Μόνοι μας να βγάλουμε το κάρο από τη λάσπη

Το κτίριο απαστράπτον. Από τα ομορφότερα αναπαλαιωμένα νεοκλασικά των Αθηνών. Και ο εσωτερικός διάκοσμος εντυπωσιακός, ανάλογος της ιστορίας και της αρχιτεκτονικής του κτίσματος. Τα φωτιστικά, τα έπιπλα, τα χαλιά, τα ξύλα, όλα της καλής εποχής των αρχών του προηγούμενου αιώνα.

Το δείπνο ήταν εορταστικό, από αυτά που οργανώνονται στα καλά αστικά σπίτια παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.

Και οι συνδαιτυμόνες πολλοί και διαφορετικοί. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, διπλωμάτες, στρατηγοί, καθηγητές, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αλλά και διακεκριμένοι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι δικηγόροι, μηχανικοί και δημοσιογράφοι βεβαίως.

Ο Διαμαντής ένιωθε έξω από τα νερά του. Τον ρήμαζε η δουλειά, σπάνια ανταποκρινόταν στις πολλές προσκλήσεις που δεχόταν. Τούτη τη φορά την αποδέχθηκε κατ’ εξαίρεση, ήταν ο οικοδεσπότης φίλος αδελφικός από τα χρόνια του πανεπιστημίου, δεν μπορούσε να αρνηθεί.

Κάθησε σε ένα τραπέζι, σχεδόν μεταξύ αγνώστων και μη έχοντας τι να κάνει παρατηρούσε τα πρόσωπα, τα ρούχα, τις κινήσεις των κυριών και των σερβιτόρων τα στραβοπατήματα.

Κάποια στιγμή έγιναν οι συστάσεις. Δίπλα του έτυχε να κάθεται κάποιος διπλωμάτης, της πρεσβείας εκείνης που κατά τα θρυλούμενα λύνει ή μπλέκει τα προβλήματα της χώρας κάθε τόσο.

Μέσα στην ανία του ο Διαμαντής βρήκε διέξοδο και άρχισε το κουβεντολόι.

«Εχω την εντύπωση –έτσι άνοιξε την κουβέντα –ότι οι οικονομολόγοι και οι νομπελίστες σας χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως εργαλείο πίεσης στην ευρωζώνη, ότι προσεγγίζουν πρόσωπα της ελληνικής πολιτικής, τους φουσκώνουν τα μυαλά και μετά τους αφήνουν σύξυλους σε ένα περιβάλλον μόνιμης καχυποψίας».

Και προτού εκείνος αποκριθεί συνέχισε απτόητος: «Είναι όλοι τους πολέμιοι της ευρωζώνης, διπλάρωσαν πρώτα τον Γιώργο και τον έστειλαν αδιάβαστο και τώρα έχουν πλαισιώσει τον Τσίπρα». «Είναι σωστή η εντύπωση που έχω ή κάνω λάθος;» ρώτησε ο Διαμαντής.

«Οχι, δεν κάνετε λάθος, έτσι είναι, αλλά έχετε σκεφθεί μήπως τα κίνητρά τους είναι ιδεολογικά και προϊόν των πεποιθήσεών τους;» αποκρίθηκε εκείνος.

«Δεν αντιλέγω ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ της αγγλοσαξονικής και της κεντροευρωπαϊκής σχολής, αλλά συνήθως –επέμεινε ο δικός μας –πίσω από τέτοιες ιδεολογικού χαρακτήρα συγκρούσεις υπάρχει στρατηγική στόχευση».

«Μα είμαστε σύμμαχοι με την Ευρώπη, τη θέλουμε την ευρωζώνη» αντέτεινε ο άλλος.

«Ωστόσο», επέμεινε ο Διαμαντής, «εσείς θέλετε την ευρωζώνη ελεγχόμενη και το ευρώ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να μη γίνει ποτέ αποθεματικό νόμισμα και να αμφισβητήσει το προνόμιο του δολαρίου, που επιτρέπει στην Αμερική να συγκεντρώνει τον πλούτο όλου του κόσμου».

Για να προσθέσει αμέσως μετά ότι «για εμάς εδώ παίζεται η τύχη μας, δεν θέλουμε να γίνουμε Αργεντινή παρασυρμένοι από μια διαδικασία σύγκρουσης Αμερικής – Ευρώπης, μη μου πείτε πως αν συμβεί κάτι τέτοιο θα μας σώσετε εσείς…».

«Είναι κρίσιμη χώρα η Ελλάδα, δεν θα την αφήσουμε να χαθεί» απάντησε σχεδόν κατευναστικά ο συνομιλητής του Διαμαντή.

Μαύρα φίδια τον έζωσαν από εκείνο το βράδυ.

Εκτοτε, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, διαλαλεί πως «μόνοι μας πρέπει να βγάλουμε το κάρο από τη λάσπη, γιατί αλλιώς χαθήκαμε…».