Η υποκρισία της κυβέρνησης Ολάντ στο θέμα της μετανάστευσης

Να βγάλεις κακήν κακώς ένα 15χρονο κορίτσι από το σχολικό λεωφορείο του και στη συνέχεια να το απελάσεις στο Κοσσυφοπέδιο είναι μια βαθιά συγκλονιστική πράξη. Από αυτή την άποψη, η υπόθεση της Λεοναρντά Ντιμπρανί, η οποία γρήγορα μετατράπηκε σε πολιτική κρίση στην κορυφή του κράτους, έχει δημιουργήσει συγκίνηση στη χώρα, ιδίως μεταξύ των μαθητών. Παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του BVA – Le Parisien, μόνο το 46 % των Γάλλων δηλώνουν συγκλονισμένοι, και το 65 % αντιτίθενται στην ακύρωση της απέλασης.

Ο υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς μιλούσε στις 24 Σεπτεμβρίου για την αδυναμία που έχουν οι Ρομά, εκτός από «μερικές οικογένειες», να ενταχθούν. Να όμως που πολλοί, και στην κυβέρνηση, βλέπουν στο πρόσωπο της Λεοναρντά, η οποία πήγαινε επί τέσσερα χρόνια σχολείο στο Πονταρλιέ , μια «επίδειξη της ικανότητας ενσωμάτωσης» των πληθυσμών αυτών.

Αλλά το πραγματικό ερώτημα εδώ είναι η μεταναστευτική πολιτική, η οποία, σύμφωνα με τα λόγια του Φρανσουά Ολάντ πρέπει να είναι «σταθερή και ανθρώπινη». Από αυτή την άποψη, η στάση του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι υποκριτική.

Τους 17 μήνες που είναι υπουργός Εσωτερικών, ο Μανουέλ Βαλς δεν μάσησε τα λόγια του. Αυτό του το αναγνωρίζουμε. Ηδη από τις 28 Ιουνίου του 2012, εκμυστηρεύτηκε στον Monde ότι «το να είσαι αριστερός δεν σημαίνει ότι θα νομιμοποιήσεις τους παράνομους μετανάστες».

Στις 11 Μαρτίου, χωρίς αυτό να προκαλέσει την οργή του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), ο κ. Βαλς έστειλε μια απολύτως σαφή εγκύκλιο στις νομαρχίες: «Είναι απαραίτητη η απομάκρυνση προσώπων των οποίων η αίτηση ασύλου έχει απορριφθεί οριστικά» έγραψε, προσθέτοντας ότι αυτό πρέπει να γίνει «σε εύθετο χρόνο».

Και στις 9 Οκτωβρίου, την ημέρα της απέλασης της Λεοναρντά, ο υπουργός είχε αναρτήσει τον πίνακα των αποτελεσμάτων του – «Στις 31 Αυγούστου 2013, ο αριθμός των απελάσεων ανήλθε σε 13.510. Αυτή η τάση είναι υψηλότερη από εκείνη που παρατηρείται μεταξύ 2009 και 2011» – σαν για να αποδείξει ότι η αυστηρότητά του δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από του κ. Σαρκοζί. Εκείνη την εποχή το PS δεν αντέδρασε.

Ενα από τα δύο συμβαίνει. Η το PS δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του στην μεταναστευτική πολιτική του κ. Βαλς, η οποία είναι επίσης η πολιτική του προέδρου της Δημοκρατίας, ή αποφάσισε να «αδειάσει» τον πιο δημοφιλή υπουργό της κυβέρνησης.

Στην Αριστερά, μπορούμε να επικρίνουμε αυτή την πολιτική και να τονίσουμε, όπως ο Σοσιαλιστής πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης Κλοντ Μπαρτολόν, ότι υπάρχουν αξίες τις οποίες εμείς «δεν μπορούμε να παραβούμε χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας». Αλλά δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι ανακαλύψαμε την ψυχή μας μετά από ένα συναισθηματικό σοκ.

Δεν απελαύνουμε αριθμούς, αλλά νέους ή μεγαλύτερους ανθρώπους. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσει το PS ότι την εξουσία για αυτό το θέμα, όπως και για άλλα, την έχει το ίδιο.