Οταν ο Στίβεν Χόκινγκ συνάντησε την Τζέιν Γουάιλντ

«Οσο άσχημη κι αν φαίνεται η ζωή, όπου υπάρχει ζωή υπάρχει ελπίδα». Η φράση ανήκει στον βρετανό επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ, έναν άνθρωπο που ποτέ δεν σταμάτησε να ελπίζει, παρότι ανήκει σε εκείνους που γνωρίζουν πολύ καλά πόσο άσχημα μπορεί να φερθεί η ζωή. Ο Στίβεν Χόκινγκ είναι ο άνθρωπος που από τα 21 του ως και σήμερα (έκλεισε τα 72 στις 8 Ιανουαρίου) δεν έχει σταματήσει να δίνει τη μάχη της επιβίωσης. Στην ηλικία των 21 διαγνώστηκε με τη Νόσο του Κινητικού Νευρώνα, η οποία τον καθήλωσε εφ’ όρου ζωής σε αναπηρικό καροτσάκι, επιτρέποντάς του την επικοινωνία μόνο μέσω συσκευής ομιλίας. Αυτό βεβαίως δεν εμπόδισε τον Χόκινγκ στο έργο του.

Ως επιστήμονας αφοσιώθηκε με απίστευτη επιμονή στην αναζήτηση της μίας και μοναδικής αιτιολογικής εξίσωσης για το Σύμπαν και τον Χρόνο. Ο Χόκινγκ ξεπέρασε κάθε αντιξοότητα και κάθε εμπόδιο επιμένοντας στην αναζήτηση των ορίων της Θεωρητικής Φυσικής. Χάρη στο έργο του το όνομα Στίβεν Χόκινγκ άρχισε να εμφανίζεται σε αναζητήσεις που εμπεριείχαν εκείνο του Αλμπερτ Αϊνστάιν. Το ανανεωμένο βιβλίο του καθηγητή «Σύντομη Ιστορία του Χρόνου» έχει πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

Η απίστευτη ιστορία του πείσματος αυτής της διάνοιας που λέγεται Στίβεν Χόκινγκ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη μορφή μυθοπλασίας στην ταινία «Η θεωρία των πάντων». Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Τζέιμς Μαρς, βρετανό σκηνοθέτη του οποίου το ντοκιμαντέρ «Man on wire» –η αληθινή ιστορία του Φιλίπ Πετίτ που το 1974 διέσχισε το διάστημα που χώριζε τους Δίδυμος Πύργους της Νέας Υόρκης περπατώντας πάνω σε ένα σχοινί –απέσπασε το Οσκαρ το 2008.

Ταξίδι στην αιωνιότητα

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να υλοποιηθεί η ταινία που από τις 19 Ιανουαρίου θα προβάλλεται στις αίθουσες της χώρας μας. Κάθε τι που βλέπουμε στην οθόνη βρίσκεται, κατ’ αρχάς, στο βιογραφικό βιβλίο της επίσης επιστήμονος πρώην συζύγου του Χόκινγκ, Τζέιν Γουάιλντ-Χόκινγκ. Οταν ο σεναριογράφος και παραγωγός της «Θεωρίας των πάντων» Αντονι Μακ Κάρτεν διάβασε το βιβλίο «Travelling to Infinity: My Life with Stephen Hawking» (Ταξιδεύοντας προς την αιωνιότητα: Η ζωή μου με τον Στίβεν Χόκινγκ) «είδε» μέσα του «μια ταινία για μια υπέροχη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο πολύ έντονα και ευφυή μυαλά που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τόσο τους φυσικούς περιορισμούς της ασθένειας όσο και τη δόξα που ήρθε στη ζωή τους». Ωστόσο, το πρώην ζεύγος ήταν πολύ επιφυλακτικό απέναντι σε μια κινηματογραφική απόδοση της ζωής τους. Και μόνο το γεγονός πως είχαν έναν γάμο που κράτησε δεκαετίες θα μπορούσε να θεωρηθεί άθλος. Απέδειξαν ότι η απόφαση ότι μπορείς να πετύχεις είναι το πρώτο βήμα για την κατάκτηση της επιτυχίας. Μια σημαντική παράμετρος του σεναρίου άλλωστε ήταν η δικαιολογημένη απόγνωση του ζευγαριού σε ορισμένες στιγμές του κοινού τους βίου. «Η ταινία είναι ένας ύμνος για τον Στίβεν» είπε ο Μακ Κάρντεν «αλλά δεν προσπαθεί να τον αναγάγει σε μύθο. Αποτυπώνει τα πολύ έντονα άσχημα συναισθήματά του για την απώλεια των φυσικών του δυνάμεων καθώς και τα πάνω-κάτω του γάμου τους».

Το μεγάλο στοίχημα

«Οποιος θα έπαιζε τον ρόλο του Στίβεν Χόκινγκ θα όφειλε να κάνει έντονη προετοιμασία» ανέφερε ορθά ο Τζέιμς Μαρς. «Και θα έπρεπε να πείσει και όλους όσοι γνωρίζουν τον Στίβεν, δηλαδή όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα»! Οντως, σε μια τέτοια περίπτωση ταινίας, η επιλογή του κατάλληλου ηθοποιού για τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ούτως ή άλλως κάτι παραπάνω από καίρια· πόσω μάλλον εδώ που το δημοφιλές δημόσιο πρόσωπο της ιστορίας της εξακολουθεί να βρίσκεται στη ζωή. Για την παραγωγή της «Θεωρίας των πάντων», ένα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα του ηθοποιού που θα επιλεγόταν ήταν να μπορεί να μεταμορφώνεται από τον νεαρό Χόκινγκ (ο οποίος μπορούσε ακόμη να περπατά και να μιλά) σε εκείνον που σταδιακά χάνει τους μυς του και καταλήγει «σκλάβος» στο αναπηρικό καροτσάκι. Ο κλήρος έπεσε στον Εντι Ρέντμεϊν, έναν βρετανό ηθοποιό, όχι ιδιαιτέρως γνωστό στη χώρα μας ο οποίος όμως έχει κάνει αξιοπρεπείς εμφανίσεις σε ταινίες όπως οι «Αθλιοι» και το «Επτά μέρες με τη Μέριλιν».

«Ο Στίβεν Χόκινγκ ενσαρκώνει την ελπίδα» είπε ο γεννημένος το 1982 στο Λονδίνο Ρέντμεϊν. «Γιατί παρά τα όσα βιώνει, συνεχίζει να αγωνίζεται και να ζει, κλείνοντας το μάτι στη ζωή». Μέσα από εξαντλητικές πρόβες πολλών μηνών ο Ρέντμεϊν μπόρεσε να βρει τον τρόπο να κινεί τα φρύδια του απομονώνοντας τους μυς του προσώπου του (είναι γνωστό ότι ο Χόκινγκ χρησιμοποιεί ελάχιστους μυς για να επικοινωνεί). Για να τα καταφέρει ο Ρέντμεϊν είχε δίπλα του ειδικούς που ανέλαβαν την εκπαίδευσή του αλλά και γιατρούς εξειδικευμένους στη Νόσο του Κινητικού Νευρώνα οι οποίοι του εξήγησαν ακριβώς τα συμπτώματα και την εξέλιξη της ασθένειας.

Απόφαση ζωής

Ωστόσο η πιο σημαντική βοήθεια για τον ηθοποιό βρισκόταν στο πρόσωπο της συναδέλφου του, της Φελίσιτι Τζόουνς, που υποδύεται την Τζέιν Χόκινγκ. Η ταινία εστιάζει πολύ στη σχέση Στίβεν – Τζέιν, επομένως η χημεία ανάμεσα στους δυο ηθοποιούς ήταν πρωταρχικής σημασίας. Μια γυναίκα, η Τζέιν Γουάιλντ, έκανε κάτι μοναδικό. Επέλεξε να παντρευτεί τον Στίβεν και να συμπορευτεί μαζί του. Αυτό ήταν καθοριστικό για τον Στίβεν καθώς, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, την περίοδο της γνωριμίας τους ζούσε σε μια μαύρη τρύπα. Η ζωή του μόλις ξεκινούσε και εκείνος μάθαινε ότι πολύ σύντομα επρόκειτο να… λήξει. Μια καταδίκη ενός ανθρώπου σε ηλικία μόλις 21 ετών. Η φυσιολογική και απόλυτα δικαιολογημένη αντίδραση κάθε γυναίκας στη θέση της Τζέιν θα ήταν να τα παρατούσε. Εκείνη όμως, παρά τις όποιες αμφιβολίες και των δύο, επέλεξε να συμβαδίσει μαζί του. Η Φελίσιτι Τζόουνς είπε ότι αν κάτι της άρεσε στην Τζέιν Γουάιλντ-Χόκινγκ ήταν «το γεγονός ότι δεν δεχόταν το «όχι» ως απάντηση». Η Τζέιν αποφάσισε να αντιμετωπίσει μαζί με τον Χόκινγκ μια σχεδόν αδύνατη ζωή και αυτό από μόνο του αποτελεί μια πολύ όμορφη ιστορία αγάπης. Παντρεύτηκαν με χαμόγελο, με χαρά και αισιοδοξία. Η σχέση του Στίβεν και της Τζέιν (όπως αποτυπώνεται στην ταινία) διαπερνά μια περίοδο 25 ετών και τους βλέπουμε να καταφέρνουν πράγματα που πολλοί αρτιμελείς δεν μπορούν καν να φανταστούν. Με τη βοήθεια της Τζέιν ο Χόκινγκ κατάφερε να ξεπεράσει την κατάθλιψή του και, έχοντας τη δαμόκλειο σπάθη του θανάτου από πάνω του, έβαλε τα δυνατά του να επιταχύνει τις πνευματικές του διεργασίες. Πολύ σύντομα εξελίχθηκε ως αστροφυσικός. «Στην ταινία βλέπουμε την αντίστροφη πορεία που ακολουθεί η διανοητική του εκτόξευση σε σχέση με τη φυσική του κατάρρευση» επισημαίνει ο Αντριου Μακ Κάρτεν.