Ο νεαρός ποδοσφαιριστής Γιώργος Κατίδης αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει δημόσια το περιστατικό που συζητήθηκε όσο κανένα την ποδοσφαιρική σεζόν που πέρασε και το έπραξε μέσω της εκπομπής «Πρωταγωνιστές», ενώ πλέον ανήκει στην ιταλική Νοβάρα, πόλη στην οποία ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων από εβραϊκές και αντι-ναζιστικές οργανώσεις για την απόκτησή του. Εκείνος με κάθε τρόπο, τονίζει ότι ουδέποτε είχε σχέση με τέτοιες ιδέες…
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν με μία μπάλα στο χωριό μου. Δεν έχω κυκλοφορήσει πολύ στο χωριό, γιατί δεν θέλω να το συζητάω. Με σταματούσαν παιδιά στο δρόμο και μου έλεγαν “μπράβο μάγκα, καλά τους έκανες”. Προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι δεν ήμουν μάγκας, αλλά βλάκας γιατί έκανα κάτι που δεν πίστευα, εκείνη τη στιγμή με χαρακτήριζε η βλακεία».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη στιγμή του επίμαχου πανηγυρισμού: «Βάζω το πόδι μου και η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα. Πολύ ωραία στιγμή. Μέχρι και τον πανηγυρισμό ήταν όλα τέλεια. Πίστευα ότι γίνομαι ο θεός της ομάδας, με 20.000 κόσμο να πανηγυρίζει μαζί μου. Σηκώνω το χέρι μου και φωνάζω “εγέρθητω”, διότι θεώρησα ότι ο κόσμος έπρεπε να σηκωθεί και να προσκυνήσει. Το λέω ανοιχτά. Να πανηγυρίσει μαζί μου. Οταν έφτασα στο σπίτι, ντρεπόμουν να ανοίξω την πόρτα. Η μάνα μου ήταν σε τραγική κατάσταση. Προσπάθησα να την κάνω να γελάσει, αλλά δεν τα κατάφερα. Της είπα “είδες για ποιον λόγο δεν θέλω να έρχεσαι στο γήπεδο”;».
Αναφερόμενος στο λόγο που χαιρέτισε με τον τρόπο αυτό, τόνισε: «Για μένα δεν είχε κανένα ιστορικό περιεχόμενο. Είχα δει το βίντεο από συνέντευξη Τύπου της Χρυσής Αυγής, όπου ένας εκπρόσωπός της μπαίνει μέσα και φωνάζει “εγέρθητω” και απαιτεί από τον κόσμο να σηκωθεί όρθιος. Από εκεί αντέγραψα τον χαιρετισμό. Δεν είναι καθόλου υπέρ μου αυτό. Εκείνη την εποχή κάποιοι σατίριζαν το συγκεκριμένο βίντεο και από εκεί το πήρα».
Για το αν έχει ναζιστικές αντιλήψεις, σχολίασε: «Δεν υπήρχε περίπτωση να εμπλακώ με τέτοιες ομάδες. Δεν θα υπάρξει άνθρωπος που θα το πει αυτό. Είμαι πολύ μακριά από αυτές τις ιδέες πολιτικά. Πιστεύω ότι δεν έχουν να κάνουν κάτι με μένα τέτοιες ιδέες. Κατάγομαι από προσφυγική οικογένεια. Δεν είμαι ναζιστής. Ποτέ στον κύκλο μου δεν θα υπάρξουν τέτοιοι άνθρωποι. Εξάλλου, εάν ήμουν, θα υποστήριζα τη γνώμη μου, ότι “αυτό είμαι και δεν σας πέφτει λόγος στο κάτω κάτω”. Μου ζητούσαν να βγούμε φωτογραφία και τους ρωτούσα από αντίδραση “γιατί, είσαι ναζιστής;” Φοβόμουν μην με είχαν πρότυπο».
Αργότερα, έδειξε στην κάμερα το τατουάζ που έχει κάνει για να θυμάται το λάθος του λέγοντας: «Πληγώθηκε η ΑΕΚ, η οποία είναι μία οικογένεια προσφύγων κι εγώ της έφερα άσχημες μνήμες στο μυαλό. Δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω, αλλά υπήρξε στιγμή που ευχήθηκα να μην είχα βάλει ποτέ εκείνο το γκολ. Εχω κάνει τατουάζ και την ημερομηνία. Εχω γράψει από πάνω “το λάθος” που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
Μιλώντας για την άγνοια που ισχυρίζεται ότι είχε για τη σημασία του εν λόγω χαιρετισμού, είπε: «Το σχολείο το σταμάτησα στη δευτέρα γυμνασίου. Τελείωσα το λύκειο εικονικά. Υπήρχαν ημέρες που έκανα μόνο προσευχή στο σχολείο και μετά πήγαινα στην προπόνηση. Το άθλημα είναι τέτοιο που δεν μπορείς να ακολουθήσεις και τους δύο δρόμους. Αναγκάστηκα να πάω από την πρώτη λυκείου σε νυχτερινό σχολείο στη Θεσσαλονίκη, όπου δεν είχα πατήσει ποτέ. Δεν είχα γνωρίσει τους καθηγητές. Ξέρω μόνο ότι έχω ένα απολυτήριο».
Ποιο ήταν όμως η αντίδραση του τότε προπονητή του στην ΑΕΚ κ. Εβαλντ Λίνεν, ο οποίος είναι γνωστό ότι διακατέχεται από αριστερές πεποιθήσεις; «Ο προπονητής μου ήρθε σε μία στιγμή που εγώ ήμουν στα αποδυτήρια και έκλαιγα. Γονάτισε, με έπιασε από τον γιακά και με ρώτησε αν είμαι ναζιστής. Φυσικά απάντησα “σε καμία περίπτωση” και νομίζω ότι κατάλαβε, γιατί αμέσως σηκώθηκε και είπε ότι θέλει να κάνει δήλωση. Τον ευχαριστώ, αν και δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις όλη τη χρονιά. Δεν ήταν το κλάμα που τον συγκίνησε και με βοήθησε».
Για τον ισόβιο αποκλεισμό του από τις εθνικές ομάδες, δήλωσε: «Ηταν η πρώτη φορά που λιποθύμησα στη ζωή μου. Ήμουν σπίτι, στο χωριό και περίμενα τηλέφωνο από τον μάνατζέρ μου. Μου λέει “ισόβιος αποκλεισμός από όλες τις εθνικές ομάδες”. Δεν το έχω πιστέψει ακόμα. Ημουν αρχηγός αυτής της ομάδας και κατά κάποιον τρόπο μου το στέρησαν και το στέρησα κι εγώ από τον εαυτό μου. Η άγνοια μερικές φορές μπορεί να είναι και καταστροφική και η κοινωνία δεν συγχωρεί ούτε τους 20χρονους».
