Στέλλα ή Μελίνα; Η ομάδα Bijoux de Kant του Γιάννη Σκουρλέτη προτείνει μια διαφορετική ανάγνωση της ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη –και όχι της νουβέλας του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια». Με τη Μελίνα-Στέλλα στο επίκεντρο στήνει μια παράσταση στα Σφαγεία με τρία πρόσωπα. Και ένα ταξίδι –ένα ταξίδι που η Στέλλα δεν ξέρει καν αν θέλει πραγματικά να κάνει…
«Η «Στέλλα» του Κακογιάννη ανήκει στον νεοελληνικό πολιτισμό. Επηρέασε το κοινό γούστο, τη σκέψη, τη συμπεριφορά ανθρώπων και θεσμών» λέει ο Γιάννης Σκουρλέτης και προσθέτει χαρακτηριστικά: «Ηταν το «ελευθέρας» σε μια νέα απελευθερωτική αντίληψη, άνοιξε τον δρόμο η Μελίνα στήνοντας τον Μίλτο στην εκκλησία με την ανθοδέσμη και το γαμπριάτικο». Επειδή όμως «η Bijoux de Kant δεν τα πολυπίστεψε όλα αυτά», προχωρεί τώρα σε μια δική της εκδοχή. «Παγιδευτήκαμε στη σαγήνη της Μελίνας» παραδέχεται ο σκηνοθέτης. «Ενας ολόκληρος λαός θεώρησε δεδομένη μια απελευθέρωση που παρέμεινε φαντασιακή. Δεν υπήρξε στην πραγματικότητα το έτος 1955. Η Στέλλα εξακολουθεί να σφαγιάζεται, η επιθυμία, η ελευθερία πληρώνονται –το μαχαίρι είναι εκεί έξω ακόμη».
Γι’ αυτό και η επιλογή των Σφαγείων της Πειραιώς δεν είναι διόλου τυχαία. «Θέλαμε η Στέλλα να πατάει πάνω στο αίμα, θέλαμε το αίμα να είναι πανταχού παρόν, υπενθυμίζοντας την αέναη παρουσία του. Στη ΣΤΕΛΛΑ travel όλοι είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτό το σφαγείο, το ταξίδι συνεχώς αναβάλλεται, η επιθυμία συνεχώς ακυρώνεται. Ο υπότιτλος –Γη της απαγγελίας –είναι το «ποίημα» που μάθαμε να λέμε, το ποίημα που τελικά δεν θα σώσει κανέναν».
Και η Μελίνα; «Η Μελίνα, η ερμηνεία της Μελίνας δεν μπαίνει σε διαδικασία σύγκρισης –ήταν και θα είναι «αλλού». Αυτό που θέλαμε ήταν να της δώσουμε άλλη μία ευκαιρία να μιλήσει, άλλη μία ευκαιρία να σωθεί. Κι ας γνωρίζουμε, πλέον, πολύ καλά ότι το μαχαίρι γυαλίζει και υπομονετικά την περιμένει να στρίψει τη γωνία».
Η ομάδα το χαρακτηρίζει «ηθογραφικό θρίλερ», «τραγωδία», «μια πενιχρή απόδειξη περί της μη υπάρξεως Θεού», ή ακόμη και «ένα σχόλιο πάνω στην ομορφιά και την αμαρτία», την παράσταση που αντιμετωπίζει σαν μια «ερωτική ιστορία και μια προσπάθεια απόδειξης ότι το έτος 1955 δεν υπήρξε ποτέ. Ενα ταξίδι. Κανένα ταξίδι. Ολα αυτά και τίποτε απ’ αυτά» καταλήγουν.
Η παράσταση είναι μια παραγωγή της Βijoux de Κant. Ο Δήμος Μοσχάτου-Ταύρου παραχώρησε τα Δημοτικά Σφαγεία και το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης υποστηρίζει το εγχείρημα.
Ποια είναι η ομάδα
Η Βijoux de Κant δημιουργήθηκε τον Δεκέμβριο του 2010. Αποτελείται από τον εικαστικό και σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη, τον μουσικό Κώστα Δαλακούρα, τον ιστορικό τέχνης, επιμελητή και καλλιτέχνη Αλέξη Παπαζαχαρία, τον κοινωνιολόγο Αρη Ασπρούλη, τη συγγραφέα Ειρήνη Σουργιαδάκη και τον εικαστικό Κωνσταντίνο Σκουρλέτη. Ως τώρα έχει παρουσιάσει πολλές παραγωγές: Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα, Lautréamont/Maldoror –εγκώμιο μιας μεταμόρφωσης, Spiritus, Ex Libris, Werther –ένα εγκώμιο των δακρύων, Χρώματα, καθώς και το μουσικό project Graveyard Café band. Επίσης έχει διοργανώσει και επιμεληθεί τις ομαδικές εκθέσεις Recording Actions και 7th song for Maldoror και εκδίδει το fanzine bdk. Τον Φεβρουάριο του 2013 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του metamatic:taf. Τη σεζόν 2013-2014 θα παρουσιάσει στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
HeliosPlus
