Ο Μίμης Δομάζος, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 83 ετών, και υπήρξε ένας από τους κορυφαίους έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, δεν είχε τυχαία το προσωνύμιο «ο Στρατηγός». H τεχνική του, η αντίληψή του, το ψυχικό του σθένος και τα ηγετικά του χαρακτηριστικά τον έκαναν να ξεχωρίζει.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1973, δίνει συνέντευξη στην ιστορική αθλητική εφημερίδα «ΟΜΑΔΑ» και τον Γ. Τσουλέα. Τα λεγόμενά του φανερώνουν τον τρόπο που αντιλαμβανόταν και οραματιζόταν το ποδόσφαιρο.

«ΟΜΑΔΑ», 6.2.1973, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Η διαμάχη για το αποτέλεσμα

«“Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι στο ποδόσφαιρο. Κάθε αποτέλεσμα, σε κάθε αγώνα, είναι πιθανό. Για μένα, όλα τα αποτελέσματα είναι φυσιολογικά. Ο Ολυμπιακός έφερε ισοπαλία με την Ομόνοια. Ε, και λοιπόν; Τι μ’ αυτό; Ο Παναθηναϊκός δεν κόντεψε να πάθη το ίδιο πριν τέσσερις μήνες;

“Νομίζω, ότι οι θόρυβοι, που ξεσηκώνονται ύστερα από κάθε δυσμενές αποτέλεσμα, είναι αδικαιολόγητοι. Το να γίνη σάλος, διότι μία ομάδα ανεγνωρισμένης αξίας κάνει σειρά ολόκληρη από ήττες, είναι κάτι που το καταλαβαίνω.

“Αλλά το να γίνεται σεισμός, διότι ένας ή δύο παίκτες στάθηκαν μοιραίοι για την ομάδα του σ’ ένα ματς κάνοντάς την να χάση βαθμούς, είναι ανοησία. Με τη λογική αυτή, θάπρεπε να είχε διαλυθή η Έβερτον, όταν έφερε μαζί μας ισοπαλία στο Λίβερπουλ, ή ο Ερυθρός Αστήρ όταν ήλθε με 4-1 στην Αθήνα και απεκλείσθη χάνοντας με 3-0. (…)

Ψυχολογικό κοουτσάρισμα

“Δύο πράγματα θα φρόντιζα. Πρώτα, μια “πλύση εγκεφάλου” στους παίκτες μου. Θα προσπαθούσα να τους κάνω νάναι έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε, χωρίς να φοβούνται.

“Όχι να ξεκινούν με την ψυχολογία “να χάσουμε με μικρό σκορ”. Η ήττα είναι ήττα, με οποιοδήποτε σκορ. Συνεπώς, το ενδιαφέρον είναι να μη χάση κανείς ή ακόμη καλύτερα, να κερδίση.

“Όταν, όμως, ξεκινάη το ματς φοβισμένος, δεν κερδίζει ποτέ, εκτός βέβαια αν ο αντίπαλος φοβάται περισσότερο…

«ΟΜΑΔΑ», 29.5.1962, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Καθαρό παιχνίδι

“Το δεύτερο, που θα πρόσεχα και θα έπειθα τους παίκτες μου να κάνουν, θα ήταν να παίζουν καθαρά και να μη νευριάζουν τους αντιπάλους τους. Όταν πεισμώση ο άνθρωπος, γίνεται πιο δυνατός και πιο αποφασιστικός στις ενέργειές του.

“Έτσι και στο ποδόσφαιρο. Όταν κανείς νευριάση, γίνεται δύο φορές δυνατός. Οπότε ο αντίπαλός του, καθώς είναι κατώτερης κλάσεως, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ηττηθή.

“Γι’ αυτό οι “μικρές” ομάδες πρέπει να παίζουν καθαρά. Έτσι έχουν πιθανότητες να πετύχουν κάτι. Διαφορετικά, είναι τις περισσότερες φορές καταδικασμένες.

Αντώνης Αντωνιάδης, Μίμης Δομάζος, «ΟΜΑΔΑ», 6.2.1973, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Μικρές ομάδες και επαγγελματικό ποδόσφαιρο

“Όλες οι ελληνικές ομάδες της Α’ Εθνικής έχουν παίκτες καλούς. Τέτοιοι δεν είναι ασφαλώς όλοι οι παίκτες τους. Αλλά μήπως και οι λεγόμενοι “μεγάλοι” έχουν 11 παίκτες μεγάλης κλάσεως;

“Είμαι, εξ άλλου, σίγουρος ότι αν είχαν τα οικονομικά μέσα, οι μικρές ομάδες θα μπορούσαν να γίνουν πολύ δυνατές. Δυστυχώς, όμως, αυτό θα αργήσουμε να το δούμε. Μόνο αν το ποδόσφαιρό μας γίνη 100% επαγγελματικό και οι μεταγραφές αφεθούν εντελώς ελεύθερες, θα φθάσουμε σ’ αυτό το αληθινά ευχάριστο σημείο.

“Τότε, θα διεκδικούν το πρωτάθλημα, με τις ίδιες περίπου πιθανότητες, δέκα ή περισσότερες ομάδες. Φαντάζεσθε τι ενδιαφέρον θα έχη τότε το πρωτάθλημα; Πόσον κόσμο θα συγκεντρώνουν οι αγώνες; Τι γήπεδα θα έχουμε σιγά – σιγά”.

«Ο Μίμης Δομάζος άλλαξε όψη λέγοντας τα τελευταία λόγια. (…) Μπορεί νάγινε το πρώτο όνομα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, μπορεί νάχη θαυμαστάς σήμερα σε τρεις ηπείρους, μπορεί νάναι η χωρίς ανταγωνισμό πρώτη “βεντέτα” – με την καλή έννοια φυσικά – στα ελληνικά γήπεδα, μα στο βάθος είναι πάντα ο πιτσιρίκος της Άμυνας των Αμπελοκήπων, που αγαπά το ποδόσφαιρο, γιατί το νιώθει να κυλάη στις φλέβες του μαζί με το αίμα.

»Θάθελε να δη το “απόλυτο ποδόσφαιρο” στην πατρίδα μας. Να παίζη με την ομάδα του κατά της Ομόνοιας μπροστά σε 60.000 θεατάς.

“Και κερδίζη η Ομόνοια”, λέει, “Αυτό θάναι ποδόσφαιρο”».