«Είναι αδύνατον! Αλλά θα το κάνω!». Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση του Φιλίπ Πετί όταν το 1974 βρέθηκε στην άκρη της ταράτσας ενός από τους δύο Δίδυμους Πύργους στο World Trade Center της Νέας Υόρκης, κοιτάζοντας απέναντι, προς τον άλλο Πύργο. Ο γάλλος σχοινοβάτης είχε ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη με έναν μοναδικό (και εδώ που τα λέμε παρανοϊκό) σκοπό: να διασχίσει το κενό που χώριζε τις δυο κορυφές των υψηλότερων ουρανοξυστών του κόσμου περπατώντας πάνω σε ένα σχοινί. Εκατόν δέκα όροφοι, 411 μέτρα από το έδαφος. Τελικά, ο Πετί όχι μόνο τα κατάφερε αλλά το παράκανε. Εμεινε 45 ολόκληρα λεπτά πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Δεν αρκέστηκε στη μία διαδρομή. Για την ακρίβεια, είπε να σταματήσει όταν έφτασε τις οκτώ!
Η ιστορία του Φιλίπ Πετί επανήλθε στο προσκήνιο πριν από επτά χρόνια με το ντοκιμαντέρ «Man on wire» του Βρετανού Τζέιμς Μαρς, το οποίο μάλιστα κέρδισε το Οσκαρ. Το ντοκιμαντέρ περιείχε αυθεντικές σκηνές του κατορθώματος του γάλλου σχοινοβάτη διότι ένας από το επιτελείο της «αποστολής» του τον είχε κινηματογραφήσει. Επτά χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ, ο Ρόμπερτ Ζεμέκις, σκηνοθέτης που συνηθίζει να ενσωματώνει με έναν πολύ προσωπικό τρόπο την τεχνολογία στην αφήγηση των ιστοριών του –αρκεί να θυμηθούμε την πρωτοποριακή τεχνική του στο κινούμενο σχέδιο «The Polar Express» –παρουσιάζει εκ νέου με το ίδιο θέμα την τρισδιάστατη ταινία μυθοπλασίας «Βόλτα στο κενό» (The walk) που στηρίζεται στα αυθεντικά γεγονότα και από την ερχόμενη Πέμπτη θα προβάλλεται στις αίθουσες της χώρας μας.
Σαν ήρωας παραμυθιού


«Δεν είμαι κλόουν! Είμαι καλλιτέχνης!» συνήθιζε να λέει ο Πετί που από τα οκτώ του χρόνια είχε γοητευθεί από τη θέα ενός σχοινοβάτη στο τσίρκο. Παθιάστηκε τόσο πολύ με τη σχοινοβασία, που δεν έκανε τίποτε άλλο. Πήρε μαθήματα από τον καλύτερο δάσκαλο, τον μυστηριώδη, ενδεχομένως τσεχικής καταγωγής Πάπα Ρούντι και προτού αποφασίσει να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη για να δοκιμάσει την τύχη του στους Δίδυμους Πύργους, είχε κάνει κάτι παρόμοιο στην Παναγία των Παρισίων.
Βεβαίως, η τολμηρή πράξη του στους Δίδυμους Πύργους μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Κάποιοι τον αποκάλεσαν ήρωα. Κάποιοι τρελό. Και κάποιοι, όπως ο Ρόμπερτ Ζεμέκις, εντόπισαν μαγεία στην πράξη. Η ιδέα ενός καλλιτέχνη που κάνει πραγματικότητα το πιο τρελό του όνειρο, η επιθυμία του να κάνει κάτι τόσο επικίνδυνο ακόμη και παράνομο (που ωστόσο δεν βλάπτει κανέναν) ήταν που συγκίνησε τον σκηνοθέτη. «Μοιάζει με κάτι από μια άλλη, μακρινή εποχή, κάτι σαν παραμύθι» είπε ο σκηνοθέτης. «Στο μυαλό του Πετί οι πύργοι χτίστηκαν για να δώσει αυτή την παράσταση».
Για τον Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ που κλήθηκε να υποδυθεί τον Πετί στη «Βόλτα στο κενό», ο τελευταίος κατάφερε να περάσει στον κόσμο κάτι πολύ σπουδαίο και πολύτιμο: «Μας είπε ότι αν πραγματικά το θελήσουμε, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ό,τι έχουμε φανταστεί. Οτι μπορούμε να δημιουργήσουμε το αδύνατον. Αυτή είναι η πραγματική μαγεία. Αυτό σημαίνει Τέχνη». Αν και ο νούμερο ένα στόχος των Ζεμέκις και Λέβιτ δεν ήταν η ακρίβεια στην απόδοση του Φιλίπ Πετί, ο ηθοποιός πέρασε οκτώ ημέρες στο πλευρό του σχοινοβάτη προκειμένου να γευτεί λίγη από τη μαγεία, το στυλ αλλά και την προσέγγισή του στη ζωή και στην τέχνη. Μετά το πέρας των οκτώ αυτών ημερών ο Λέβιτ μπορούσε να περπατήσει πάνω στο σχοινί με ένα κοντάρι στα χέρια, αν και αυτό που βλέπουμε στην ταινία είναι μια μείξη ανάμεσα στον ίδιο τον Λέβιτ και τον ακροβάτη των Cirque de Soleil Τζέιντ Κίνταρ Μάρτιν.
Η ιδέα που έγινε εμμονή
Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε τον Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ πάνω στο Αγαλμα της Ελευθερίας να απευθύνεται στην κάμερα ως Φιλίπ Πετί και να μας βάζει στην ιστορία. Επισημαίνει όμως ότι η πιο συνηθισμένη ερώτηση που του κάνουν είναι «γιατί το έκανες;». Την ίδια ερώτηση έκανε και ο Λέβιτ στον σχοινοβάτη. Ηταν άραγε μια ένδειξη διαμαρτυρίας σε μια έκρυθμη εποχή διαμαρτυριών και κινημάτων (κοινωνικά δικαιώματα, φεμινισμός); Επαιξε μήπως ρόλο η παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον από τη θέση του προέδρου των ΗΠΑ μία μόλις ημέρα πριν από τον άθλο του Πετί στους Δίδυμους Πύργους (το τόλμημα έγινε στις 8 Αυγούστου ενώ ο Νίξον είχε παραιτηθεί στις 7). Τίποτε από όλα αυτά. «Ενας καλλιτέχνης όπως εγώ δεν έχει αρμοδιότητα να παίξει ρόλο σε αυτά τα πράγματα» είπε ο Πετί στον Λέβιτ. «Αυτό που ξέρω είναι ότι είχα μια όμορφη ιδέα που έγινε εμμονή. Δεν μπορούσα να τη βγάλω από το κεφάλι μου. Ενδεχομένως αν την υλοποιούσα μένοντας πιστός σε αυτό που ήθελα να κάνω, η πράξη θα είχε κάποια επίδραση στον κόσμο. Αλλά δεν μπορώ να πω εγώ ποια θα ήταν αυτή η επίδραση». Ενδιαφέρον όμως έχει και η άποψη του Ρόμπερτ Ζεμέκις που πιστεύει ότι, όπως όλοι οι καλλιτέχνες, έτσι και ο Πετί «δεν μπορεί να απαντήσει για ποιον λόγο κάνει ό,τι κάνει. Ρωτάς έναν καλλιτέχνη γιατί ζωγράφισε κάτι ή γιατί έγραψε ένα τραγούδι ή γιατί έκανε μια ταινία και δεν παίρνεις καμία απάντηση. Οποιος έχει κυνηγήσει ένα απίθανο όνειρο, θα ταυτιστεί με αυτό που ένιωθε ο Φιλίπ, ότι δηλαδή έπρεπε να το κάνει με κάθε κόστος».

Στήνοντας τη Νέα Υόρκη των 70ς
Ο Κέβιν Μπέιλι, υπεύθυνος για τα οπτικά εφέ της ταινίας «Βόλτα στο κενό», ενεπλάκη στη διαδικασία της εδώ και έξι με επτά χρόνια. Πολύ φυσικό. Η δουλειά του είχε τεράστιες απαιτήσεις αφού ολόκληρη η Νέα Υόρκη του 1974 έπρεπε να φτιαχτεί από το μηδέν. Αυτό που δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο τα πράγματα ήταν ότι στο μεγαλύτερο μέρος της η θέα της πόλης θα ήταν από ψηλά και ανάμεσα σε δύο κτίρια, τους Δίδυμους Πύργους που δεν υπάρχουν πια. Παρά την απουσία τους σήμερα, οι δύο Πύργοι όφειλαν να έχουν απολύτως ρεαλιστική εικόνα, γιατί κατά μια έννοια βρίσκονται στην καρδιά της ταινίας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δημιουργήθηκαν λοιπόν τα πάντα από την αρχή· από το λόμπι του World Trade Center μέχρι το κέντρο της Νέας Υόρκης. Κατασκευάστηκε τεράστια σκηνή στην οροφή ενός από τους πύργους, από όπου η πόλη φαινόταν σαν ένα τεράστιο σκηνικό. Με βασικό όπλο τις φωτογραφίες τα πάντα έπρεπε να γίνουν ψηφιακά. Βρέθηκαν ακόμη και άνθρωποι που θυμούνται διαφορετικά χρώματα των κτιρίων, γιατί ανάλογα με τη γωνία του ήλιου άλλαζαν.

πότε & πού:

Η ταινία «Βόλτα στο κενό» θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου σε διανομή Feelgood Entertainment

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ