Είναι βέβαιο ότι στο σημερινό δημοψήφισμα στην Κριμαία η πλειοψηφία των κατοίκων θα ταχθεί υπέρ της ένταξης στη Ρωσία με συνέπεια τη διχοτόμηση της Ουκρανίας και την επάνοδο στο προ του 1991 καθεστώς όταν η Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας ελεγχόταν από τη Σοβιετική Ενωση. Στη συνέχεια θα ανοίξει ο δρόμος για την ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ.
Πρόκειται για ένα στημένο παιχνίδι γεωστρατηγικής, που θυμίζει τη Συμφωνία της Γιάλτας του 1945. Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρωπαϊκή Ενωση με την επίκληση της παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου και την επιλογή της διπλωματικής οδού για την επίλυση της κρίσης γνώριζαν ότι δεν πρόκειται να ματαιώσουν τα σχέδια του Πούτιν.
Οι ΗΠΑ είχαν άλλωστε την «εμπειρία» από το Κυπριακό και σε άλλες περιπτώσεις, όταν έπαιζαν το δικό τους γεωστρατηγικό παιχνίδι. Αν γυρίσουμε τις σελίδες της Ιστορίας στο 1974 θα διαπιστώσουμε ότι η τραγωδία της Κύπρου έχει κοινά σημεία με την περιπέτεια της Ουκρανίας.
Στις 16 Αυγούστου 1974 ο τουρκικός στρατός ολοκλήρωσε την «αποστολή» που ξεκίνησε τον Ιούλιο. Κατέλαβε το 36% του εδάφους του νησιού και ανάγκασε 180.000 Ελληνοκύπριους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Η Τουρκία αιτιολόγησε την εισβολή με το επιχείρημα προστασίας των Ελληνοκυπρίων. Το ίδιο επιχείρημα επικαλέστηκε και ο Πούτιν για την εισβολή στην Κριμαία.
Οι ΗΠΑ διά του Κίσινγκερ εξέφρασαν την «απογοήτευσή» τους για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, αλλά αρνήθηκαν να παρέμβουν δυναμικά για την αποτροπή της επέκτασης και παγίωσης του τουρκικού ελέγχου της Βόρειας Κύπρου. Πρότειναν τη διπλωματική οδό για την επίλυση της κρίσης! Την ίδια οδό προτείνει και ο Πούτιν για την Κριμαία!
Και στις δύο περιπτώσεις οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις δεν αφορούσαν ανατροπή των τετελεσμένων, αλλά ρύθμιση των συνεπειών. Για την Ουάσιγκτον η Τουρκία κάλυπτε στρατιωτικά και πολιτικά σημαντικά ευρύτερο χώρο από την Ελλάδα. Σημαντικότερες ήσαν και οι διευκολύνσεις στις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Είχαν προηγηθεί, το 1973, ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος και η προώθηση των θέσεων των ΗΠΑ στην περιοχή σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης. Με τη διχοτόμηση της Κύπρου απέτρεπαν και την επάνοδο του Μακαρίου, ο οποίος μετά το πραξικόπημα της χούντας δύσκολα θα ξεχνούσε τον ρόλο των ΗΠΑ.
Οι μαραθώνιες διαπραγματεύσεις και τα δεκάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν απέτρεψαν τη διχοτόμηση, η οποία «νομιμοποιήθηκε» με την ανακήρυξη το 1983 της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου.
Ρητορική καταδίκη από τις ΗΠΑ, αλλά άρνηση πρακτικών μέτρων. Κυνικός ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωσε ότι αποκλείεται νέο εμπάργκο κατά της Τουρκίας και χαρακτήρισε «βαρύ σφάλμα» το εμπάργκο που είχε επιβληθεί μετά την εισβολή!
Η Μόσχα έμεινε μάλλον ουδέτερη, αφενός γιατί είχε περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης και αφετέρου διότι δεν επιθυμούσε να έλθει σε ρήξη με την Αγκυρα.
Σαράντα χρόνια μετά την εισβολή των Τούρκων και την απόρριψη πολλών σχεδίων επανάρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την αναζήτηση λύσης του πολιτικού προβλήματος συνύπαρξης των δύο κρατών!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
