Κατερίνα Βρανά: «Η Ελλάδα έχει πλεόνασμα σοβαροφάνειας και έλλειμμα αυτοσαρκασμού»

«Η Ντερμπεντερίσσα σε πρώτη φάση είναι το όνομα της παράστασης και είναι ένα όνομα που θέλω να υιοθετήσω και για μένα. Μου αρέσει πάρα πολύ η λέξη, γιατί νομίζω ότι επειδή δεν χρησιμοποιείται πολύ ξεφεύγει από τα τετρημένα και έχει μέσα της και όλες τις έννοιες. Είναι λίγο γκομενάρα, λίγο μαγκάκι, λίγο μορτίσσα… Τα έχει όλα και συμφέρει. Οπότε γι' αυτό τη χρησιμοποιήσα και προφανώς γιατί κάθε φορά που τη λέω, κάνω λογοθεραπεία, είναι πάρα πολύ μεγάλη λέξη…».

«Το να είναι αστεία η Ντερμπεντέρισσα δεν αποκλείει το να είναι femme fatale. Αυτοί οι διαχωρισμοί με στενοχωρούν. Αυτό δείχνει πόσο ρηχές είναι οι έννοιες που έχουμε. Είναι τελείως μονοδιάστατες. Μπορείς να είσαι femme fatale και να έχεις πλάκα, μπορείς να φοράς τακούνια και να σου αρέσει η μπάλα, μπορείς να είσαι κοκέτα και κάφρος…».

«Μέσω αυτού που μου συνέβη και της αναπηρίας που ακολούθησε συνειδητοποίησα πόσο περιοριστικός είναι ο τρόπος που θεωρούμε ότι πρέπει να είναι ένας άνθρωπος ή πρέπει να είναι μια γυναίκα. Είναι βλακεία… Υπολείμματα από άλλες εποχές. Υποθέτω ότι κάπου θα εξυπηρετούν για να υπάρχουν ακόμα, ωστόσο πλέον δεν ισχύουν. Και επίσης σε κρατάνε σε πολύ μονοδιάστατη ζωή και μονοδιάστατο ρόλο. Ζούμε σε μια εποχή που πλέον έχουν πέσει τόσα ταμπού και τόσα όρια. Και όμως συνεχίζουμε και παγιδεύουμε τους εαυτούς μας σε στερεότυπα, τα οποία υπάρχουν από το Μεσαίωνα».

«Ρε φίλε, πεντακόσια χρόνια μετά και ακόμα παλεύουμε με τις ίδιες βλακείες. Δηλαδή, έλα τώρα… Εν τέλει αυτοπεριοριζόμαστε. Όταν λέμε κοινωνία τι εννοούμε; Εμείς είμαστε η κοινωνία που τα δεχόμαστε όλα αυτά και τα έχουμε ενστερνιστεί. Είναι χαζά. Είναι πάρα πολύ χαζά. Δηλαδή, είναι πηγή κωμωδίας από μόνα τους».

«Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που πήγα να πεθάνω και μέσα σε αυτά τα οκτώ χρόνια έχω ακούσει, για παράδειγμα, λόγω του πώς έχω αντιμετωπίσει όλο αυτό που μου συνέβη, ότι είμαι παλικάρι, λεβέντης και ότι έχω τεράστια αρχ@δια... Δεν έχω! Δε θέλω να στενοχωρήσω κανέναν αλλά δεν έχω! Θεωρώ πολύ προβληματικό να χρησιμοποιείς τους όρχεις ως σύμβολο δύναμης και αντοχής. Ένα κρύο αεράκι να φυσήξει κι ανεβαίνουν στον λαιμό, ρε παιδί μου. Είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπου σώματος…».

«Νιώθω τυχερή που το έζησα όλο αυτό, τελικά. Επειδή τη γλίτωσα και ζω ακόμα, εντυπωσιάστηκα που σχεδόν πέθανα. Είναι φοβερό να έχεις μια τέτοια επιτυχία στη ζωή σου. Κάτι τόσο δραματικό. Μου θύμισε εκείνες τις παλιές σαπουνόπερες του 1990 που κάποιος πάντα ήταν σε κόμμα και άλλαζε ο ηθοποιός που έπαιζε τον ρόλο… Κι έλεγα μέσα μου φαντάσου να ξυπνήσει και να είναι άλλος άνθρωπος…».

«Ήτανε μοναδική εμπειρία. Χαίρομαι, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, που το πέρασα. Κυρίως που το ξεπέρασα».

«Η οικογένειά μου έμαθε αυτό που μου συνέβη στη Μαλαισία από τα σόσιαλ μίντια. Τους είχα πει ότι δε νιώθω καλά, ότι ήμουν στο νοσοκομείο, το τελευταίο μήνυμα που τους έστειλα ήταν ότι μου είχαν πει οι γιατροί ότι έχω σκωληκοειδίτιδα και θα μπω για εγχείρηση. Βασικά είχα επικοινωνήσει μαζί τους για τα βαρετά διαδικαστικά. Επειδή ταξιδεύω πάρα πολύ έχω διεθνή, ιατρική ασφάλεια γιατί πολλές χώρες δεν σε αφήνουν να μπεις αν δεν έχεις ιατρική ασφάλεια… Και η επόμενη επικοινωνία ήταν η κόρη σας ψιλοπεθαίνει».

«Η ζωή μου πριν από αυτή την περιπέτεια; Τα τελευταία τρία χρόνια πριν γίνει ότι έγινε, ήμουν σε μανιακή κατάσταση. Δηλαδή, έπαιζα Ελλάδα, μετά έπαιζα Λονδίνο, μετά έφευγα πήγαινα Αυστραλία για τα φεστιβάλ εκεί, ξαναγυρνούσα Ελλάδα, ξαναπήγαινα Λονδίνο πήγαινα Σκωτία για το φεστιβάλ του Εδιμβούργου και μεταξύ Οκτώβριου και Δεκέμβριου πάλι ήμουνα Λονδίνο, μετά Ελλάδα, μετά Αυστραλία. Συνέχεια αυτό. Και μιλάμε για μεγάλα ταξίδια… Είχα εξαντλήσει τον εαυτό μου».

«Ήταν φοβερά ωραίο όλο αυτό, ήταν πολύ συναρπαστικό αλλά συγχρόνως είχε και πολλή μοναξιά και πολύ άγχος γιατί όταν είσαι τόσο καιρό μόνη σου λείπουν οι φίλοι, η οικογένεια, οι γνωστοί, το να βγαίνεις… χάνεις πάρτι, χάνεις γενέθλια, χάνεις γάμους… χάνεις από τη ζωή των άλλων. Οπότε από τη μία είχα αυτό αλλά από την άλλη είχα μία δουλειά που λάτρευα. Και ήταν τεράστια κατάκτηση που με κάλεσαν στη Μαλαισία και τη Σιγκαπούρη για φεστιβάλ… να έχω, δηλαδή, διεθνή αναγνώριση από συναδέλφους μου και παραγωγούς…».  

«Τα πάω πάρα πολύ καλά όταν παίζω στα αγγλικά σε μη αγγλόφωνες χώρες. Με βοηθάει πάρα πολύ το ότι είμαι Ελληνίδα γιατί καταλαβαίνω τα αγγλικά που θα περάσουν. Οι Άγγλοι για παράδειγμα ή οι Αμερικάνοι, οι Αυστραλοί που είναι η μητρική τους γλώσσα δεν ξέρουν πώς να μετριάσουν το αγγλικό σε πιο απλό ή πώς να αλλάξουν την πρόταση ώστε να γίνει πιο αστεία σε μη αγγλόφωνους, δεν έχουν την κουλτούρα, δεν έχουν τις αναφορές…».

«Αν και είμαι δίγλωσση και μεγάλωσα μιλώντας αγγλικά από μωρό, καταλαβαίνω τη δυσκολία μιας αγγλικής λέξης που είναι πολύ δύσκολη για το κοινό. Οπότε σε Ασία και Βαλκάνια εγώ θέριζα… Και μ' αρέσει πολύ να συγκρίνω κουλτούρες, πάρα πολύ. Σε κάθε χώρα πάντα μου αρέσει να κοιτάζω τα στερεότυπα, να ακούω πώς τα βλέπει ο κάθε λαός, να παίζω με αυτά και να τους τα ξανασερβίρω με κωμικό τρόπο... είναι από τα πιο αγαπημένα μου πράγματα».

«Μια τυπική μου μέρα μετά από την περιπέτειά της υγείας μου στη Μαλαισία; Πρώτον, επέστρεψα σπίτι με τη μάνα μου, όνειρο ζωής ναι… έλεγα, δεν μου φτάνουν όλα τα άλλα! Από τη μία έλεγα έλεος, από την άλλη, επειδή ζούσα στο Λονδίνο είκοσι χρόνια και τα τελευταία τρία ταξίδευα, το να είμαι ξανά στην Ελλάδα και να περνάω χρόνο με τους γονείς μου ήταν θεϊκό».

«Είμαστε πολύ κοντά ως οικογένεια. Το να μπορώ να βλέπω τα αδέρφια μου και τους γονείς μου είναι υπέροχο. Θα μπορούσα να μη μένω μαζί τους, η αλήθεια είναι…».

«Η μέρα μου έχει φυσικοθεραπεία, σίγουρα, καμιά φορά έχει κι άλλη θεραπεία εργοθεραπεία, λογοθεραπεία… καλά αλλά βαρετά, όπως και να το κάνεις. Ο μόνος λόγος που συνεχίζω είναι η πρόοδος που έχω. Αλλιώς δεν παλεύεται».

«Στα πολύ βασικά δεν έχω αλλάξει καθόλου από πριν, είμαι εντελώς ο ίδιος άνθρωπος αλλά όπως λέω και στην παράσταση, ένα από τα υπέροχα του να είμαι ανάπηρη, του να έχω βλάβες είναι ότι δεν ξέρω τι ωφελείται όντως σε βλάβες και τι ωφελείται στην ηλικία... οπότε εγώ νιώθω μια δεκαετία κάτω στάνταρ».

«Έχω λιγότερη υπομονή, πλέον, με τη γκρίνια του κόσμου. Μου φαίνεται ανόητη, ανούσια… Δεν ξέρω εάν αυτό συμβαίνει επειδή πέρασα όσα πέρασα ή απλώς επειδή μεγαλώνω».

«Με κουράζει η καχυποψία και η γκρίνια των Ελλήνων πάρα πολύ. Η έλλειψη εμπιστοσύνης, ότι όλοι πάντα πληρώνουν αργά και καμιά φορά δεν πληρώνουν ποτέ… αυτά με τσακίζουν».

«Για μένα το χιούμορ και οτιδήποτε οδηγεί σε αυτό το γέλιο -το μεγάλο γέλιο, το από την κοιλιά γέλιο-, δίνει παραπάνω ζωή. Δεν θα έλεγα ένα μήλο την ημέρα... θα έλεγα ένα γέλιο την ημέρα…. Όσο πιο πολύ γελάς, τόσο πιο πολύ ζεις. Το πιστεύω αυτό».

«Νομίζω ότι αυτόν τον καιρό πάσχουμε από αυτό: δεν ακούμε ουσιαστικά ο ένας τον άλλον. Μπορεί να είναι παροδικό, μπορεί να είναι και λόγω καραντίνας, δεν ξέρω. Αλλά είναι ένα από τα πράγματα που έχω προσέξει. Ότι ο καθένας περνάει κάτι και ο άλλος δεν έχει ιδέα. Είτε γιατί δεν ακούει, είτε γιατί δε δίνει σημασία. Είτε γιατί δεν μιλάμε πια».

«Με γοητεύει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός. Να μπορείς να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου, αυτό το λατρεύω. Είκοσι χρόνια στην Αγγλία μου το μεταλαμπάδευσε αυτό. Άμα παίρνεις τον εαυτό σου πολύ σοβαρά, δυσκολεύομαι πάρα πολύ. Η Ελλάδα έχει πλεόνασμα σοβαροφάνειας και έλλειμμα αυτοσαρκασμού. Τεράστιο πρόβλημα».

«Αυτό που πάντα απολάμβανα στην Ελλάδα είναι ότι σχεδόν παντού μπορείς να βρεις καλό σνακ. Το παίρνουμε ως δεδομένο, αλλά δεν είναι. Η μόνη χώρα που μπορεί να μας συναγωνιστεί σε αυτό είναι η Ιταλία. Επίσης, στην Ελλάδα μπορείς να φας μέχρι αργά στα εστιατόρια, δεν κλείνουν οι κουζίνες νωρίς –κάτι που είναι τραυματικό όταν πηγαίνω στο εξωτερικό. Και αυτό που μου αρέσει πολύ στην Ελλάδα είναι ότι μπορείς πάντα να πετύχεις φίλους κάπου έξω. Δηλαδή, θα πάρεις πέντε-έξι άτομα και κάποιος από αυτούς θα είναι σίγουρα έξω, θα σου πει, πέρνα! Και επίσης το άλλο που λατρεύω στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα είναι το πόσο κοντά είναι η θάλασσα».

«Οι εφιάλτες μου έχουν να κάνουν πάντα με μετακόμιση ή πακετάρισμα βαλίτσας».

«Ναι, πιστεύω στα θαύματα».

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κατερίνα Βρανά

Ντερμπεντέρισσα

Πότε: Παρασκευή 9 Μαΐου και Σάββατο 10 Μαΐου

Πού:Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη 171 21

Ώρα έναρξης: 21:15
Προσέλευση: 20:30
Εισιτήρια: Από 12 €
Προπώληση: MORE.COM
Διάρκεια: 90 λεπτά