Μια φυλή του Αμαζονίου γιορτάζει την ενηλικίωση, κάνοντας bungee jumping από δέντρα που ξεπερνούν τα 50 μέτρα, εμείς εδώ στον νότο ανεβαίνουμε τα σκαλιά του πανδαμάτορος χρόνου με περισσότερο δράμα, κλάμα αλλά και γέλιο, όπως ταιριάζει στην αισθαντική και κατά βάση εξωστρεφή ιδιοσυγκρασία μας.
Το άδειασμα του οικογενειακού σπιτιού όταν φύγει και ο τελευταίος γονιός -συνήθως είναι η μητέρα, άπειρες έρευνες που επιβεβαιώνουν την ηλικιακή κυριαρχία της γυναίκας στο χρόνο-, είναι ένα κόλπο ζόρικο σαν αυτά που κάνουν στις Ινδίες.
Μέσα σε αυτή την καταχνιά της σιωπής του άδειου από παρουσία σπιτιού, η ζωή βρίσκει πονηρούς, τσαχπίνικους τρόπους να σου υπενθυμίσει ότι συνεχίζεται, με κάθε τρόπο.
«Όταν το πέρασμα του καιρού επιβεβαιώνει το κακό που έγινε, τότε και μόνο τότε, αρχίζει η πίκρα του πραγματικού πόνου», γράφει η Mary Shelley στον «Φρανκενστάιν» ενώ ο Michel Fais στο «Από το ίδιο Ποτήρι και άλλες Ιστορίες» περιγράφει την αλλόκοτη αλλά τόσο βαθιά ανθρώπινη συνθήκη της συνειδητοποίησης: «Τότε, εκείνο το τετράμηνο του περπατητού πένθους, διδάχτηκε τα δύο βασικά μυστικά της συναναστροφής. Το πρώτο ήταν ότι αυτός που μιλάει έχει ξαναμιλήσει, κι αυτός που δεν μιλάει δεν έχει ξαναμιλήσει, αλλά δεν αποκλείεται κάποια στιγμή ν' αρχίσει πάλι να μιλάει, ώστε κάποτε να ξαναμιλήσει - εξάλλου υπάρχει καιρός για όλους και για κανέναν.
