Εκατοντάδες πτώματα που πρέπει να διατηρηθούν μέχρι να φθάσει ο ιατροδικαστής. Επιζώντες που προστίθενται συνεχώς σ’ εκείνους προηγούμενων ναυαγίων και στοιβάζονται σε ένα κέντρο υποδοχής το οποίο προοριζόταν για 250 άτομα και σήμερα φιλοξενεί 1.000. Αυτά είναι μερικά από τα προβλήματα της Λαμπεντούζα όπως τα είδε ο απεσταλμένος του «Monde» μετά την τελευταία τραγωδία που στοίχισε την ζωή σε περισσότερους από 300 μετανάστες που επιχειρούσαν να εισέλθουν λαθραία στην Ευρώπη.
«Στη Λαμπεντούζα βρισκόμαστε σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης», λέει η δήμαρχος Τζιούζι Νικολίνι που στον ένα χρόνο της δημαρχίας της έχει αντιμετωπίσει τρία μεγάλα ναυάγια.
Το νησί αυτό των 6.000 κατοίκων δέχεται χιλιάδες παράνομους μετανάστες κάθε χρόνο. Επί περισσότερα από 20 χρόνια αποτελεί μια από τις πύλες εισόδου στην Ευρώπη και ένα λιμάνι ελπίδας για όσους δραπετεύουν από την Αφρική λόγω πολέμου ή φτώχειας. Με έκταση μόλις 20 τετρ. χλμ., η Λαμπεντούζα βρίσκεται στη μέση της απόστασης από την Τυνησία ως τη Σικελία.
Τις δυο τελευταίες δεκαετίες οι κάτοικοι παρακολουθούν τον αριθμό όσων επιχειρούν να εισέλθουν λαθραία στην ΕΕ να αυξάνεται συνεχώς. «Πριν 20 χρόνια έρχονταν μόνο λίγες βαρκούλες. Σήμερα όλο και περισσότεροι», λέει η Αννα μιλώντας στη γαλλική εφημερίδα.

Το 2011 μετά την ανατροπή του δικτάτορα Μπεν Αλί στην Τυνησία, χιλιάδες Τυνήσιοι κατέφθαναν κατά κύματα. «Ηταν περισσότεροι από τους κατοίκους της Λαμπεντούζα», θυμάται η Αννα. «Τους φτιάχναμε να φάνε, τους δίναμε κουβέρτες, κοιμόντουσαν παντού στην πόλη. Η αλληλεγγύη όμως δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Οι κάτοικοι του νησιού έχουν οικογένειες που πρέπει να ζήσουν».

Η «άνοιξη της Τυνησίας» αναστάτωσε την ζωή των κατοίκων της Λαμπεντούζα που ζουν κυρίως από το ψάρεμα και τον τουρισμό. Ο καθημερινός τους ρυθμός διαταράχτηκε τελευταία φορά από την πολύνεκρη τραγωδία της 3ης Οκτωβρίου.
Τα κουφάρια των πλοίων που συσσωρεύονται σε ένα νεκροταφείο πλοίων στο κέντρο της πόλης και ο υπερπληθυσμός του κέντρου υποδοχής αποτελούν καθημερινές υπενθυμίσεις της μετανάστευσης που πνίγει το νησί επισκιάζοντας όλα τα άλλα προβλήματά του: η Λαμπεντούζα δεν διαθέτει νοσοκομείο ούτε αποχετευτικό δίκτυο, τα σχολεία είναι σε άσχημη κατάσταση και η βενζίνη κοστίζει 2,40 ευρώ το λίτρο.
«Η Λαμπεντούζα είναι ένα ακριτικό νησί όπου οι δυσκολίες και τα δικαιώματα των κατοίκων ξεχνιούνται λόγω των επειγόντων περιστατικών», λέει η δήμαρχος Νικολίνι.
Σχεδόν καθημερινά, όταν ο καιρός είναι καλός, οι ψαράδες βλέπουν καραβιές με λαθρομετανάστες. Ενίοτε βρίσκουν και πτώματα. Ο ψαράς Εντζο Λομπάρντο βρήκε πρόσφατα ένα πτώμα σε αποσύνθεση που προερχόταν από προηγούμενο ναυάγιο. «Είναι σκληρό να βλέπεις πτώματα. Αλλωστε αποτελούν δυσφήμιση γιατί ο κόσμος φοβάται να αγοράσει τα ψάρια μας», λέει.
Οι ψαράδες μιλούν εναντίον του νόμου του 2009 που έκανε παράνομη την βοήθεια προς λαθρομετανάστες σε κίνδυνο. Αν τους βοηθήσουν, ρισκάρουν να κατηγορηθούν για συνέργεια. «Ο νόμος τους έρχεται σε αντίθεση με τον νόμο μας της θάλασσας», λέει ο Κοσίνο Κοστάντσα, ναυτικός σε ψαράδικο. Στη θάλασσα αν κάποιος κινδυνεύει, πρέπει να του δοθεί βοήθεια.
Ο τουρισμός, που αντιπροσωπεύει το 80% της οικονομίας του νησιού, αυξομειώνεται αντιστρόφως ανάλογα με το πόσο φιγουράρει στις ειδήσεις η Λαμπεντούζα.
Σύμφωνα με τη δήμαρχο, η λύση βρίσκεται λιγότερο στη Ρώμη και περισσότερο στις Βρυξέλλες: «Οι μεταναστευτικές πολιτικές της Ευρώπης είναι επαίσχυντες και έχουν σοβαρές επιπτώσεις στις συνοριακές περιοχές, όπως στη Λαμπεντούζα».
Πριν από 10 χρόνια σημειώθηκε η πρώτη μεγάλη κρίση που ανάγκασε τις ιταλικές αρχές να επεκτείνουν και να εκσυγχρονίσουν το κέντρο υποδοχής του νησιού. Σήμερα ξαναβρίσκεται στο προσκήνιο. Θα προσκρούσει στην αδιαφορία των πολιτικών; «Οι κάτοικοι της Λαμπεντούζα είναι φιλόξενοι, οι πολιτικοί το γνωρίζουν και το εκμεταλλεύονται», λέει ένας από αυτούς.