Οικογένειες σε κρίση

Στη δύσκολη εποχή μας, όσο προσπαθείς να ξεδιαλύνεις το κουβάρι του παρελθόντος τόσο περισσότερο μπερδεύεται και μαζί του μπερδεύεται το παρόν και το μέλλον. Αυτό ένιωσα να μου λέει το «Παρελθόν» («Le passe», Γαλλία, 2013), η τελευταία, καταπληκτική ταινία του ιρανού σκηνοθέτη Ασγκάρ Φαραντί που γνωρίσαμε με το «Τι απέγινε η Ελι» και τον βραβευμένο με Οσκαρ «Ενα χωρισμό».

Το δεξιοτεχνικό σενάριο του ιδίου του Φαραντί παρακολουθεί εξονυχιστικά τις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε έναν Αραβα που επισκέπτεται την πρώην σύζυγό του στο Παρίσι, όπου μένει με τον καινούργιο σύντροφό της, ο οποίος έχει επίσης ένα παιδί. Ο επισκέπτης μετατρέπεται σε καταλύτη όλων των προβλημάτων που υπάρχουν στο σπίτι αλλά η φωνή της λογικής που πρεσβεύει δεν είναι τελικά αρκετή για να δώσει λύσεις. Πρωταγωνιστούν η Μπερενίς Μπεζό σε μια ερμηνεία που της χάρισε το βραβείο στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, ο Αλί Μοσαφά (ο επισκέπτης) και ο Ταχάρ Ραχίμ (ο νέος σύντροφος της πρώτης).

Τα προβλήματα της οικογένειας του Χιου Τζάκμαν στο «Prisoners» (ΗΠΑ, 2013) είναι πολύ πιο άμεσα και ζωτικά αφού η ανήλικη κόρη του και η φίλη της έπεσαν θύματα απαγωγής. Η απόγνωση του πατέρα θα τον οδηγήσει στο σημείο να φυλακίσει τον άνθρωπο που θεωρεί ύποπτο. Η ταινία του Ντενίς Βιλνέβ κινείται σε αργούς, ρεαλιστικούς ρυθμούς αλλά η διάρκειά της (2 ½ ώρες) είναι κάπως μεγαλύτερη από όσο χρειαζόταν. Παρ’ όλα αυτά σε κρατά κοντά της χάρη στις διαρκείς ανατροπές μέσα από τις οποίες βλέπουμε ότι τελικά οι φυλακισμένοι του τίτλου είναι πολύ περισσότεροι από τα δύο κορίτσια που έπεσαν θύματα απαγωγής. Πολύ καλός ο Τζέικ Τζίλενχααλ στον ρόλο του αφοσιωμένου αστυνομικού που έχει αναλάβει την υπόθεση.

Η οικογένεια όμως βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και στην «Επικίνδυνη οικογένεια» («The family» ΗΠΑ/ Γαλλία, 2013), μια μαύρη κωμωδία του Λυκ Μπεσόν, όπου ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο παίζει για μια ακόμη φορά στην καριέρα του τον γκάνγκστερ, μόνο που αυτή τη φορά βρίσκεται σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων που σημαίνει ότι η ζωή του και η ζωή των δικών του βρίσκεται διαρκώς σε κίνδυνο. Η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα σαν ένα μεγάλο επεισόδιο των Sopranos και δεν είναι καθόλου τυχαίο που στο σενάριο του Μπεσόν έχει συνεργαστεί ο σεναριογράφος της κλασικής αμερικανικής σειράς Μάικλ Καλέα. Ευχάριστη έκπληξη η Μισέλ Πφάιφερ στον ρόλο της συζύγου του Ντε Νίρο που αποδεικνύεται επίσης σκληρό καρύδι.

Τρεις άνθρωποι από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και διαφορετικής ηλικίας ο καθένας είναι τα πρόσωπα πάνω στα οποία έχει στηθεί το «Luton», η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του Μιχάλη Κωνσταντάτου. Στιγμιότυπα από την καθημερινότητά τους στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης συνθέτουν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, η οποία προσπαθεί να φτιάξει ατμόσφαιρα μέσα από το τίποτε, μόνο και μόνο για να καταλήξει στη μεγάλη ανατροπή του τελευταίου τετάρτου η οποία εισβάλλει άγαρμπα στην ταινία. Η ταινία πάντως παρακολουθείται με περιέργεια (παίζουν οι Νικόλας Βλαχάκης, Ελευθερία Κόμη, Χρήστος Σαπουντζής).

Για το παιδί (αλλά όχι μόνον) το κινούμενο σχέδιο «Απαισιότατος 2» («Despicable me 2»), συνέχεια του εξαιρετικού «Απαισιότατου», του θηριώδους ρώσου πρώην πράκτορα (με ψυχή παιδιού) ο οποίος μαζί με μια στρατιά από μικροσκοπικά πλάσματα αναλαμβάνει αποστολές σωτηρίας του κόσμου.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τι θα δεις στον «Τελευταίο εξορκισμό 2» («The last exorcism 2», ΗΠΑ, 2013), αν και από μόνοs του ο τίτλος προκαλεί τα γέλια αφού υποτίθεται ότι η προηγούμενη ταινία ήταν ο… τελευταίος εξορκισμός. Αλλά για τα λεφτά όλα γίνονται.

Τέλος, προβάλλονται και οι «Χαραγμένες ζωές» του Σπύρου Τέσκου, μια ταινία που διαφημίζεται ως «ντοκουμέντο για τη Δημοκρατία και τον φασισμό στη σύγχρονη Ελλάδα». Δεν θα εκφέρω άποψη όμως γιατί η εταιρεία διανομής της φρόντισε να μην την παρουσιάσει στην κριτική…

Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 9 Οκτωβρίου 2013