Μια ηλιόλουστη μέρα βάλαμε μπρος για το πολύβουο, φιλόξενο και γεμάτο ζωή Περιστέρι με την απορία στο πίσω μέρος του μυαλού για το πώς θα είναι το αρχιτεκτονικό γραφείο της Λίλας Αθανασοπούλου. Βιομηχανικό σκέφτεσαι μόλις φτάνεις, αλλά όταν περνάς το κατώφλι το ξανασκέφτεσαι. Και όταν είσαι πια για τα καλά μέσα σταματάς να σκέφτεσαι. Παρασύρεσαι στην προσωπικότητα του χώρου που διαμορφώνεται με ένα διαφορετικό τρόπο από κάθε του γωνιά. Η ηρεμία που εκπέμπει συμβαδίζει απόλυτα με την δυναμική ηρεμία που εκπέμπει και η Λίλα.
Πρωτοδιασταυρωθήκαμε στην έκθεση Greek design=Good design όπου παρουσίαζε τη νέα της σειρά με αντικείμενα. Οχι ακριβώς χρηστικά, όχι ακριβώς διακοσμητικά. Σίγουρα αντικείμενα με μια χρηστικότητα αποφλοιωμένη από την αυστηρότητα της καθημερινής αναγκαιότητας. Σίγουρα αντικείμενα που συμβάλλουν υποσυνείδητα στην αισθητική του χώρου, που ενεργοποιούν την σκέψη και που η οντότητα τους προσδιορίζεται από τα ίδια αλλά και το χρήστη.
«Επιθυμία μου ήταν να κρύβουν μια ιστορία και πάνω σε αυτήν να πατά ο καθένας και να την εξελίσσει. Να βιώνει κανείς την καθημερινότητα του με αυτά και όχι να αποτελούν μια στείρα διακοσμητική παρέμβαση. Ενας βασικός στόχος και μια πρώτη αφορμή για τη νέα μου αυτή δραστηριότητα η οποία προέκυψε και μέσα από τη δυσκολία μου να βρω αντικείμενα που να εναρμονίζονται με την αισθητική και φιλοσοφία των χώρων που σχεδιάζω».
Η δημιουργικότητα της υπαγορεύεται περισσότερο από μια εσωτερική ανάγκη συνεχούς δράσης – «απομεινάρι των παιδικών μου χρόνων» – και στηρίζεται στην πεποίθηση της ότι το σπίτι αλλά και τα αντικείμενα που το συμπληρώνουν μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο για μια καλύτερη καθημερινότητα.
«Ο αρχιτέκτων μπορεί μέσα από τον τρόπο που θα σχεδιάσει ένα σπίτι να εξασφαλίσει ισορροπημένη οικογενειακή ζωή καλύπτοντας τις ανάγκες όλων των μελών. Και ένας χώρος μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στη διάθεση μας μέσα από την προσωπικότητα των στοιχείων που τον πλαισιώνουν. Ισως γι’ αυτό και να αποφεύγω τους διαχωρισμούς και τα όρια.
Το ότι είμαι αρχιτέκτων δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να σχεδιάσω αντικείμενα και το ότι σχεδιάζω αντικείμενα δεν μου επιβάλλει αυτόματα τον τίτλο designer. Αυτό που εμένα με απασχολεί είναι να καταφέρω να εμπνεύσω μέσα από κάθε μου πρόταση. Η ψυχική ηρεμία του καθενός μας θα σταθεί και η αφετηρία να αναπτύξουμε το ενδιαφέρον μας για τα κοινά, να νοιαστούμε ο ένας για τον άλλον, να ευαισθητοποιηθούμε για την πόλη και τη γειτονιά μας».
Η συζήτηση με την Λίλα μπορεί να κινείται με χαρακτηριστική ευκολία μεταξύ δουλειάς και βιωματικών αναζητήσεων αποκωδικοποιώντας έτσι την πρακτική της ευελιξία να ανταποκρίνεται στον άρτια κατασκευαστικό χαρακτήρα των έργων της αλλά και να μένει πιστή στην επιθυμία της να «τσιγκλά» το μυαλό και την ψυχή, να μεταγγίζει θετική ενέργεια. Μιλά με τον ίδιο ενθουσιασμό για την εγρήγορση που απαιτεί το εργοτάξιο – «είναι τρομερά ενδιαφέρον να είσαι εκεί και να δίνεις λύσεις. Είναι καθημερινή πρόκληση για τις γνώσεις και την εμπειρία σου» – αλλά και για την διαδικασία δημιουργίας ενός installation.
«Δεν έχω έτοιμα σχέδια στο συρτάρι. Με ενδιαφέρει να καλλιεργώ την προσωπική σχέση με τους πελάτες, να συγκεντρώνομαι σε αυτό που ο καθένας επιθυμεί και έχει ανάγκη. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι κάθε μου έργο πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής χωρίς να υπονοώ τίποτα ουτοπικό και ρομαντικό. Προσπαθώ τις ανάγκες του πελάτη να τις μετουσιώνω σε δικές μου σχεδιαστικές και αισθητικές προτάσεις. Κομμάτι αυτής της “ ανοιχτής επικοινωνίας” είναι ακόμη και οι after sale υπηρεσίες. Να παρέχεις την ασφάλεια στον πελάτης ότι είσαι εκεί για ό,τι τυχόν προκύψει».
Προτιμά να ακούει, να επεξεργάζεται και κατόπιν – μόλις έχει σχηματίσει εικόνα για αυτόν που έχει απέναντι της, γι’ αυτό που θέλει να σχεδιάσει – να αναλαμβάνει δράση. Ως συνομιλητής της μπορείς εύκολα να διακρίνεις την έμφυτη ευγένεια, και την ευαισθησία της αλλά και ταυτόχρονα το δυναμισμό και το πείσμα της – σύμμαχοι της στην πορεία της στην αρχιτεκτονική αλλά και στη διαμόρφωση των πολυσήμαντων αντικειμένων της. Μικρές εγκαταστάσεις που κουβαλούν ένα δυναμικό συμβολισμό ικανό να επηρεάσει την αύρα ενός χώρου.
Το BΟΧ είναι μια από τις δημιουργίες της στην οποία σταθήκαμε, την περιεργαστήκαμε. Ενα μαύρο κουτί αναρτημένο από το ταβάνι με ένα εξάρτημα παλιάς μηχανής. Ενας κλειστός χώρος που φλερτάρει απευθείας με την ανθρώπινη περιέργεια, με την ακαταμάχητη εμμονή μας να ξεσκεπάζουμε το κρυφό, να μας έλκει το απαγορευμένο. Τι μπορεί κανείς να βρει όταν κρυφοκοιτάξει μέσα από την ξύλινη θυρίδα του; Ένα μήνυμα που έχει γράψει ο ιδιοκτήτης του, ένα αγαπημένο αντικείμενο του; Eνα κουτί που παίζει με την προσωπική επιλογή – να το ανοίξω ή όχι, να γράψω ή όχι, να σταθώ ή να προσπεράσω; Τελικά, πέσαμε «στην παγίδα». Παρασυρθήκαμε σχεδόν μαγικά σε μια αναζήτηση του εαυτού μας, σε ένα σκάλισμα της σκέψης και των πεποιθήσεων μας, εξελίξαμε την ιστορία του ΒΟΧ με τους δικούς μας φόβους και πειρασμούς. 
«Τα ΣΠΙΤΙΑ, με μια άμεση, σχεδόν παιδική γεωμετρική απεικόνιση, φτιαγμένα από ξύλο και τσιμεντοκονία, με διαφορετικό μόνο το ένα από αυτά, αποτυπώνουν την ελληνική απέριττη ομορφιά και παράδοση, που πάντα εμπεριείχε την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα. Είναι 7, γιατί αυτός ο αριθμός για όλους σχεδόν τους λαούς, ξεκινώντας από τους Έλληνες, ήταν ιερός και έκλεινε μέσα του δύναμη μυστηριακή. Αντίστοιχα, αποτυπώνοντας αισιοδοξία και ελληνικότητα, στο έργο ΚΛΑΔΙΑ, δίνεται έμφαση στο γεγονός ότι οι διακλαδώσεις συμβολίζουν τις επιλογές και τα αναρίθμητα “Υ” (=WHY?) που μας τίθενται. Μέσα από τις επιλογές μας στην ζωή, αφήνουμε ένα αποτύπωμα και διαγράφουμε μια πορεία που εμείς επιλέγουμε… Επιλογή μου είναι να υφάνω ένα ελπιδοφόρο “WHY… NOT?”. Άλλωστε, η ζωή δεν είναι δίλημμα, είναι ευκαιρία».
Παρέα με τη Λίλα ξαναθυμηθήκαμε τη γοητεία του design και της αρχιτεκτονικής. Των κοινών τόπων όπου οι κανόνες και οι αυστηρές εξισώσεις απαντούν την καλλιτεχνική ευαισθησία και ενισχύονται με το φιλοσοφικό υπόβαθρο, τον κοινωνικό προβληματισμό. Παρέα με τη Λίλα ξαναθυμηθήκαμε την αξία της σεμνότητας που δεν πηγάζει από την αδυναμία αλλά από τον σεβασμό, για εμάς και τους άλλους, αλλά και το πόσο λυτρωτικό είναι να αφήνεσαι σε μια μελό διάθεση και να ξεπηδάς από εκεί μόνος σου με χιούμορ και ρεαλιστική διάθεση. Παρέα με τη Λίλα ξαναθυμηθήκαμε να μην αδρανούμε γιατί εκείνη μας θύμισε μια φράση του Αισχύλου «η ζωή είναι ένα θέατρο και πρέπει να συμμετέχεις στον θίασο. Να μην είσαι θεατής. Ο θεατής πληρώνει, ενώ αυτός που συμμετέχει στο θέατρο αμείβεται».
