9 εκατομμύρια Αμερικανοί παθαίνουν τροφική δηλητηρίαση κάθε χρόνο, σύμφωνα με την αρμόδια Αρχή.
46% των κρουσμάτων αποδίδονται σε φρούτα και λαχανικά. Μαρούλι και σπανάκι σε έτοιμες σαλάτες τα πιο επικίνδυνα.
22% των κρουσμάτων αποδίδονται σε ημιψημένο κόκκινο κρέας και ημιψημένα πουλερικά.
Η απιστία της μέλισσας
Ολοι ξέρουμε ότι χωρίς τις μέλισσες και τα άλλα έντομα η αναπαραγωγή των φυτών και κατ’ επέκταση η παραγωγή φρούτων και καρπών θα ήταν ακόμη και αδύνατες. Ενα βασικό χαρακτηριστικό της σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ εντόμων και φυτών είναι η πίστη: συγκεκριμένα είδη εντόμων τρέφονται με το νέκταρ συγκεκριμένων ειδών φυτών τα οποία και γονιμοποιούν. Αυτή η εξειδίκευση έχει προκύψει εξελικτικά καθώς πολλά έντομα ανταγωνίζονταν για φαγητό. Οι δραματικές μειώσεις στους αριθμούς των εντόμων που έχουν παρατηρηθεί εξαιτίας των φυτοφαρμάκων όμως έχουν μια πολύ σοβαρή συνέπεια: χωρίς τον ανταγωνισμό, οι μέλισσες κάνουν απιστίες. Δεν περιορίζονται δηλαδή στα είδη των φυτών με τα οποία έχουν «συνάψει σχέσεις», αλλά πετούν από το ένα είδος στο άλλο. Καθώς όμως η γύρη ενός φυτού δεν μπορεί να γονιμοποιήσει ένα άλλο, παρατηρείται μείωση της παραγωγής των καρπών.
Ολοι ξέρουμε ότι χωρίς τις μέλισσες και τα άλλα έντομα η αναπαραγωγή των φυτών και κατ’ επέκταση η παραγωγή φρούτων και καρπών θα ήταν ακόμη και αδύνατες. Ενα βασικό χαρακτηριστικό της σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ εντόμων και φυτών είναι η πίστη: συγκεκριμένα είδη εντόμων τρέφονται με το νέκταρ συγκεκριμένων ειδών φυτών τα οποία και γονιμοποιούν. Αυτή η εξειδίκευση έχει προκύψει εξελικτικά καθώς πολλά έντομα ανταγωνίζονταν για φαγητό. Οι δραματικές μειώσεις στους αριθμούς των εντόμων που έχουν παρατηρηθεί εξαιτίας των φυτοφαρμάκων όμως έχουν μια πολύ σοβαρή συνέπεια: χωρίς τον ανταγωνισμό, οι μέλισσες κάνουν απιστίες. Δεν περιορίζονται δηλαδή στα είδη των φυτών με τα οποία έχουν «συνάψει σχέσεις», αλλά πετούν από το ένα είδος στο άλλο. Καθώς όμως η γύρη ενός φυτού δεν μπορεί να γονιμοποιήσει ένα άλλο, παρατηρείται μείωση της παραγωγής των καρπών.
Χαζή ερώτηση
Είναι το DNA τόσο αξιόπιστο ώστε να χρησιμοποιείται στην ιατροδικαστική;
Το DNA είναι περισσότερο αξιόπιστο και από τα δακτυλικά αποτυπώματα! Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα έχει δώσει λύση σε αστυνομικές υποθέσεις που παρέμεναν άλυτες για δεκαετίες. Πρόσφατο παράδειγμα η επιβεβαίωση ότι ο κύριος ύποπτος μιας σειράς στραγγαλισμών γυναικών που είχαν λάβει χώρα μεταξύ 1962 και 1964 στη Βοστώνη των ΗΠΑ ήταν όντως ένοχος. Ο ύποπτος είχε ομολογήσει ότι ευθυνόταν για τον θάνατο μιας δεκαενιάχρονης, αλλά απέσυρε την ομολογία και οι αστυνομικές Αρχές δεν είχαν στοιχεία για να τον καταδικάσουν. Αφέθηκε ελεύθερος αν και αργότερα σκοτώθηκε στη φυλακή, όπου βρέθηκε για μικρότερα αδικήματα. Προκειμένου να πάρουν άδεια να συγκρίνουν το DNA που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος (ναι, το DNA είχε διατηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια) με το DNA του υπόπτου, οι Αρχές έπρεπε να έχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις για να ζητήσουν την εκταφή του. Ετσι, προχώρησαν σε σύγκριση του DNA του τόπου του εγκλήματος με το DNΑ ενός ανιψιού του υπόπτου, εστιάζοντας στο χρωμόσωμα Y (αυτό που περνά από πατέρα σε γιο). Οι ομοιότητες των δύο DNA άνοιξαν τον δρόμο για την εκταφή του υπόπτου και η περαιτέρω ανάλυση κατέδιξε ότι ο επρόκειτο όντως για τον διαβόητο «στραγγαλιστή της Βοστώνης».
Είναι το DNA τόσο αξιόπιστο ώστε να χρησιμοποιείται στην ιατροδικαστική;
Το DNA είναι περισσότερο αξιόπιστο και από τα δακτυλικά αποτυπώματα! Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα έχει δώσει λύση σε αστυνομικές υποθέσεις που παρέμεναν άλυτες για δεκαετίες. Πρόσφατο παράδειγμα η επιβεβαίωση ότι ο κύριος ύποπτος μιας σειράς στραγγαλισμών γυναικών που είχαν λάβει χώρα μεταξύ 1962 και 1964 στη Βοστώνη των ΗΠΑ ήταν όντως ένοχος. Ο ύποπτος είχε ομολογήσει ότι ευθυνόταν για τον θάνατο μιας δεκαενιάχρονης, αλλά απέσυρε την ομολογία και οι αστυνομικές Αρχές δεν είχαν στοιχεία για να τον καταδικάσουν. Αφέθηκε ελεύθερος αν και αργότερα σκοτώθηκε στη φυλακή, όπου βρέθηκε για μικρότερα αδικήματα. Προκειμένου να πάρουν άδεια να συγκρίνουν το DNA που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος (ναι, το DNA είχε διατηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια) με το DNA του υπόπτου, οι Αρχές έπρεπε να έχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις για να ζητήσουν την εκταφή του. Ετσι, προχώρησαν σε σύγκριση του DNA του τόπου του εγκλήματος με το DNΑ ενός ανιψιού του υπόπτου, εστιάζοντας στο χρωμόσωμα Y (αυτό που περνά από πατέρα σε γιο). Οι ομοιότητες των δύο DNA άνοιξαν τον δρόμο για την εκταφή του υπόπτου και η περαιτέρω ανάλυση κατέδιξε ότι ο επρόκειτο όντως για τον διαβόητο «στραγγαλιστή της Βοστώνης».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
