«Αυτή την κυβέρνηση είναι σαν την έφτιαξε ο Μποστ…»

«Πάντα ήθελα να κάνουμε τη «Φαύστα» στο Θεσσαλικό», λέει ο Κώστας Τσιάνος που την θεωρεί πλέον «εθνικό έργο». «Επίκαιρο, με καυστική σάτιρα και τον εξωφρενισμό του Μέντη να κυριαρχεί» το έργο διαθέτει «15σύλλαβο, ελληνικούρες και όλη τη σχιζοφρένεια του έθνους. Μια σχιζοφρένεια που δεν είναι καινούργια, μια που από τότε, το ΄63, μιλάει για τους δυσβάστακους φόρους που πληρώνουν οι φτωχοί…».

Τριάντα χρόνια από την ίδρυση του ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας, που διαδέχθηκε το Θεσσαλικό, και πενήντα από την πρεμιέρα της «Φαύστας», το έργο ξεκίνησε στο Θέατρο Αυλή της Λάρισας και θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα. Στενός φίλος, συνεργάτης και συνοδοιπόρος του Κώστα Τσιάνου αλλά και ιδρυτικό μέλος του Θεσσαλικού, ο Μποστ έγραψε τη «Φαύστα» το 1962: Με στόχο να σατιρίσει τον καθωσπρεπισμό, την ημιμάθεια, τον νεοπλουτισμό, την ξενομανία αλλά και την ελληνική πολιτική ζωή.

Η «Φαύστα» μαζί με τον σύζυγό της έχασαν την κόρη τους που πνίγηκε στη θάλασσα. Μετά από χρόνια, ο μπαμπάς έπιασε ένα μεγάλο ψάρι. Αυτό είχε στην κοιλιά του το κοριτσάκι, που είχε πια μεγαλώσει. Είχε κάποια προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, αλλά από την άλλη είχε γνωρίσει τον κόσμο και είχε πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Κι ενώ η οικογένεια ετοιμάζεται να γιορτάσει το χαρμόσυνο γεγονός το κοριτσάκι εξολοθρεύεται από τους γάτους επειδή μύριζε ψαρίλα. Μια άλλη οικογένεια που της έτυχε ακριβώς η ίδια περίπτωση με το γιό τους, έρχονται να ζητήσουν σε γάμο το ομοιοπαθές κοριτσάκι αλλά πληροφορούνται το χαμό του και φεύγουν άπραγοι.

«Κλασικό πλέον έργο», συνεχίζει ο Κώστας Τσιάνος, «δεν χρειάζεται ιδιαίτερες αλλαγές ή παρεμβάσεις. Σε ορισμένα μέρη βάζω λίγο το χέρι μου για να γίνει πιο επίκαιρο αν και παραμένει φρεσκότατο. Η «Φαύστα» συμβολίζει όλη τη σχιζοφρένεια της ελληνικής ζωής και της κοινωνίας. Ιδιαίτερα τώρα με την καινούργια κυβέρνηση είναι σαν να την έφτιαξε ο Μποστ. Αυτή η κυβέρνηση είναι του Μποστ…».

Με επίκεντρο αυτή την «πολυσύνθετη, πολυμήχανη, πολυδιάσταση, πολύπλευρη, πολύστροφη, πολύπαθη» γυναίκα, το έργο, δια χειρός Μποστ σχολιάζει υπόγεια και τα σχόλιά του λειτουργούν εν καιρώ… Οσο για το σκηνικό, ο Κώστας Τσιάνος επέλεξε να είναι πίνακες του ίδιου του Μέντη Μποσταντζόγλου «για να είναι τελείως μποστική η παράσταση…». Τέλος, μουσικά, ο σκηνοθέτης επέλεξε πολλές και διαφορετικές μελωδίες της δεκαετίας του ΄60 στις οποίες προσάρμοσε στίχους του Μποστ: «Νοσταλγία και αμεσότητα…», καταλήγει.

Μυρτώ Λοβέρδου