Οι πρώτες ταινίες της με τον τότε σύζυγό της Τομ Κρουζ δεν ήταν ό,τι το καλύτερο, εκτός αν σας άρεσαν οι «Μέρες κεραυνού». Από τότε που χώρισε από τον Τομ Κρουζ, η Νικόλ Κίντμαν, που γεννήθηκε στη Χονολουλού και είναι κόρη του διάσημου αυστραλού επιστήμονα Τόνι Κίντμαν, για ένα διάστημα είχε πάρει κυριολεκτικά την πάνω βόλτα.
Στην αυγή της δεκαετίας του 2000 η μια ταινία της ήταν καλύτερη από την άλλη. «Moulin Rouge», «Dogville». «Οι άλλοι» και βεβαίως οι «Ωρες», για την οποία η Κίντμαν απέσπασε το Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου έχοντας παίξει τον δυσκολότερο ρόλο της κινηματογραφικής καριέρας της, εκείνον της συγγραφέως Βιρτζίνια Γουλφ.
Πάντως, ως ηθοποιός, πολύ πριν από τον χωρισμό της από τον Κρουζ, η Κίντμαν δεν περνούσε απαρατήρητη. Είχε αυτό το «κάτι παραπάνω» που αρέσει στο κοινό και ελκύει σκηνοθέτες όπως η Τζέιν Κάμπιον που συνεργάστηκε μαζί της στο «Πορτρέτο μιας κυρίας» ή ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ που τη σκηνοθέτησε στο κύκνειο άσμα του «Μάτια ερμητικά κλειστά».
Αυτό το «κάτι» λέγεται ταλέντο, παρότι μετά τα μέσα της περασμένης δεκαετίας η Κίντμαν έχει σημειώσει μεγάλη κάμψη με μέτριες ως επί το πλείστον ταινίες (λαμπρή εξαίρεση η «Απώλεια» όπου υποδύθηκε μια μητέρα που έχει χάσει το παιδί της). Aνάμεσα στις ταινίες που εφέτος περιμένουμε την Κίντμαν είναι και η επόμενη του Γιώργου Λάνθιμου, «The killing of a sacred deer».
