«Δισεκατομμυριούχοι της άγριας φύσης» είναι ο υπότιτλος ενός ιδιόρρυθμου, σατιρικού βιβλίου που κοσμεί εδώ και λίγες ημέρες τα ράφια των αμερικανικών βιβλιοπωλείων. Πρόκειται για το «This Land Was Made for You and Me (but Mostly Me)».
Εμπνευστής του ο Ντέιβιντ Λέτερμαν, ο θρυλικός κωμικός-οικοδεσπότης του «Late Show» (του CBS), που αυτή τη φορά αφήνει την καζούρα στους celebrities και αναλαμβάνει έναν μάλλον απροσδόκητο ρόλο. Στρέφεται κατά των πολυεκατομμυριούχων του πλανήτη (αμερικανών κληρονόμων, κινέζων βιομηχάνων, ρώσων ολιγαρχών, γάλλων νάρκισσων, ελλήνων νεόπλουτων κ.ο.κ.), με άλλα λόγια στρέφεται για πρώτη φορά τόσο στρατευμένα κατά του εαυτού του (θυμίζω ότι σύμφωνα με το «Forbes», τα ετήσια έσοδά του ανέρχονται στα 42 εκατομμύρια δολάρια).
Οχι τίποτε βαθυστόχαστο. Σε συνεργασία με τον γνωστό συγγραφέα και εικονογράφο Μπρος Μακ Κολ (που έχει φιλοτεχνήσει πάνω από 50 εξώφυλλα του «New Yorker»), ο Λέτερμαν επινοεί «μυθιστορηματικούς μεγιστάνες» με «στρατοσφαιρικό πλούτο και μηδενική κοινωνική συνείδηση» που χτίζουν για πάρτη τους διάφορα τερατουργήματα.
Ενα γήπεδο γκολφ με 36 τρύπες στη μέση της Σαχάρας, ένα ολυμπιακών διαστάσεων τζακούζι που τροφοδοτείται από τον δικό του πυρηνικό αντιδραστήρα, η πρώτη σειρά οικολογικών ερωτικών αξεσουάρ, ο «επιχρωματισμός» ενός ολόκληρου ποταμού έτσι ώστε να δένει χρωματικά με το deux-pièce της δεύτερης συζύγου, ένα θεματικό πάρκο για το προπατορικό αμάρτημα με το όνομα «Godlandia» (όπου η κυριότερη ατραξιόν είναι ένα κινούμενο ομοίωμα ανθρώπου των σπηλαίων που εκδιώκεται από τον Αδάμ την ώρα που παίρνει μάτι μια τσίτσιδη Εύα), αλλά και το μεγαλύτερο τζάκι της Αμερικής (με το δικό του τμήμα πυροσβεστικής, σε εγρήγορση ολόκληρο το 24ωρο σε περίπτωση που ξεφύγει από τον έλεγχο κάποια από τις 60 φωτιές που σιγοκαίνε ταυτόχρονα).
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις «σκηνοθετημένες» ακρότητες που περιλαμβάνει το λεύκωμα των Λέτερμαν – Μακ Κολ (οι οποίες, σημειωτέον, δεν απέχουν και πολύ από τρισδιάστατες, σούπερ κιτς «ονειρώξεις» πραγματικών κροίσων, θυμίζω πάλι ότι ο Μάικλ Τζάκσον είχε αγοράσει ακόμη και τον σκελετό του Τζον Μέρικ, του αληθινού Ανθρώπου Ελέφαντα, από το London Hospital, στην εξευτελιστική μάλιστα τιμή των… 50.000 δολαρίων).
Οπως πολύ εύστοχα επισημαίνουν οι συγγραφείς, για να φτάσεις στο σημείο να καταπατάς έτσι επαίσχυντα τη φύση, αλλά και κάθε μορφή αισθητικής, δεν απαιτείται μόνο να έχεις χρήματα, ειδικά προνόμια και τους κατάλληλους «φίλους» στα κατάλληλα πόστα. Χρειάζεται μια κάποια σπάνια, μια «μεγαλειώδης» ηλιθιότητα. Αυτή είναι που σε θωρακίζει για να μπορέσεις με την άνεσή σου «να καταστρέψεις ό,τι υπήρχε από καταβολής κόσμου και να επινοήσεις αυτό που δεν έχει υπάρξει ποτέ».
Ο ίδιος ο Λέτερμαν –ο οποίος, για να μην ξεχνιόμαστε, διαθέτει το δικό του ράντσο στο Rocky Mountain Front –δεν δίστασε τις προάλλες να επικαλεστεί στους «New York Times» πραγματικά παραδείγματα. Να, για παράδειγμα, ο διάσημος ντιζάινερ Ραλφ Λόρεν. Στο 17.000 εκταρίων ησυχαστήριό του στο Κολοράντο έχει ξύλινο φράκτη 50 χιλιομέτρων. «Πρόκειται για έναν φράκτη με τρεις οριζόντιες σανίδες. Αυτό σημαίνει ότι ο τύπος έχει περιφράξει με τροπικό ξύλο τικ σχεδόν 150 χιλιόμετρα!».
Σύμφωνοι, με το λεύκωμά του για τους «μυθικούς πλούσιους» ο Λέτερμαν δεν λανσάρει κανένα αντίδοτο στην ανισοκατανομή του παγκόσμιου πλούτου. Ούτε χαρίζει στους αναξιοπαθούντες τα μισά από τα υπάρχοντά του. Ούτε καν προτίθεται να αναλάβει ένα ορφανό για αυτά τα Χριστούγεννα, έτσι, για να «λουστράρει» λίγο το κοινωνικό του προφίλ (όπως ο Ντάντι Γουόρμπακς στην «Αnnie», που παίζεται αυτές τις ημέρες στον Ελληνικό Κόσμο). Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι υπενθυμίζει (πρωτίστως με τις ικανές ποσότητες αυτοσαρκασμού που ενσταλάζει στη σάτιρά του) ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να ανήκεις στους προνομιούχους. Οπως εξομολογείται, μάλιστα, στους «New York Times», χρειαζόταν ένα μικρό μάθημα σε «κάποιον όπως εγώ, που σπαταλά πολύ χρόνο να αναρωτιέται γιατί δεν είναι πιο ευτυχισμένος. Ανακάλυψα ότι το μοναδικό πράγμα που σου εξασφαλίζει την ευτυχία είναι το να κάνεις κάτι καλό για κάποιον που δεν δύναται να το κάνει μόνος του. Eχει πάντα αποτέλεσμα, ποτέ δεν αποτυγχάνει. Και από αυτή την οπτική γωνία, δεν πρόκειται για γενναιοδωρία, αλλά για καθαρό εγωισμό».
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
