν μπαμπάς, που και αυτός μεγαλώνει ένα παιδί που μπορεί να μην είναι δικό του αλλά είναι ένας μπαμπάς της καρδιάς. Είναι ένας «μπαμπάς» που μου έδειξε πολλούς δρόμους τρυφερότητας και παρόλο που ήταν ένας ιδιόρρυθμος τύπος έλιωνε για τη μικρή.  Τότε που γυρίζαμε τη σειρά, μόλις είχε έρθει και ο μικρός στη ζωή μας. Ήταν ενός έτους. Οπότε ήμουν ο μπαμπάς Μιχάλης στο σπίτι και ο μπαμπάς Δημήτρης στο γύρισμα. Ήταν δύο κομμάτια της ζωής που συμπληρώνονταν και αλληλοτροφοδοτούνταν. Γιατί είχα ξαναπαίξει τον μπαμπά αλλά δεν ήμουν ποτέ πριν μπαμπάς. Ο Δημήτρης ήταν ένας ρόλος ο οποίος πια έχει κάτι το εμβληματικό για μένα μέσα του.  Και κάτι το σχεδόν μεταφυσικό, για τη στιγμή που πήρες το ρόλο.

Τι εύχεσαι για τη σημερινή Γιορτή του Πατέρα; 

Εύχομαι σ' όλους τους μπαμπάδες και σ' όλα τα άτομα που νιώθουν ότι έχουν αυτό το ρόλο, σ' όλους τους γονείς, βιολογικούς και θετούς, σ' όλα τα είδη ζευγαριών ανεξαρτήτων φύλου, ταυτότητας και σεξουαλικότητας να γίνουν μπαμπάδες που θα πλέουν στην αγάπη όπως το έχει ανάγκη το παιδί τους πέρα από στερεότυπα και προσταγές της κοινωνίας. Η έννοια του πατέρα έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια και οφείλει να αλλάξει κι άλλο όσο κρατάει το χέρι του παιδιού που το οδηγεί εκεί που έχει ανάγκη και αυτό κατά βάση είναι η αγάπη, η φροντίδα, η προσφορά και τα όρια.

*Ο Μιχάλης Οικονόμου τη θεατρική σεζόν 2025-2026 θα παίξει στο έργο "Ο εχθρός του λαού" του Χένρικ Ίψεν σε σκηνοθεσία του Τόμας Όστερμάγιερ στο Θέατρο Κνωσός.

*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τον Μπλε Παπαγάλο, Λεωνίδου 31, Αθήνα 104 36