Δεν ξέρω τι υπάρχει σε ένα γιουβέτσι, δεν µπορώ να καταλάβω την ψυχαναλυτική διάσταση και την επιρροή που έχει στην καρδιά µου αυτό το φαγητό, αλλά µε την προσδοκία ότι θα το δοκιµάσω ή µε την πρώτη επίθεση του αρώµατός του στο οσφρητικό µου σύστηµα µου τρέχουν τα σάλια, η ψυχή µου αναστατώνεται και το στοµάχι µου γουργουρίζει σαν παιχνιδιάρικη γατούλα.
Εχω εµµονή µε το γιουβέτσι, γιατρέ µου, το σκέφτοµαι περισσότερο και από το σεξ. Και όταν το βρίσκω στην κλασική του µορφή σε κάποιο εστιατόριο, όπως στο Καλωσόρισµα του Αντώνη ή στα Γιουβετσάκια, ή ακόµη και όταν το δοκίµασα στο Milos, στην εξαίσια θαλασσινή µορφή που του έδινε ο Περικλής Κοσκινάς, συνοδευµένο µε χταπόδι, τότε επήλθε ψυχικός οργασµός συνοδεία µικρών βογκητών ηδονής και λαχτάρας. Δεν υπάρχει πιο σεξουαλικό φαγητό από ένα άριστα µελωµένο γιουβέτσι, γιατρέ µου.
Ενα από τα ωραιότερα γιουβέτσια που σερβίρονται αυτή την περίοδο στην Αθήνα είναι το γιουβέτσι µε πετροσωλήνες στο εστιατόριο Αργουρα στην Καλλιθέα. Παρ’ όλο που στο καλό αυτό εστιατόριο είχα φάει παλαιότερα και άλλα ωραία πιάτα βασισµένα σε θαλασσινά όπως ο τόνος ή διάφορα µαριναρισµένα ψαρικά, στο µυαλό µου είχε κολλήσει το κριθαράκι µε τους πετροσωλήνες. Κι έτσι ένα βράδυ, µεσοβδόµαδα, έπειτα από τεράστια επιθυµία να ξαναδοκιµάσω το βαθύτατης νοστιµιάς κριθαράκι, βρέθηκα µετά της συµβίας µου εκεί. Είχα αισθανθεί ένα τσικ ζήλιας εκ µέρους της όταν το πρώτο πράγµα που παρήγγειλα µόλις καθήσαµε ήταν το γιουβέτσι µε τους πετροσωλήνες. Αλλά ως ντοπαρισµένος εµµονικός, ως giouvetsi addicted, δεν έδωσα καµία σηµασία. Αποχαυνωµένος, περίµενα να πάρω τη δόση µου. Και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, το ίδιο και αυτή.
Προτού όµως το άρθρο αυτό καταλήξει να γίνει πορνογραφικό, δυο λόγια για το καλό αυτό εστιατόριο. Κατ’ αρχάς, είναι από τα λίγα, τα ελάχιστα, εστιατόρια στην Αθήνα όπου ο σεφ είναι και πατρόν. Αυτό που ισχύει συνήθως είναι ότι υπάρχει ένας ιδιοκτήτης που µισθώνει έναν µάγειρα και ο οποίος ιδιοκτήτης µονίµως ανακατεύεται – συνήθως µε αρνητικά αποτελέσµατα – στα µαγειρικά δρώµενα. Στην περίπτωση του Αργουρα, όµως, ο σεφ Νίκος Μιχαήλ είναι πατρόν και παρών, άρα κάνει το κέφι του βγάζοντας όλο το άχτι του σε µια à la carte κουζίνα, εξόχως µερακλίδικη, έπειτα από χρόνια θητείας στο ελληνικό κέτερινγκ. Και βέβαια καταλαβαίνει, όπως σπανίως καταλαβαίνει ένας πατρόν, ότι τον σηµαντικότερο ρόλο στη µαγειρική παίζει η πρώτη ύλη. Και µπορεί το εστιατόριο να µην έχει ντιζάιν, λευκές καρέκλες και τρίφτες στον τοίχο (έχει παρ’ όλα αυτά ανεπιτήδευτη και πολύ σπιτική ατµόσφαιρα), όµως η πρώτη ύλη σπαρταράει.
Κι αυτό φάνηκε αµέσως στα στρείδια από την Κάλυµνο (τα οποία διαφέρουν από τα γνωστά στρείδια), γεµάτα σάρκα θαλασσινή και άρωµα ιωδίου, µε τα οποία ξεκινήσαµε το γεύµα συνοδεία ενός εξαιρετικού τσίπουρου από την Ικαρία. Φάνηκε επίσης και από τα άλλα πιάτα που ήρθαν στο τραπέζι, όπως τα µαριναρισµένα ψάρια (σεβίτσε από σαργό και καρπάτσιο από λαβράκι) µε δελεαστικά κρουστή σάρκα και θαυµάσια οξύτητα, όπως και από τον έξοχα µαριναρισµένο τόνο επάνω στον ντάκο, τα οποία, όπως οι Σειρήνες τον Οδυσσέα, προσπαθούσαν µαταίως να µε κάνουν να ξεχάσω τον λόγο για τον οποίο ήρθα στα Αργουρα· φάνηκε και από την υπέροχη λιόκαυτη τσιπούρα, ανοιχτή όπως η παριανή γούνα, έτοιµη να δεχτεί τις περιπτύξεις µου, αλλά εγώ περίµενα υποµονετικά.
Σεβίτσε και καρπάτσιο μαριναρισμένων ψαριών.
Και όταν κατέφτασε επιτέλους το γιουβέτσι, µε την ίδια µεγαλοπρέπεια της βασίλισσας του Σαβά και µε µια λάµψη που εξέπεµπαν οι πετροσωλήνες καθώς πλαισίωναν το αρωµατικότατο κριθαράκι σε διάταξη ακτίνων ηλίου, όλες οι άµυνές µου παρέλυσαν. Επεσα επάνω του σαν κτήνος αχαλίνωτο, τυφλωµένο από πάθος (όχι τελείως, διότι µε την άκρη του µατιού µου έβλεπα και τη συµβία µου να κάνει το ίδιο), και το κατασπάραξα. Ηπια την τελευταία γουλιά από το τσίπουρο και βγήκα στη νύχτα µε Πανσέληνο, στις Τζιτζιφιές, αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγµό που, όπως µου είπε η σύζυγός µου, έµοιαζε µε το ουρλιαχτό του λύκου. Είχα πάρει τη δόση µου και ήµουν ευτυχισµένος…
{{{ moto }}}
Ο Νίκος Μιχαήλ.
