Ντάνιελ Ντέι Λούις: Ο χαμαιλέοντας ξανακτυπά

Το δεύτερο είναι ότι ο ρόλος του Λίνκολν, όχι μόνον θα οδηγήσει τον Ντέι Λούις για μια ακόμη φορά στα Οσκαρ αλλά πολύ πιθανόν και στην κατάκτηση ενός τρίτου βραβείου μετά τον θρίαμβό του στο «Αριστερό μου πόδι» (1989) και στο «Θα χυθεί αίμα» (2007).

{{{ moto }}}

Σε πρόσφατο ρεπορτάζ του περιοδικού Entertainment Weekly που αφορά τις προβλέψεις των υποψηφιοτήτων των επόμενων Οσκαρ το όνομα Ντάνιελ Ντέι Λούις φιγουράρει πρώτο. Δίπλα του ο Χοάκιν Φίνιξ («The master»), ο Τζον Χοκς («The sessions») και ο μικρός Τομ Χόλαντ («The impossible»), ενώ το έγκριτο περιοδικό αναφέρει επίσης τα ονόματα των Αντονι Χόπκινς («Hitchcock»), Μπεν Αφλεκ («Argo»), Μπράντλεϊ Κούπερ («Silver lining playbook») και Ντενζέλ Γουόσινγκτον («Flight»).

Ο Ντάνιελ Ντέι Λούις διάβασε το σενάριο του Τόνι Κούσνερ το 2009 και μέσω αλληλογραφίας ενημέρωσε τον Σπίλμπεργκ ότι του άρεσε πολύ. Ωστόσο, στο ίδιο γράμμα ανέφερε επίσης ότι θα προτιμούσε να μην υποδυθεί τον Αβραάμ Λίνκολν_ γεγονός που στεναχώρησε ιδιαίτερα πολύ τον Σπίλμπεργκ αφού ο σκηνοθέτης τον ήθελε πάση θυσία για την ταινία.. Έναν χρόνο αργότερα όμως, ο Ντέι Λούις τηλεφώνησε στον σκηνοθέτη και του είπε ότι το ξανασκέφτηκε. Και τον κάλεσε στην Ιρλανδία μαζί με τον Κούσνερ.

Δεν ήταν εύκολα γυρίσματα, όπως καμία ταινία με τον Ντάνιελ Ντέι Λούις δεν είναι εύκολη υπόθεση. «Ελπίζω να μην στεναχωρηθείς μαζί μου όταν θα πάψω να σου μιλώ κατά την διάρκεια των γυρισμάτων» είπε ο Ντέι Λούις στον σεναριογράφο. Η ανάγκη του ηθοποιού να μένει κλειστός στον χαρακτήρα που υποδύεται όταν γυρίζει ταινία, είναι παροιμιώδης. Οσο γυριζόταν ο «Λίνκολν» ο Ντέι Λούις μιλούσε μόνον με τον Σπίλμπεργκ.

Ισως γι’ αυτόν τον λόγο όμως, ο Ντάνιελ Ντέι Λούις να είναι ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου, όπως το περιοδικό ΤΙΜΕ τον αποκάλεσε προσφάτως βάζοντας την φωτογραφία του για μια ακόμη φορά στο εξώφυλλο (ένθετη φωτογραφία).

Αρχικώς ο Τόνι Κούσνερ παρέδωσε στον Σπίλμπεργκ ένα σενάριο 500 σελίδων, βασισμένων εν μέρει στην μπεστ σέλερ βιογραφία της Ντόρις Κερνς Γκούντγουιν. Στις 150 πρώτες σελίδες, ο Σπίλμπεργκ είχε ήδη μια ταινία. Πράγματι αποφάσισε να ακολουθήσει αυτές τις 150 σελίδες που στην ουσία αναφέρονται σε έναν μόλις μήνα από την ζωή του Λίνκολν, τον Ιανουάριο της χρονιάς του θανάτου του, το 1865.

Αλλωστε, σύμφωνα με τον σεναριογράφο σκοπός τους δεν ήταν ποτέ να γράψει «την ιστορία του Λίνκολν αλλά μια ιστορία για τον Λίνκολν». Το μόνο που ο Σπίλμπεργκ έκανε πέραν της χρονικής αυτής περιόδου ήταν να προσθέσει και κάποιες σκηνές που διαδραματίζονται μετά την δολοφονία του Λίνκολν από τον ηθοποιό Τζον Γουίλκς Μπουθ τον Απρίλιο του 1865.