Ολη η Αθήνα μια σκηνή

Η ομάδα που έκανε μόδα τις θεατρικές ομάδες στην Ελλάδα αποτελώντας πηγή έμπνευσης για πολλούς νέους ηθοποιούς, οι Ab Οvo, ήταν οι πρώτοι που σκέφτηκαν να δημιουργήσουν ένα τέτοιο φεστιβάλ και το έκαναν πριν από επτά χρόνια. Πλέον αποτελεί από τα πιο ωραία ανοιξιάτικα ραντεβού των θεατρόφιλων, που μπορούν να δουν τι μπορούν να σκαρφιστούν δημιουργικοί άνθρωποι για να ανεβάσουν απαιτητικά έργα σχεδόν χωρίς σκηνικά και κοστούμια και σίγουρα χωρίς πολλά χρήματα. Το εφετινό φεστιβάλ θα κλείσει πανηγυρικά στις 11 Μαΐου με τη συναυλία των Polkar, ενός πολύ ιδιαίτερου γκρουπ που θυμίζει Beirut, πειραματίζεται με όργανα όπως γιουκαλίλι, τρομπέτα και μαντολίνο, έχει υπερήφανο τραγουδιστή του τον ταλαντούχο ηθοποιό Γιώργο Παπαγεωργίου και ειδικά για την περίσταση επιστράτευσε κανταδόρους της παλιάς Αθήνας, οι οποίοι δεν ήξεραν τι είναι το «μοντέρνο» Bios αλλά πολύ χαίρονται που το έμαθαν.

Ο Γιάννης Σαρακατσάνης, ηθοποιός, σκηνοθέτης, επικεφαλής των Ab Οvo και εμπνευστής του επιτυχημένου φεστιβάλ, έχει νιώσει όπως όλοι πόσο βλάπτει η κρίση (και) το θέατρο: «Η κρίση αλλάζει ολόκληρη τη χώρα. Οι νέοι δημιουργοί οφείλουν να την εκμεταλλευτούν πρωτίστως δημιουργικά και να φέρουν προτάσεις. Στο τέλος θα βγουν κερδισμένοι». Σχολιάζοντας το ότι τόσοι, μα τόσοι Ελληνες θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο λέει: «Είμαστε λαός πρωταγωνιστών και όχι θεατών! Γι’ αυτό καλύτερα να εισάγουμε θεατές από κάποια άλλη χώρα». Στόχος του φεστιβάλ είναι να μεγαλώσει, να δυναμώσει και να βλέπει τις ομάδες που αναδείχθηκαν μέσα από αυτό «να μεγαλώνουν κι αυτές και να παίζουν σε μεγαλύτερα θέατρα με περισσότερο κοινό».

Οσο για τις σοβαρότερες «παιδικές αρρώστιες» που ταλαιπωρούν τις νέες θεατρικές ομάδες: «Βιάζονται να εξαργυρώσουν τη δουλειά τους και ανησυχούν που δεν βγάζουν λεφτά από την πρώτη τους παράσταση. Το πράγμα θέλει υπομονή. Η ανταπόδοση έρχεται από την ίδια τη δουλειά».

Off Off Festival

Είναι η έκτη χρονιά που το συγκεκριμένο θέατρο διοργανώνει αυτό το φεστιβάλ και εφέτος οι ομάδες που συμμετέχουν είναι 35, αντανακλώντας το πόσο πολλές παραστάσεις παράγονται στη χώρα μας και αναζητούν εναγωνίως στέγη. Οπως επισημαίνει η οργανωτική επιτροπή του φεστιβάλ: «Πολύ συχνά οι κρίσεις φέρνουν άνθηση του θεάτρου. Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χώρος για να επιβιώσουν όλα τα καλλιτεχνικά εγχειρήματα. Το να θέλουν πολλοί να δοκιμάσουν τις δυνατότητές τους είναι υγιές και χρειάζεται ενθάρρυνση και υποστήριξη, το να επιμένουν όμως όλοι ως το τέλος είναι μάλλον παθογένεια». Αυτή την περίοδο πάντως το δυσκολότερο εγχείρημα από την πλευρά της διοργάνωσης είναι να καταφέρει να συντονίσει τους 250 και βάλε συντελεστές που συμμετέχουν στο φεστιβάλ. Η τέχνη θέλει θυσίες, αλλά απαιτεί και συνέπεια.

Η νευραλγική ομάδα του all4fun.gr διοργανώνει για πρώτη φορά ένα φεστιβάλ που σκοπό έχει να αναδείξει νέα ταλέντα αλλά και να εδραιώσει τα ήδη υπάρχοντα. Σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, αν η διοργανώτρια Ελένη Σταμουλακάτου ξυπνούσε μια ωραία πρωία και ανακάλυπτε ότι υπάρχουν πάρα πολλά χρήματα για το φεστιβάλ, «θα πλήρωνα όσους δούλευαν γι’ αυτό. Διότι οι άνθρωποι που είναι στον χώρο μας είναι επαγγελματίες εθελοντές και αυτό από κάποιο σημείο και μετά καταντά απαξιωτικό». Παρατηρεί κι εκείνη ότι οι ηθοποιοί που βγαίνουν κάθε χρόνο από τις σχολές υποκριτικής είναι πάρα πολλοί: «Υπάρχει μεγάλη άγνοια. Δεν ξέρουν τι τους περιμένει. Πάντως δεν τίθεται θέμα χωρητικότητας. Ολοι οι καλοί χωράνε». Και από τι πάσχουν οι νέες ομάδες σήμερα; «Κυρίως από πολυϊδεΐτιδα, οξεία δημοκρατίτιδα και έλλειψη σκηνοθετίνης. Είναι μια απλή διαπίστωση από προσωπική εμπειρία».

Μαζί της στην οργάνωση του φεστιβάλ και ο Κυριάκος Κουρουτσαβούρης, ο οποίος θεωρεί ότι ακριβώς λόγω κρίσης «οι καλλιτέχνες έχουν πλέον την ευκαιρία να δείξουν το έργο τους χωρίς να εμπλέκονται σε δουλειές που δεν τους αφορούν ή που απλά τους εξασφαλίζουν κάποια χρήματα παραπάνω, όπως συνέβαινε παλιότερα με τη συμμετοχή τους σε τηλεοπτικές σειρές. Με τόσες θεατρικές σκηνές στην Αθήνα υπάρχει χώρος για πολλούς και πολλές. Ωστόσο το θέμα είναι να επιβεβαιώσεις κι εσύ ότι έχεις λόγο παρουσίας, ότι έχεις κάτι ουσιαστικό να προσφέρεις εκτός από το ψώνιο σου».

Το ότι «δεν υπάρχουν χρήματα στον χώρο του θεάτρου δίνει μια επιπλέον αξία σε όσους επιμένουν να ασχολούνται μαζί του. Αν λοιπόν ξαφνικά είχα πολλά χρήματα να διαθέσω, θα τα μοίραζα στις ομάδες που θα συμμετείχαν προκειμένου να συνεχίσουν το έργο τους. Να έχουν ένα επιπλέον κίνητρο για να μην το βάλουν κάτω. Θα τους το ανακοίνωνα όμως στο τέλος του φεστιβάλ». Λένε ότι το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη. Πέρα όμως από τη μαγεία της τέχνης, υπάρχει πάντα και η ανάγκη της επιβίωσης.