Εχουν περάσει 47 χρόνια από τότε που προβλήθηκε στις αίθουσες ο «Ξένοιαστος καβαλάρης», η 17η ταινία του Τζακ Νίκολσον, που όμως ήταν η πρώτη η οποία ανέδειξε το ταλέντο του. «Σςςςςςς!!!!!!» ψιθύριζαν οι θεατές στην προβολή του «Καβαλάρη» στο φεστιβάλ των Καννών λίγο πριν από την πρώτη σκηνή όπου ο Νίκολσον (32 χρόνων τότε) εμφανίζεται στον ρόλο του Τζορτζ Χάνσον, του αλκοολικού δικηγόρου, προύχοντα σε επαρχιακή πόλη του αμερικανικού Νότου, ο οποίος αποφασίζει να μουντζώσει το κατεστημένο (που ο ίδιος εκπροσωπεί) και να ακολουθήσει τους δύο χίπις που γνώρισε στη φυλακή (Πίτερ Φόντα, Ντένις Χόπερ) στον δρόμο των ονείρων τους.

Αποκάλυψη τώρα για τον Τζακ Νίκολσον και η πρώτη από τις πάρα πολλές υποψηφιότητες για Οσκαρ (μέχρι σήμερα μετρά 12, με τρία βραβεία).

Με ναυαρχίδα τον Τζορτζ Χάνσον, ο Νίκολσον ήταν ένας από τους πρώτους αμερικανούς ηθοποιούς που καλλιέργησαν τον γνήσιο «Αντιήρωα» στο σινεμά, εκείνον που μόνος πηγαίνει κόντρα σε όλα, χωρίς απαραιτήτως να βγαίνει στο τέλος νικητής. Η δεκαετία του 1970 ήταν σίγουρα η δεκαετία του, ένα Οσκαρ Α΄ ρόλου για τη «Φωλιά του κούκου» και σπουδαίες ερμηνείες σε σημαντικές ταινίες όπως τα «Πέντε εύκολα κομμάτια», η «Τσάιναταουν», η «Τελευταία αγγαρεία» και οι «Φυγάδες του Μιζούρι», δίπλα στον Μάρλον Μπράντο.
Στη δεκαετία του 1980 ο Νίκολσον έκανε λίγο μόδα την «τρέλα» που έβγαζε ως ηθοποιός και ως άνθρωπος, με το σηκωμένο φρύδι και το χαμόγελο που σκοτώνει. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι ευπρόσδεκτο μέσα από ταινίες όπως η «Λάμψη», ο «Ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές», η «Τιμή των Πρίτζι» και «Οι μάγισσες του Ιστγουικ». Στα 80ς έγινε επίσης πάρα πολύ πλούσιος ως συμπαραγωγός του «Μπάτμαν» όπου υποδύθηκε τον Τζόκερ. Ωστόσο, ποτέ δεν έκανε κάτι εκτός από σινεμά (ούτε θέατρο ούτε τηλεόραση) και ποτέ δεν εκτέθηκε παραπάνω από όσο ήθελε δίνοντας ελάχιστες συνεντεύξεις και αποκλειστικά για τον γραπτό Τύπο.
Σήμερα ο Νίκολσον φαίνεται να τα έχει εγκαταλείψει. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η τελευταία ταινία του «Ποιον από τους δύο;» (που δεν είδαμε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες) είναι παραγωγή του 2010, έχουμε να τον δούμε επτά χρόνια. Στη δεκαετία του 2000 έπαιξε σε μόλις οκτώ ταινίες, με το «Σχετικά με τον Σμιντ» του Αλεξάντερ Πέιν να τον οδηγεί για τελευταία μέχρι σήμερα φορά στις υποψηφιότητες των Οσκαρ.
Μπορεί και να είναι καλύτερα έτσι. Ας μείνει αναλλοίωτη η εικόνα του Τζακ Νίκολσον από την πραγματικά δημιουργική περίοδό του.