Τελικά οι 17οι Μεσογειακοί Αγώνες πρέπει να είναι καταραμένοι. Οποιος τους αναλαμβάνει μπλέκει με προβλήματα, οικονομικά, πολιτικά, οργανωτικά. Στην αρχή ο κλήρος είχε πέσει στην Ελλάδα για να τους διοργανώσει το 2013 στον Βόλο και στη Λάρισα. Η ελληνική υποψηφιότητα είχε κερδίσει το 2007 την κούρσα απέναντι στη Ριέκα και στη Μερσίνα. Η ελληνική νίκη συνοδεύτηκε από τους συνήθεις επινίκιους και υποσχέσεις για την επωφελή διεξαγωγή των Aγώνων. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 2011, εν μέσω μνημονίων και αφού η προετοιμασία της διοργάνωσης είχε βαλτώσει, η Ελλάδα δήλωσε αδυναμία για τη φιλοξενία των Αγώνων και τους επέστρεψε, με κυβερνητική απόφαση, στη Διεθνή Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων (ΔΕΜΑ).
Με την κλεψύδρα του χρόνου να έχει αδειάσει επικίνδυνα, καθώς απέμεναν μόνο 28 μήνες από την έναρξη της διοργάνωσης, η Τουρκία με την πόλη Μερσίνα προσέτρεξε για να αναλάβει τη διοργάνωση, σε έναν ρόλο ιδανικού αυτόχειρα. Οι Τούρκοι φαίνεται να ακολουθούν με διαφορά φάσης την ελληνική προ 2004 λογική της ανάληψης μεγάλων διοργανώσεων. Εχοντας όμως απ’ ό,τι φαίνεται άγνοια κινδύνου. Και μάλιστα διπλή: τόσο των δυσκολιών και απαιτήσεων όσο και των δικών τους δυνατοτήτων. Η τουρκική ηγεσία θεωρεί ότι η οικονομική άνεση μπορεί από μόνη της να λύσει τον γρίφο της επιτυχούς διοργάνωσης μεγάλων αθλητικών γεγονότων. Αγνοώντας όλες τις άλλες παραμέτρους και ιδιαίτερα την οργανωτική τεχνογνωσία αλλά και το επίπεδο της ίδιας της κοινωνίας τους (μορφωτικό, πολιτισμικό), που επηρεάζουν αποφασιστικά το τελικό αποτέλεσμα.
Ετσι οι Μεσογειακοί Αγώνες που ξεκίνησαν την Πέμπτη στη Μερσίνα μπορεί να εξελιχθούν σε μπούμερανγκ για τους Τούρκους και εν όψει της ψηφοφορίας της ΔΟΕ για την ανάθεση των Ολυμπιακών του 2020, τους οποίους διεκδικεί και η Κωνσταντινούπολη. Μέχρι στιγμής τα μηνύματα που εκπέμπονται από τη Μερσίνα δεν είναι ενθαρρυντικά για τους Τούρκους. Τσαπατσουλιά, ανοργανωσιά σε στοιχειώδη θέματα όπως η οριστικοποίηση του προγράμματος, έλλειψη γλωσσομαθών για την εξυπηρέτηση των αποστολών, δυσκολία επικοινωνίας και παροχής επιβεβαιωμένων πληροφοριών στις ολυμπιακές επιτροπές των μεσογειακών χωρών χαρακτήριζαν τη διοργάνωση προτού καλά-καλά ξεκινήσει. Αν σε αυτά προστεθεί και η πολιτική αβεβαιότητα και το βεβαρημένο κλίμα σε μια χώρα-«καζάνι που βράζει», συντίθεται ένα σκηνικό ελάχιστα «προπαγανδιστικό» για την υποψηφιότητα της Κωνσταντινούπολης. Αν μάλιστα συνυπολογισθεί και η πλήρης αδιαφορία των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης για μια διοργάνωση ούτως ή άλλως υποβαθμισμένη, ευλόγως τίθεται εν αμφιβόλω η επιλογή των Τούρκων να αναλάβουν τους Μεσογειακούς Αγώνες.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ