Οι στρατιώτες διδάσκονται να είναι δολοφόνοι – είναι μέρος της δουλειάς τους – και εκπαιδεύονται να σκοτώνουν πυροβολώντας σε στόχους με την εικόνα του εχθρού. Αλλά πώς απεικονίζεται αυτός ο εχθρός; Είναι μια αφηρημένη εικόνα, ή έχει πρόσωπο; Και αν ναι, τι είδους; Το ερώτημα έθεσε σε πρόσφατο ρεπορτάζ του το βρετανικό BBC.
«Στόχος μας όταν ρίχναμε εκπαιδευτικές βολές ήταν κάποτε ο «Ιβάν», έτσι τον λέγαμε: η πράσινη φιγούρα ενός άνδρα που είχε ένα κόκκινο αστέρι στο κράνος», λέει ένας εκπαιδευτής σε πεδίο βολής του στρατού των ΗΠΑ. Ο εχθρός τότε ήταν η Σοβιετική Ενωση. Σήμερα, το κόκκινο αστέρι έχει εξαφανιστεί. Οι νέοι στόχοι είναι ντυμένοι σαν ισλαμιστές, με σκούρο δέρμα και αραβικές μαντήλες στο κεφάλι.
Σε όλους τους στρατούς του κόσμου, εχθρός είναι πάντα «ο άλλος». «Ποτέ δεν ένιωσα ένοχος επειδή πυροβόλησα στον πόλεμο. Κατά την άποψή μου άξιζε στον εχθρό να πεθάνει… Εχω εκπαιδευθεί να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο», λέει ένας βετεράνος του αμερικανικού στρατού.
Σε όποιο στρατόπεδο και αν ανήκει ένας στρατιώτης, στην Αμερική, στην Κίνα, στη Ρωσία ή στο Ισραήλ, ο ίδιος πιστεύει ότι είναι στην πλευρά που έχει δίκιο. Και πρέπει να το πιστέψει αυτό, προκειμένου να είναι πρόθυμος να σκοτώσει, ή να σκοτωθεί στον πόλεμο.
Στη Νότια Αφρική, οι στόχοι έχουν τα ίδια μοτίβα με του βρετανικού στρατού. Το ίδιο ισχύει για την Κένυα, την Ουγκάντα και την Αυστραλία. Ο βρετανικός στρατός έγραψε αποικιοκρατική ιστορία και στην εκπαίδευση των στρατιωτών, αφήνοντας τα ίχνη του σε αυτές τις χώρες μέχρι σήμερα.
«Οσο υπάρχει άνθρωπος, θα υπάρχει και πόλεμος», είπε ένας Βρετανός εκπαιδευτής στο BBC. H Ιστορία στηρίζει την άποψή του. Από τον Κάιν και τον Αβελ, βία και πόλεμος έχουν σημαδέψει όλους τους πολιτισμούς, για πολλούς λόγους.
«Ο πόλεμος είναι η σκακιέρα της πολιτικής, και εμείς είμαστε τα πιόνια», λέει ένας Βρετανός στρατιώτης. Τεράστια στρατιωτικά νεκροταφεία, γεμάτα με εκείνους που έπεσαν σε πολλούς πολέμους, το δείχνουν πολύ καθαρά.
