Οι πρώτες 24ωρες απεργίες ξεκίνησαν στη Γερμανία μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων μεταξύ του IG Metall με τους εκπροσώπους των εργοδοτών. Οι διεκδικήσεις του μεγαλύτερου και ισχυρότερου εργατικού συνδικάτου της Γερμανίας είναι πιθανόν μαξιμαλιστικές –ζητεί αυξήσεις μισθών 6% και εβδομάδα… 28 ωρών. Οι εργοδότες κάθισαν στο τραπέζι των συνομιλιών με την πρόταση για αυξήσεις 2% και εφάπαξ μπόνους 200 ευρώ, αλλά διατήρηση του 35ώρου που ισχύει εδώ και μία 20ετία στη Γερμανία.
Εξυπακούεται ότι σύσσωμη η διεθνής κοινότητα εύχεται να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα στις διαπραγματεύσεις οι γερμανοί εργαζόμενοι. Και αυτό επειδή για τους εμπορικούς εταίρους της Γερμανίας –και οι Ευρωπαίοι είναι οι μεγαλύτεροι –η σημαντική αύξηση της αγοραστικής δύναμης και ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος των γερμανών καταναλωτών προοιωνίζονται αύξηση της κατανάλωσης στη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, που είναι ταυτόχρονα και η τρίτη εξαγωγική δύναμη στον πλανήτη μετά την Κίνα και τις ΗΠΑ, και μείωση του τεράστιου πλεονάσματος στο εμπορικό ισοζύγιό της.

Σκληροί εξαρχής

Οι εφετινές κινητοποιήσεις στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων των κοινωνικών εταίρων για την υπογραφή νέων συλλογικών συμβάσεων εργασίας (στη Γερμανία ισχύουν ακόμη) έχουν μια πρωτοτυπία: το IG Metall δεν μετέρχεται ως πρώτο μέσο πίεσης τη διοργάνωση προειδοποιητικών στάσεων εργασίας, αλλά ξεκινά τις κινητοποιήσεις προκηρύσσοντας απευθείας 24ωρες απεργίες.
Η κινητοποίηση είναι τουλάχιστον τριήμερη και οι διοργανωτές υπολογίζουν ότι θα κινητοποιηθούν περί τους 500.000 εργαζομένους που απασχολούνται σε 250 μεγάλες επιχειρήσεις. Την Παρασκευή, για παράδειγμα, αποφασίστηκε ήδη να κατεβάσουν τους διακόπτες η Mercedes και η BMW. Σημειωτέον ότι το IG Metall, το συνδικάτο των εργαζομένων στη μεταλλουργία, διαθέτει περί τα 3,9 εκατομμύρια μέλη.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το μέχρι στιγμής αδιέξοδο οφείλεται κυρίως στη διεκδίκηση της εβδομάδας των… τεσσάρων ημερών, με επτάωρη ημερήσια απασχόληση μάλιστα. Οι συνδικαλιστές ζητούν την πιλοτική εφαρμογή του μέτρου αυτού για δύο χρόνια με μερική μισθολογική αποζημίωση.
Η εργοδοσία απορρίπτει ως μη ρεαλιστική τη διεκδίκηση αυτή με βάση τα σημερινά δεδομένα στη γερμανική αγορά εργασίας. Διότι η ανεργία έχει υποχωρήσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα και οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται να βρουν εργαζομένους για να προσλάβουν –γι’ αυτό η Γερμανία έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στους οικονομικούς μετανάστες, τους οποίους εκπαιδεύει και επιμορφώνει τάχιστα για να καλύψουν θέσεις εργασίας.
Οι εργοδότες επίσης στη βαριά βιομηχανία φέρονται να δέχονται πιέσεις από τους συναδέλφους τους σε άλλους κλάδους να μην ενδώσουν στο αίτημα του IG Metall για μείωση των ωρών απασχόλησης, έστω και πιλοτικά, διότι θα δημιουργηθεί προηγούμενο και ανάλογα αιτήματα θα διατυπώσουν τα συνδικάτα των εργαζομένων στις υπηρεσίες. Το μισθολογικό ζήτημα δεν συνιστά μείζον πρόβλημα, καθότι παραδοσιακώς βρίσκεται η χρυσή τομή κάπου στη μέση των ποσοστών που αρχικά διεκδικούν οι μεν και είναι διατεθειμένοι να δώσουν οι δε.

Και η ΕΚΤ με το IG Metall

Εργοδοτικές ενώσεις έχουν προσφύγει στα δικαστήρια ζητώντας την κήρυξη των 24ωρων κινητοποιήσεων ως παράνομων και καταχρηστικών. Οπως σημειώνουν ωστόσο πολιτικοί παρατηρητές, σε περιόδους χαμηλής ανεργίας, όπως η σημερινή, η διαπραγματευτική θέση των εργαζομένων εν γένει είναι πολύ ενισχυμένη. Επιπλέον, το IG Metall έχει τη ρητή υποστήριξη ευρωπαϊκών θεσμών όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα!
Η ΕΚΤ έχει απευθύνει έκκληση προς τις γερμανικές επιχειρήσεις να δώσουν γενναίες μισθολογικές αυξήσεις στους εργαζομένους διότι έτσι θα στηρίξουν την οικονομική δραστηριότητα της ευρωζώνης. Τέλος, σημαντικό για το IG Metall πλεονέκτημα είναι το ότι έχει τα ταμεία του γεμάτα και ως εκ τούτου διαθέτει τη δυνατότητα να στηρίξει επί μακρόν τους απεργιακούς αγώνες των μελών του.
Λαμβάνοντας υπόψη τις ευνοϊκές για τις διεκδικήσεις των εργατικών συνδικάτων συγκυρίες πολλοί αναλυτές φοβούνται μήπως πυροδοτηθούν στη Γερμανία απεργιακές κινητοποιήσεις μεγάλης διάρκειας, που θα θέσουν σε κίνδυνο τους οικονομικούς δείκτες της χώρας, οι οποίοι βρίσκονται ως γνωστόν σε εξαιρετική κατάσταση. «Αυτές οι 24ωρες απεργίες μπορεί να αποδειχθούν η απαρχή μιας μακράς εργασιακής αναταραχής» εκτιμά ο Μαρσέλ Φράτσερ, διευθυντής του οικονομικού Ινστιτούτου DIW.
Στο ίδιο μήκος κύματος το Ινστιτούτο IW θεωρεί ότι «αν οι μεγάλοι τομείς της βιομηχανίας εμπλακούν σε 24ωρες απεργίες, οι κινητοποιήσεις θα μπορούσαν να κοστίσουν από 62 ως 90 εκατ. ευρώ ημερησίως». Απώλειες τις οποίες δύσκολα θα δεχθούν οι μέτοχοι των μεγάλων γερμανικών ομίλων.

HeliosPlus