Oηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Καραθάνος σπούδασε δάσκαλος προτού αποφασίσει να φοιτήσει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Οι παραστάσεις που υπογράφει ξεχωρίζουν για την ατμόσφαιρα, την τρέλα και την ευαισθησία τους. Αποκορύφωμα η πρόσφατη «Γκόλφω».
Τη λέξη «ξεκούραση» δεν την πολυκαταλαβαίνω, δεν έκανα ποτέ διακοπές που να ήταν πραγματικά διακοπές.Δεν ξέρω πώς κάνουν παύσεις στη ζωή, διότι στην περίπτωσή μου μοιάζουν όλα αξεδιάλυτα: η ζωή και η τέχνη. Μου είναι τόσο εκκωφαντική η δόση μερικές φορές, ακόμη και όταν είμαι πεσμένος σε μια καρέκλα χωρίς να κάνω τίποτα.
Η δουλειά μας είναι να ρίχνουμε μπαλιές,χωρίς να ξέρουμε μέχρι πού θα φτάσουν, αν θα πάει η μπάλα απλώς μερικά μέτρα παραπέρα ή αν θα σπάσει κανένα τζάμι. Η αποδοχή, το ταξίδι κάθε παράστασης είναι χαρούμενα πράγματα, αλλά ουσιαστικά δεν εξαρτώνται από εμάς. Η πρώτη της επαφή μονάχα μας ανήκει. Και δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ λέξεις όπως «επιτυχία». Δεν ήταν επιτυχία η «Γκόλφω», ευτυχία ήταν.
Δεν πιστεύω στην επιδεξιότητα του ενός μόνο σε μια παράσταση,είναι θαυμαστή, αλλά πια έχει ξεπεραστεί. Δεν την έχει ανάγκη αυτή η εποχή, έχει πέσει το κάστρο του εγωισμού, η επίδειξη του τι μπορώ να κάνω εγώ, ανεξάρτητα από τους συμπαίκτες, το έργο, τον καιρό.
Είναι μια εποχή για παρέα και αυτό είναι υπέροχο γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από το να καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι μόνος σου, σε μια κοινωνία όπου ο καθένας πήρε από ένα άλογο και άρχισε να τρέχει και ανέβηκε το κεφάλι τόσο ψηλά, που δεν έφταναν στα αφτιά του οι φωνές των άλλων.
Από τότε που συλλαβίζω τον εαυτό μου,τον συλλαβίζω σαν αυτιστικός, αν με ρωτήσεις «ποιος είσαι», «τι είσαι», θα σου φτιάξω μια πολύ περίεργη ταινία, θα ζουμάρω συνεχώς σε άσχετα πράγματα, το αφτί μου θα πιάνει ήχους βίας και αγάπης, το μάτι μου θα ταξιδεύει σαν μικροσκόπιο πάνω στο γρασίδι – έτσι έχω ζήσει.
Με απασχολεί έντονα το πώς μεγαλώνουμε οι άνθρωποι. Δεν ξέρω από πού πρέπει να το πιάσει κανείς. Είμαστε σαν τα δέντρα; Που όλο και πιο όμορφα και ψηλά γίνονται όσο περνάνε τα χρόνια κι είναι πιο βαθιές και γερές οι ρίζες τους; Δεν είμαι σίγουρος, γιατί βλέπω ανθρώπους να μεγαλώνουν και να απομονώνονται, κι αντί να βλέπουν πιο διάφανα και να πετούν τα περιττά, αυτοί κάνουν το αντίθετο. Ίσως οι χορτάτοι άνθρωποι μεγαλώνουν σαν τα δέντρα.
*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου 2014
