ΤΟ ΒΗΜΑ logo

Όταν ο καρκίνος χτυπά την πόρτα του «άλλου σου μισού»

Όταν ο καρκίνος χτυπά την πόρτα του «άλλου σου μισού» 1
IStockPhoto.com

«Κα. Ζουρνατζή, η δίδυμη αδελφή σας έχει κακοήθεια»… Σιωπή, σοκ, φόβος, τρόμος και εν τέλει… ένα θείο δώρο.

ΑΠΟ ΕΙΡΗΝΗ ΖΟΥΡΝΑΤΖΗ

Δώρο; Με κοροϊδεύεις; Με ρώταγε με λυγμούς, η αδερφή μου, όταν ανακαλύψαμε προ διετίας την κακοήθεια εντός στόματος. Στην προσπάθειά μου, βέβαια, να πείσω αρχικά εμένα και τους γονείς μου και μετά την παθούσα, κατέληγα να φέρνω στη σκέψη μου όλο και περισσότερο, μία γαλλική εκφράση «un cadeau empoisonne», που σημαίνει «ένα δηλητηριασμένο δώρο».

Ένας Δούρειος ίππος, που λειτουργεί αντίστροφα από εκείνο των αρχαίων: απ’ έξω βλέπεις θάνατο, απειλή τρομακτική∙ αλλά στα σπλάχνα του μπορεί να κρύβει δώρα εξαίσια.

Έπειτα από λίγους μήνες, φρικτής αγωνίας, χειρουργείων, πόνου της ίδιας και απέραντης θλίψης όλων εμάς (ναι, παράλληλα έπρεπε να υποδυόμαστε ρόλους οσκαρικούς, για να μην αντιληφθεί κάτι η μικρή της κόρη), καταλάβαμε, ότι μάλλον ο καρκίνος, είναι ένα απαίσιο δώρο, που δεν το θέλει κανείς. Ένας Δούρειος ίππος, που λειτουργεί αντίστροφα από εκείνο των αρχαίων: απ’ έξω βλέπεις θάνατο, απειλή τρομακτική∙ αλλά στα σπλάχνα του μπορεί να κρύβει δώρα εξαίσια.

Αν καταφέρεις να γλιτώσεις τις δαγκάνες του ιδιότροπου αυτού κάβουρα- και να γλιτώσεις κι απ’ τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας, ακτινοθεραπείας κ.τ.λ., τότε μπορεί να βγεις απ’ την κοιλάδα της σκιάς, πίσω στο φως πιο δυνατός κι ευλογημένος. 

Όταν ο καρκίνος χτυπά την πόρτα του «άλλου σου μισού» 2
IStockPhoto.com
Η μέρα αυτή είναι ένα καμπανάκι γιορτής, διότι όποιος έχει έρθει αντιμέτωπος με αυτή τη ρημάδα αρρώστια (ο πατέρας μου την αποκαλεί «άρμα δρεπανηφόρο») και την ξεπερνά, μαθαίνει να τα βλέπει πλέον όλα αλλιώς.

Η μέρα αυτή, την οποία πολλοί δεν θέλουν καν να θυμούνται ή να συζητούν, ή να αναλύουν, είναι για μένα και την αδερφή μου, μία μικρή υπενθύμιση, ότι αρχικά η ζωή είναι τόσο μικρή, για να χωρέσει ανούσιες πράξεις, σκέψεις, καταστάσεις που αρρωσταίνουν και φθείρουν. Η μέρα αυτή είναι ένα καμπανάκι γιορτής, διότι όποιος έχει έρθει αντιμέτωπος με αυτή τη ρημάδα αρρώστια (ο πατέρας μου την αποκαλεί «άρμα δρεπανηφόρο») και την ξεπερνά, μαθαίνει να τα βλέπει πλέον όλα αλλιώς.

Οι αληθινοί αυτοί ήρωες, σίγουρα έχουν βρει τη ψυχή, αφού η ψυχή μπορεί τα πάντα.

Η Παγκόσμια Μέρα Καρκίνου, στο δικό μας μυαλό, στο μυαλό της Ειρήνης και της Νόνικας, δεν θυμίζει τον πόνο από τον προάγγελο θανάτου. Αντίθετα είναι μία νέα πνοή ζωής και ελπίδας, μία νέα χαραμάδα φωτός.

Ζητώντας από την αδερφή μου, να μου διηγηθεί τι κρατά από το ταξίδι αυτό, με δακρυσμένη δύναμη και κρυφό φόβο μην ξυπνήσει ξανά το αγρίμι μέσα της, μου λέει: «Eίδα πώς είναι να επιβιώνεις μέσα από τα συντρίμμια. Είδα πώς είναι να παλεύεις και να βγαίνεις νικητής. Είδα πώς είναι να βρίσκεις συμμάχους και να σου συμπαραστέκονται στον αγώνα σου. Eίδα επίσης ποιος δεν αξίζει να είναι δίπλα σου. Και είδα πώς είναι να ξαναγεννιέται η ελπίδα για μια νέα ζωή!».

ΑΠΟΡΡΗΤΟ