Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα με μια ατζέντα κατά το μάλλον μονοθεματική.
Με αφορμή μια σειρά από τοποθετήσεις στελεχών της αντιπολίτευσης, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την οικονομία και με τη βεντάλια της συζήτησης να απλώνεται από τη φορολόγηση των μερισμάτων για να φτάσει έως τους άμεσους φόρους και την ακρίβεια – ευτυχώς χωρίς «Δήμητρες».
Ενδεχομένως μέρος της συζήτησης να αναλώθηκε σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, το οποίο υπακούει περισσότερο στους κανόνες της τηλοψίας και λιγότερο σε εκείνους της πολιτικής.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η οικονομία βρίσκεται στην κορυφή των ζητημάτων που απασχολούν την κοινή γνώμη. Η συζήτηση επομένως όχι μόνο δεν στερείται νοήματος αλλά συνιστά ένα είδος συμβατικής υποχρέωσης εκείνων που διεκδικούν την ψήφο των πολιτών.
Τη δεύτερη εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου η ατζέντα φαίνεται να εμπλουτίζεται με τα λεγόμενα «εθνικά θέματα».
Την συζήτηση εδώ τροφοδότησε η δραστηριότητα του τουρκικού προξενείου στη Ροδόπη, η οποία καταγγέλθηκε αρχικά από στελέχη της αντιπολίτευσης, για να προστεθεί η παρουσία μεταναστών σε νησίδα της περιοχής Μαράσια στον Εβρο – ευτυχώς χωρίς «μικρές Μαρίες».
Όπως γνωρίζουμε όλοι μας, όμως, ούτε η Ροδόπη είναι αμιγώς μια υπόθεση των πολιτικών δικαιωμάτων υποψηφίων ούτε ο Εβρος αμιγώς μια υπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μεταναστών.
Αυτό υπενθυμίζουν οι πρόσφατες καταγγελίες στη Ροδόπη, τα όχι και πολύ παλιά μυθεύματα στον Εβρο, αλλά και η πάγια αρχή πως ζητήματα που άπτονται της εθνικής ασφάλειας πρέπει να μένουν έξω από την προεκλογική αντιπαράθεση.
Κι αυτή δεν είναι απλώς μια συμβατική υποχρέωση των κομμάτων. Αλλά μια θεμελιώδης του έθνους.
