Είναι τελικά μοιραίο όλες οι παράλογες καταστάσεις να τοποθετούνται στα πανεπιστήμια της χώρας μας. Εκεί όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί η λογική και η αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος, κερδίζουν τελικά μόνο οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα ατομικά συμφέροντα.
Επί σειρά ετών τα ανώτατα Ιδρύματα της χώρας μονιμοποιούσαν σε θέσεις διοικητικών υπαλλήλων, όπως καταγγέλλεται, κάθε συνεργάτη καθηγητών ή ερευνητή που είχε την τύχη να συμπληρώσει δύο έτη συμβάσεων σε υπηρεσίες τους. Τελικά, έχοντας κάνει διοικητικό υπάλληλο κάθε διπλωματούχο που υπήρχε, έφτασαν να μην έχουν… κανονικούς διοικητικούς υπαλλήλους.
Μάλιστα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο φαίνεται ότι έγιναν δεκάδες μονιμοποιήσεις μηχανικών σε αντίστοιχες θέσεις διοικητικών υπαλλήλων αορίστου χρόνου. Παραδόξως βέβαια, και εδώ πρόκειται για μια πολιτική απόφαση με σοβαρότατα προβλήματα, η κατηγορία των μηχανικών διοικητικών υπαλλήλων εξαιρέθηκε τελικά από τις κατηγορίες της διαθεσιμότητας.
Τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί σήμερα έχουν ως εξής: από τη μια πλευρά, οι πρυτάνεις των ΑΕΙ είναι ανίκανοι να ελέγξουν την παγιωθείσα κατάσταση. Αντί τώρα να ψάξουν να βρουν μια λύση, πολλοί ανάμεσά τους ρίχνουν λάδι στη φωτιά υποστηρίζοντας, έμμεσα αλλά σαφώς, τις κινητοποιήσεις των υπαλλήλων τους. Οι οποίοι, σημειωτέον, πληρώνονται κανονικά επειδή κανείς δεν μπορεί να μπει μέσα στα Ιδρύματα να δει ποιοι απεργούν και να συμπληρώσει τις αντίστοιχες μισθολογικές καταστάσεις…
Η Σύνοδος των Πρυτάνεων μάλιστα ζητάει «την κατάργηση της διαθεσιμότητας, ώστε να παραμείνουν ανοικτά τα Ιδρύματα». Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που θέτει για την επίλυση της κρίσης. Δηλαδή, ή αυτό που κρίνουμε εμείς σωστό ή «λουκέτο».
Γιατί; Κάποιοι διότι έτσι θεωρούν ότι δημιουργούν «γέφυρες» προς μια μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι άλλοι επειδή απλά υπερασπίζονται το δίκαιο των εργαζομένων τους με κύριο κριτήριο το ότι θα χάσουν τις δουλειές τους. Κάποιοι γιατί απλά δεν θέλουν να τα βάλουν με τα παντοδύναμα συμφέροντα των συντεχνιών στα Ιδρύματά τους. Πάντως δεν νομίζω πως κανένας ανάμεσά τους θεωρεί ότι όντως δεν μπορούν να λειτουργήσουν τα πανεπιστήμια με λιγότερους διοικητικούς υπαλλήλους. Ας βάλουν τελικά αυτούς που μονιμοποίησαν ως διοικητικούς υπαλλήλους να εργαστούν σε… κανονικές θέσεις διοικητικών υπαλλήλων.
Έτσι ή αλλιώς, οι νυν διοικήσεις των πανεπιστημίων δεν διαχειρίζονται λογικά τα προβλήματα που -όντως- δημιούργησαν στο παρελθόν άλλοι. Απλά δεν τα διαχειρίζονται καθόλου.
Από την άλλη πλευρά, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, πιεσμένη χρονικά να προχωρήσει το μέτρο της διαθεσιμότητας, καταφεύγει σε σπασμωδικές κινήσεις για να επιβάλει τις αποφάσεις της. Καταφεύγει στους εισαγγελείς, απειλεί με προθεσμίες, πιέζει όπως μπορεί.
Στη μέση οι φοιτητές, που σε μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας δεν έχουν καν ακόμη εγγραφεί στα τμήματά τους.
Η διαφορά, κατά τη γνώμη μου, είναι ποιοτική. Όταν τόσα χρόνια οι πρυτάνεις των ΑΕΙ ή οι καθηγητές τους έκλειναν τα πανεπιστήμια και καλούσαν σε κινητοποιήσεις για να αντιδράσουν σε πολιτικές που τους δυσαρεστούσαν, υποχωρούσαν αναντίρρητα όταν έφταναν μπροστά στο δίλημμα «να χαθεί το εξάμηνο ή όχι;» Οι διοικητικοί υπάλληλοι μπροστά σε αυτό το δίλημμα απλά αδιαφορούν. Ο αγώνας συνεχίζεται…
