Προτού καν προλάβει να καθαριστεί η μοκέτα του Ακροπόλ οι ερωτήσεις προς τους «58» έπεφταν βροχή. Πού είναι οι θέσεις σας, ο προγραμματικός λόγος σας; Γιατί δεν μας λέτε και εσείς για «εθνική στρατηγική», «κράτος δικαίου», «κοινωνική δικαιοσύνη» κτλ. Με άλλα λόγια, γιατί δεν «τοποθετείστε», με τέτοιες συναισθηματικές αοριστολογίες με τις οποίες το μεταπολιτευτικό ιδίωμα της αρλουμπολογίας έθισε τα αφτιά και το μυαλό μας; Το πρώτο που εύχομαι να αποφύγουν οι «58» είναι αυτό ακριβώς: να μην επαναλάβουν αυτή την ταφόπλακα του ξύλινου πολιτικού λόγου.
Θέσεις βέβαια χρειάζονται. Οχι όμως μία ακόμη γενικόλογη επίκληση «εννοιών», «οραμάτων» και «κοινωνικής αφήγησης». Οι «58» θα προσφέρουν αν καταφέρουν να μιλήσουν σαν άνθρωποι, συγκεκριμένα, και όχι σαν Μαυρογιαλούροι του ’85. Υποσχέσεις σε όλους, εκθέσεις ιδεών ηθικοπλαστικού ή επαναστατικού χαρακτήρα τις έχουν ήδη καπαρώσει άλλοι.
Ενα παράδειγμα. Δεν ωφελεί να μιλήσουν για «ευθύνες του πολιτικού συστήματος». Χρειάζεται να πουν ποιες είναι αυτές και ποια είναι η συμμετοχή των σημερινών κομμάτων –και της Δεξιάς και της Αριστεράς –σε αυτές. Με ονόματα.
Να πουν καθαρά ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν δυνάμεις και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση που λειτουργούν με πελάτες, όμηροι συντεχνιών και μειοψηφιών που αγωνίζονται να διατηρήσουν όσα αμφότεροι τους χάρισαν τόσα χρόνια από τα δανεικά.
Να πουν ότι Δεξιά και Αριστερά χαϊδεύουν ακόμη, ένα τέρας κράτος-αφέντη φωνάζοντας την ίδια ώρα συνθήματα κατά ενός αόρατου «νεοφιλελευθερισμού» στη χώρα όπου για χρόνια θριάμβευσε ο απόλυτος, σχεδόν σοβιετικός, κρατισμός.
Δεν έχουμε ανάγκη από άλλες κενολογίες για «Εθνικά Σχέδια Ανασυγκρότησης» και «ευθύνες της τρόικας». Πριν γίνουν συγκεκριμένα, κάποιος χρωστάει να πει την αλήθεια: ότι, δηλαδή, μόνοι μας τα κάναμε μαντάρα και θα περάσουν χρόνια για να βγούμε ξανά στο φως. Θα είναι χρόνια δύσκολα που θα τελειώσουν μόνο αν γίνουμε δημιουργικοί, με παραγωγικές και εξαγωγικές επενδύσεις.
Να πει και την υπόλοιπη αλήθεια: ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη μείωση κράτους, δαπανών, συντάξεων, μισθών και ότι με 1.500.000 ανέργους είναι άμεση ανάγκη να διοχετευθούν σε αυτούς οι πόροι και όχι να πληρώνουμε ακόμη υπαλλήλους σε «Ινστιτούτα Αμυντικών Αναλύσεων, Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου».
Αντί για άλλο ένα δήθεν πατριωτικό κήρυγμα για «προστασία των κεκτημένων», «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας» και «σκληρές διαπραγματεύσεις με τους τοκογλύφους», να πει αυτό που δεν θα αρέσει: ότι, δηλαδή, στην Ελλάδα δεν θέλουμε να υπάρχουν δύο κατηγορίες εργαζομένων, αυτοί του ιδιωτικού τομέα, οι αναλώσιμοι, και οι άλλοι του δημόσιου, που βρέξει-χιονίσει θα πρέπει να προστατευθούν. Και ας μην «τσιμπήσει» η κίνηση ένα ακόμη κατιτίς στη δημοσκόπηση.
Κάποιος πρέπει να τολμήσει να πει ότι η χώρα χρεοκόπησε εξαιτίας του κράτους που όλοι μαζί στήσαμε και ξόδευε 24 δισ. παραπάνω από όσα είχε. Πλήρωνε τον δημόσιο τομέα και τους εργολάβους του από χρήματα που δεν ήταν δικά μας και κανείς πια δεν μας δανείζει. Και ότι, ναι, χάρη στη βοήθεια των Ευρωπαίων παίρνουμε μια παράταση ζωής μπας και μπορέσουμε μια ημέρα να τα μειώσουμε και να μη χρειαζόμαστε τα δανεικά τους για να συντηρηθούμε.
Την ώρα που πλησιάζουν οι ευρωεκλογές και οι Ουκρανοί κάνουν σκόνη το άγαλμα του Λένιν για να συνδεθούν με το ευρώ, εδώ ακούγονται προτάσεις για τα «1.000 αδρανοποιημένα μας εργοστάσια που το συνδικαλιστικό κίνημα θα αυτοδιαχειριστεί». Εν έτει 2013 παρακολουθούμε σε αργή κίνηση το μετέωρο βήμα από τον Στάλιν στον Τίτο.
Είναι άραγε ώρα για ενδοσκόπηση του τι ακριβώς σημαίνουν για τον καθένα μας «Κεντροαριστερά», «φιλελευθερισμός», «σοσιαλδημοκρατία»; Ή είναι ώρα να πούμε επιτέλους ότι με κάτι τέτοιες απόψεις αριστερής προέλευσης και εφαρμογής τους από τη Δεξιά και οι δύο ξεπάτωσαν την παραγωγή της χώρας και πότισαν την κοινωνία μας με την ιδέα ότι, δουλέψεις ή όχι, τον μισθό θα σ’ τον φέρει έτσι κι αλλιώς ο πελαργός; Η γενιά μου έχει τεράστια ευθύνη. Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για το ότι νέοι άνθρωποι ακούνε σήμερα χωρίς να αντιδρούν ότι «η αποπληρωμή του χρέους θα συνοδεύεται από ρήτρα ανάπτυξης με παράλληλο μορατόριουμ στις μεταρρυθμίσεις». Οτι, δηλαδή, οι μεταρρυθμίσεις είναι κάτι σαν επιδόρπιο, όχι προϋπόθεση για την ανάπτυξη αλλά αποτέλεσμά της. Οπότε δικαίως αναρωτιούνται μετά: Αφού μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη και χωρίς μεταρρυθμίσεις, γιατί να ταλαιπωρούμαστε με αυτές;
Δάσκαλοι και μαθητές έχουμε όλοι μαζί μείνει μετεξεταστέοι στο Δημοτικό! Μερικοί μάλιστα στο νηπιαγωγείο. Το μάθημα της επόμενης ημέρας στο οποίο όλοι έχουμε να εξεταστούμε είναι αυτό της Λογικής. Της κοινής λογικής. Σε αυτό έχουν να εξεταστούν και οι «58» και όσοι πρόθυμοι θελήσουν να τους πλαισιώσουν.
Ο κ. Σωτήρης Γκορίτσας είναι σκηνοθέτης, υπογράφων με τους «58».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ