Μπαίνοντας στην πλακόστρωτη αυλή της ταβέρνας O Μπίρος βρέθηκα µπροστά σε ένα στηµένο σκηνικό. Ξύλινα τραπέζια, µεγάλα και µικρότερα, κάποια από αυτά φτιαγµένα στο χέρι κοµµάτι κοµµάτι, ροτόντες, καναπέδες µε λουλουδάτα µαξιλάρια, σκαλιστές κορνίζες στον φράχτη, καρέκλες µε διαφορετικές µεταξύ τους στόφες. Κεριά, λευκές κουρτίνες και παραβάν. Σαν να µεταφέρθηκε το εσωτερικό ενός µποέµικου σπιτιού στον κήπο.
Μέσα, ένα ξύλινο ταβάνι, πολύχρωµα πλακάκια από ένα παλιό αρχοντικό, µια παλιά σκάφη στη θέση του νιπτήρα και χρώµατα σκούρα και ζεστά. Βρισκόµαστε στη µέση ενός ελαιώνα 300 ετών, στην περιοχή Μπογδανάτικα, στους Παξούς. Σε ένα παλιό καφενείο-παντοπωλείο, που πλέον λειτουργεί ανακαινισµένο από το 2010, υπό νέα διεύθυνση, και όπου η µεσογειακή κουζίνα βρίσκεται σε µια από τις καλύτερες στιγµές της.
Πρώτα απ’ όλα, εδώ αγαπούν το ζύµωµα, γι’ αυτό και τα ψωµιά που καταφθάνουν στο τραπέζι, ψηµένα στον ξυλόφουρνο, ζεστά και µυρωδάτα, από αλεύρι διαφόρων ειδών, µε τυριά και βότανα, µε πιπέρια και κουκουνάρια, µε χορταρικά, κάνουν την καλύτερη εισαγωγή στο δείπνο. Για την πρώτη βραδιά – διότι ξαναπήγαµε – το µενού βασίστηκε στα ψάρια και στα θαλασσινά. Μια ψαρόσουπα κρεµώδης και µεστή σε γεύση, κουσκούς µε σουπιά και το µελάνι της (ένα πολύ έξυπνο πιάτο που θυµίζει οπτικά µαύρο χαβιάρι), µύδια αχνιστά µε αρωµατικά βότανα, κριθαρότο µε πετροσωλήνες, χυλωµένο και ζουµερό, φινετσάτη η πεσκανδρίτσα ατµού µε τραχανά και κρέµα λεµονιού, πολύ ωραία ψηµένο το φιλέτο λαβράκι στη λαδόκολλαµε ντοµάτα και βασιλικό. Ειδική µνεία θέλω να κάνω στην εξαιρετική παστιτσάδα µε γαρίδες και κωλοχτύπα, που έρχεται σε µεγάλο πήλινο σκεύος και απευθύνεται σε µια µεγάλη και πεινασµένη παρέα…
Παστιτσάδα θαλασσινών στη λαδόκολα.
Στην επόµενη επίσκεψη η παρέα ήθελε να δοκιµάσει τα κρεατικά του Μπίρου. Η αρχή έγινε µε µια πίτα µε κιµά, τραχανά και σπανάκι, µια αέρινη τηγανιά µε θρούµπι που φώλιαζε µέσα σε φάβα, ζυµαρικά φτιαγµένα στο χέρι µε λουκάνικο και µυζήθρα Σφακίων περιχυµένα µε στακοβούτυρο. Από τη σχάρα ήρθε µια ποικιλία κρεατικών σερβιρισµένα στο κεραµίδι. Το κοτόπουλο διατηρούσε τους χυµούς του, το χειροποίητο λουκάνικο όσο πρέπει πικάντικο, πολύ καλό το κεµπάπ και η καπνιστή χοιρινή µπριζόλα. Ιδιαίτερη η πικάνια (τρόπος κοπής κρέατος) µε εστραγκόν και ο σιδηρόδροµος (παϊδάκια) µε µαντζουράνα. Ενηµερωµένη λίστα κρασιών και λίγα, αλλά πολύ ενδιαφέροντα γλυκά, όπως το ρυζόγαλο µπρυλέ, το µιλφέιγ µε κουλί (σάλτσα) φράουλας και η µους λευκής και µπίτερ σοκολάτας. Εν τέλει, η συνολική γαστρονοµική εµπειρία θα µπορούσε να συνοψιστεί σε µια φράση: αν πας στους Παξούς, πρέπει να περάσεις από τον Μπίρο. {{{ moto }}}
