offstage

Η πρόσφατη φωτογραφία της Μαντόνα με πρόσωπο παραφουσκωμένο, έτοιμο να εκραγεί από τα μπότοξ, ήταν σοκαριστική. Σοκαριστική για όσους την ξέρουν από τις εμφανίσεις της στο παρελθόν αλλά και για όσους παρακολουθούν τις έσχατες απελπισμένες προσπάθειές της να μείνει στο προσκήνιο με εύπεπτα και αδιάφορα πλέον τραγούδια. Δυστυχώς, ακόμη και μία σταρ αυτού του βεληνεκούς δεν κατάφερε να απεξαρτηθεί από τον εθισμό του προβολέα και της δημοσιότητας, όπως και κάθε σταρ, είδωλο ή διάσημο πρόσωπο το οποίο επί χρόνια, είτε άξια είτε υπερτιμημένα, καταφέρνει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του Τύπου και του κοινού.

Η μεγαλύτερη δυστυχία για τα «παράγωγα» της σόουμπιζ είναι η άγνοια κινδύνου αλλά και η άρνηση αποδοχής του εφήμερου. Στραπατσαρισμένα από τις πλαστικές πρόσωπα που αρνούνται να αποχωρήσουν εγκαίρως εκτίθενται σε σημείο να προκαλούν οίκτο ή ακόμη και αποστροφή. Τα μέτρα και τα σταθμά όμως σε ό,τι αφορά το Χόλιγουντ είναι διαφορετικά. Οταν το αντίστοιχο συμβαίνει στη χώρα μας, με μια δεξαμενή παραγεμισμένη από ανθυποστάρ και ψεύτικα είδωλα τα οποία αναδείχθηκαν και συντηρήθηκαν από την υπέρμετρη κολακεία μιας μερίδας του Τύπου, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Εν μέρει κατανοητό το ότι είναι δύσκολο για τη Μαντόνα να αποχωρήσει αλλά αδιανόητο για τα τηλεοπτικά πρόσωπα και τις πάσης φύσεως τηλεοπτικές «γλάστρες» της ιδιωτικής αλλά και της δημόσιας τηλεόρασης.
Οσο και να αποθηκεύσεις τη ρυτίδα πίσω από το αφτί, όσο και να κοροϊδέψεις τα περιοδικά και μια μικρή μερίδα του κοινού ότι διαθέτεις λάμψη, θα σε προδώσει ο πανικός που σε καταλαμβάνει. Και θα αρχίσουν οι άστοχες δηλώσεις, υπέρμετρη προβολή και ανοησία και τα φτηνά πυροτεχνήματα. Και φυσικά θα συνεχίσει ένα σύστημα το οποίο έχει ξεβράσει η νέα κοινωνική συνθήκη να κάνει απέλπιδες προσπάθειες να επιπλεύσει αντί να αναδιπλωθεί και να αποχωρήσει διακριτικά σώζοντας ό,τι έχει απομείνει.

Προς τι η ανησυχία άλλωστε; Οι αυτόφωτοι λάμπουν ακόμη και όταν σβήσουν οι προβολείς.