Γιατί πρόκληση; Ο πρωθυπουργός της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ), δηλαδή, σε απλά ελληνικά μιας χώρας – καλώς ή κακώς – με το όνομα Μακεδονία, η οποία υπήρξε τμήμα της πάλαι ποτέ Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, αναφερόμενος με προφανή ειρωνεία στη χώρα μας μίλησε για την… πρώην Οθωμανική Επαρχία της Ελλάδας· δηλαδή, της χώρας που σήμερα λέγεται Ελλάδα, αλλά κάποτε υπήρξε (κακή τη μοίρα) τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως καταλαβαίνω με τα φτωχά, είναι η αλήθεια, ελληνικά μου.
Μήπως αντί να μιλάμε για πρόκληση, λοιπόν, θα έπρεπε να καταλάβουμε κάποτε ότι μια χώρα δεν μπορεί να ονομάζεται αιωνίως «Πρώην κάτι» και ότι αν δεν βρούμε μια άκρη μαζί με τους γείτονές μας, στο τέλος θα τη βρουν μόνοι τους (με τον υπόλοιπο κόσμο) και ερήμην μας;
Πέρασαν είκοσι και πλέον χρόνια από την εποχή που η Ελλάδα είχε την ευκαιρία να επιβάλει τον γεωγραφικό ή κάποιου είδους επιρρηματικό προσδιορισμό (Βόρεια, Ορεινή, Άνω) που θα ξεχώριζε αυτή τη Μακεδονία από τη δική μας. Αλλά τότε οι πολιτικοί ταγοί ούτε ν’ ακούσουν. Κατέφυγαν στα πατριδοκαπηλικά συλλαλητήρια, ξανατραγουδήθηκε ανά τας οδούς και τας ρίμας το ωφέλιμον εμβατήριον Μακεδονία ξακουστή και μπήκαν στην ημερήσια διάταξη ο εθνικισμός, οι ένδοξοι πρόγονοι και τα δίκαια της φυλής.
(Άσχετο: Αλήθεια, σκεφτήκαμε τι ρόλο έπαιξαν όλα αυτά στη συνείδηση ενός λαού που σαν έτοιμος από καιρό – κι ας εγγυόταν άλλα γι’ αυτόν η Ιστορία του – ταυτίστηκε μερικά χρόνια αργότερα με το μισαλλόδοξο κήρυγμα της Χρυσής Αυγής; Και δεν αναφέρομαι μόνον σε όσους την ψήφισαν.)
Και σήμερα; Μα έχουν όλες οι χώρες, κι οι Σκοπιανοί, τους δικούς τους πατριδοκάπηλους, μπορεί και πιο καπάτσους, κατά συνέπεια και πιο επικίνδυνους, ώστε να σου κάνουν και πλάκα και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να πουν ψέματα! Αχ, πατρίδα μου γλυκιά.
