Η επιτυχία του ενδεχομένως να οφείλεται και στο ότι ο κινηματογραφικός παραγωγός κ. Χρήστος Κωνσταντακόπουλος ποτέ δεν προβάλλεται. Από άποψη. Ο άνθρωπος δίνει την εντύπωση ότι απεχθάνεται τις φωτογραφίες. Αν είσαι αρκετά τυχερός και τον πετύχεις σε καμιά συνέντευξη Τύπου (εννοείται ότι δεν δίνει ποτέ –ή σχεδόν ποτέ –προσωπικές συνεντεύξεις), μπορείς πάνω-κάτω να υποψιαστείς τι σκέφτεται. Οπως π.χ. τρόπους για να κάνει ενδιαφέρον ελληνικό σινεμά.
Οταν δεν μιλάς πολύ και έχεις επιτυχία, τότε μιλούν οι άλλοι για σένα πολύ. Πέρυσι ο κ. Κωνσταντακόπουλος έγινε θέμα στην εφημερίδα «Le Monde». Μα φυσικά. Οταν ένας παραγωγός από τη μικρή, φτωχή Ελλάδα έχει συμμετάσχει στη χρηματοδότηση ταινίας του Τζιμ Τζάρμους («Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί») ή του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ («Πριν τα μεσάνυχτα», που γυρίστηκε στη Μεσσηνία), τότε πώς να μη γίνει θέμα; Θα βρούμε επίσης το όνομα του κ. Κωνσταντακόπουλου στους τίτλους της πολύ ωραίας ταινίας «Η αγάπη είναι παράξενη» του Αϊρα Σακς που παίζεται από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες.
Γενικότερα το 2014 ήταν η χρονιά του κ. Κωνσταντακόπουλου, μια καλή συνέχεια του 2013 με τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας (Αλέξανδρος Αβρανάς) και το Copa Volpi ανδρικής ερμηνείας (Θέμης Πάνου) που κέρδισε στο Φεστιβάλ Βενετίας η «Miss Violence», παραγωγή του πρώτου. Τον περασμένο Φεβρουάριο στο Φεστιβάλ Βερολίνου παίχθηκε εντός διαγωνισμού το «Μικρό ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη. Η «Νορβηγία» του Γιάννη Βεσλεμέ έκανε πρεμιέρα στο 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κάρλοβι Βάρι.
Γιος του θρυλικού εφοπλιστή Βασίλη Κωνσταντακόπουλου (ιδρυτής της Costamare Shipping και ένας από τους σημαντικότερους πλοιοκτήτες containership σε διεθνές επίπεδο), ο Χρ. Κωνσταντακόπουλος γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα και είναι ο μικρότερος τριών αδελφών. Ασχολήθηκε με το σινεμά επειδή ήθελε να κάνει κάτι που αγαπά και, όπως έχω αναφέρει και παλαιότερα, η δύναμή του δεν είναι μόνο το χρήμα αλλά και το πείσμα. Αυτό φάνηκε από το ότι δεν πτοήθηκε από την αποκαρδιωτική υποδοχή της καλής ταινίας «Επικίνδυνες μαγειρικές» του Βασίλη Τσελεμέγκου όταν η Faliro House ήταν ακόμη στα σπάργανα. Η εταιρεία άρχισε να επεκτείνεται με παραγωγές που είλκυαν τα φεστιβάλ του εξωτερικού. Στη φιλμογραφία της θα βρούμε επίσης τίτλους όπως το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη (βραβείο γυναικείας ερμηνείας), το ντοκιμαντέρ «Πρώτη ύλη» του Χρήστου Καρακέπελη, το «L» του Μπάμπη Μακρίδη, το «Για πάντα» της Μαργαρίτας Μαντά, παλαιότερα το «Γάλα» του Γιώργου Σιούγα αλλά και το «Artherapy» του Νίκου Περάκη. Οι περισσότερες είναι ταινίες που προβλήθηκαν σε μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Το πείσμα του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου φάνηκε επίσης όταν στο περασμένο Φεστιβάλ Βερολίνου, σε μία από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του στο πάνελ των συντελεστών του «Μικρού ψαριού», είπε ξεκάθαρα ότι η οικονομική κρίση που η Ελλάδα βιώνει εδώ και μία πενταετία περίπου, ως έναν βαθμό έχει βοηθήσει το ελληνικό σινεμά, αφού «πλέον καθάρισε το τοπίο και γίνονται ταινίες χωρίς κρατικό δανεισμό, αναπτύσσοντας παράλληλα νέες θεματολογίες και ανησυχίες». Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι οι πόροι είναι και τόσο εύκολο να βρεθούν. Σημαίνει όμως ότι ο κ. Κωνσταντακόπουλος ξέρει πως σε αυτή τη δουλειά το ρίσκο είναι απαραίτητο. Μέσα στο 2015 περιμένουμε ταινίες του όπως ο «Chevalier», καινούργια δημιουργία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, αλλά και το «Lobster», με το οποίο ο Γιώργος Λάνθιμος κάνει το πρώτο μεγάλο άλμα του στο εξωτερικό.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ