Τα ιδιωτικά κανάλια εφέτος επέλεξαν να επενδύσουν μόνο στην κωμωδία στις ελάχιστες απόπειρές τους να κρατήσουν ζωντανή την ελληνική μυθοπλασία. Λογικό και ανακουφιστικό για ένα τηλεοπτικό κοινό το οποίο βομβαρδίζεται από δυσάρεστες ειδήσεις και διάσπαρτη καταστροφολογία. Αλλωστε η κωμωδία έχει γερή παράδοση στην ιδιωτική τηλεόραση με παραγωγές που στο παρελθόν έσπασαν τα κοντέρ και κατάφεραν να παραμείνουν ζωντανές στον χρόνο.

Και αυτό διότι το συγκεκριμένο είδος κατάφερε συχνά να ενσωματώσει και την πολιτική σάτιρα ασκώντας με αυτό τον τρόπο κριτική με περιτύλιγμα το χιούμορ στο πολιτικό σύστημα στοχεύοντας κυρίως στην παθογένεια, τον νεποτισμό και την κυρίαρχη, στις μέρες μας ειδικά, αναξιοκρατία. Η κωμωδία έδωσε μονοπάτι για κριτική που άγγιζε ακόμη και το εσωτερικό των δομών, τα πρόσωπα και τις αποφάσεις, κεκαλυμμένη από την ελαφρύτητα του είδους και απελευθερωμένη από τη σοβαροφανή διάσταση των λόγων και των ρόλων.

Αξέχαστες ατάκες και ρόλοι, όπως ο Σπύρος (Σπύρος Παπαδόπουλος) στους «Απαράδεκτους» με την κυρίαρχη φράση «Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος, έχω κάνει και Πολυτεχνείο» να συμπυκνώνει όλα τα σύνδρομα της μεταπολίτευσης. Ο Χλαπάτσας (Δημήτρης Φραγκιόγλου) στης «Ελλάδος τα παιδιά» με την επαναλαμβανόμενη απειλή «Καλά, θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε» να καθρεφτίζει την αναξιοκρατία στον στρατό μέσα από τον ρόλο του «βολεμένου». Αλλά και άλλα παρόμοια με μικροαστούς που έπιασαν την καλή («Οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», «Κάτι τρέχει με τους δίπλα» και «Αυθαίρετοι»), με φαρμακερές ατάκες που έθιγαν πολλούς και πολλές όπως της Ντένης Μαρκορά («Δυο ξένοι»), του Βασίλη Διαμαντόπουλου («Εκμέκ παγωτό»), της κυρίας Σούλας («Σαββατογεννημένες»), της Θεοπούλας και της Ζουμπουλίας («Παρά Πέντε»). Αξιο αναφοράς και το σουρεαλιστικό και συνάμα βιτριολικό χιούμορ των «Εγκλημάτων», το οποίο ξεκινούσε από τα χρόνια της Κατοχής και έφτανε ως το σήμερα μέσα από συμβολισμούς.
Δυστυχώς από τις πρόσφατες σειρές («Πίσω στο σπίτι», «Με τα παντελόνια κάτω», «Το αμάρτημα της μητρός μου», «Κάψε το σενάριο»), δεν υπάρχει κάτι να ξεχωρίσεις, κάτι να αναγνωρίσεις ως στοιχείο που πέρασε στον κόσμο και έγινε τηλεοπτικό σύνθημα. Αδύναμα πολύ τα σενάρια, με έλλειψη πολιτικής σκέψης ειδικά σε μια εποχή που προσφέρεται κατά κόρον. Τα «κακώς κείμενα» δεν αγγίχτηκαν, ούτε καν τα τηλεοπτικά, τα οποία είχαν περιποιηθεί καταλλήλως οι «Δυο ξένοι». Κανένας ρόλος δεν μπόρεσε να συμπυκνώσει έναν τύπο αντιπροσωπευτικό του συστήματος. Κείμενα ανέφελα και ελαφρά, ατάκες της στιγμής και υστερία, πολλή υστερία. Φωνές και έντονες εκφράσεις, πλαισιωμένες από λόγο αδύναμο και ρόλους καρικατούρες. Στο κενό. Ας ελπίσουμε πως του χρόνου θα γίνει μια επανεκκίνηση η οποία θα μπορέσει να ενσωματώσει τις φωνές, τις τάσεις αλλά και τη νέα κοινωνική ανάγκη. Αλλιώς το γέλιο θα παραμείνει εγκλωβισμένο στη στιγμιαία εκδοχή του.

Μυστήριο και δράση
Το γλυκό «ξένο»
Δεν έχουμε ΕΡΤ, δεν έχουμε φρέσκο πρόγραμμα, έχουμε όμως ξένες σειρές στα ιδιωτικά κανάλια και στη συνδρομητική τηλεόραση. Εξαιρετικό παράδειγμα η σειρά «Magic city», η οποία προβάλλεται από τη Nova κάθε Σάββατο βράδυ και η οποία μεταδίδεται παράλληλα με την προβολή της στην Αμερική. Μαϊάμι της δεκαετίας του ’50, ο Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα και ατμόσφαιρα εξαιρετική σε μια καλή σειρά που είδαμε και την περασμένη χρονιά. Στα ιδιωτικά κανάλια ξεχωρίζει το «Justified» (Mega), παρά τις όποιες ενστάσεις σε σχέση με την ιδιαίτερη αμερικανική κουλτούρα που παραπέμπει περισσότερο σε καουμπόηδες και λιγότερο σε αστυνομικούς.

Τέλος, εδώ και χρόνια η σειρά «Χωρίς ίχνος» (Star) συνεχίζει να μεταδίδεται με νέους κύκλους επεισοδίων και συναρπαστικές ιστορίες εξιχνίασης εγκλημάτων.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ