Οι εκ των υστέρων ενοχές του ΔΝΤ με την αναγνώριση των προβληματικών σημείων των σχεδίων διάσωσης της Ελλάδας,μάλλον δεν συνεισφέρουν τίποτε επί της ουσίας, στην προσπάθεια που κάνει η Ελλάδα για έξοδο από την κρίση. Είναι πολύ αργοπορημένη η αυτοκριτική του ΔΝΤ και δεν αλλάζει τίποτε ούτε στις επιπτώσεις της ύφεσης, ούτε στις επιπτώσεις του κουρέματος του χρέους. Ήταν άλλωστε προφανές από την αρχή ότι ούτε η Ελλάδα ούτε η Ευρώπη, αλλά ούτε και το ΔΝΤ που κλήθηκε μάλιστα ως ο κατ εξοχήν ειδήμων, ήταν σε θέση και να χειριστούν και να αντιμετωπίσουν μια τέτοια κρίση. Όπως αποδεικνύεται και από την έκθεση του ΔΝΤ παίχτηκε ένα παιγνίδι πολιτικών συμβιβασμών και ημίμετρων που είχε ως συνέπεια να παρατείνει και να εντείνει την κρίση αντί να την αντιμετωπίσει ριζικά. Αυτό πληρώνουμε τώρα με την εκτός κάθε υπολογισμού ύφεση και τη συνακόλουθη διόγκωση της ανεργίας.
Μικρή σημασία έχουν λοιπόν οι εκ των υστέρων αποκηρύξεις ευθυνών,αφού είναι δεδομένο ότι χωρίς βοήθεια η Ελλάδα δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μόνη της την κρίση και κατά πάσα πιθανότητα θα βρισκόταν σήμερα σε πολύ χειρότερη κατάσταση.Έχει σημασία όμως ότι αποδεικνύεται ότι τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και το ΔΝΤ δεν είχαν μια συγκροτημένη πολιτική και αναγκάστηκαν να καταφεύγουν σε πειραματισμούς για να διαχειριστούν μια τέτοια κατάσταση.Ώς ένα βαθμό η Ελλάδα πλήρωσε την πολιτική ανετοιμότητα και την έλλειψη διορατικότητας, τόσο των εταίρων της, όσο και της δικής της πολιτικής ηγεσίας.
Είναι προφανές επίσης ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μιας σύγκρουση πολιτικής αλλά και συμφερόντων, ανάμεσα στην Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μιά σύγκρουση που υποκρύπτει και τις αντιθέσεις Ευρώπης – ΗΠΑ αλλά και μιας σειράς χωρών που έχουν ηγετικό ρόλο στο ΔΝΤ. Η σύγκρουση αυτή είναι σε εξέλιξη και το ερώτημα είναι πώς θα επηρεάσει από εδώ και πέρα την προσπάθεια εξόδου της Ελλάδας από την κρίση. Αν θα οδηγήσει δηλαδή σε μια αναθεώρηση της ακολουθούμενης σήμερα πολιτικής, αν θα αφήσει περιθώρια στην ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευτεί κάποιους πιο ελαστικούς όρους εφαρμογής του προγράμματος για τα επόμενη χρόνια και κυρίως αν θα επιτρέψει μια νέα συμφωνία για κάποια νέο ρύθμιση του ελληνικού χρέους, που τώρα βρίσκεται κατά το μεγαλύτερο μέρος στα χέρια των δανειστών μας.Κρίσιμο σημείο θα είναι επίσης η διαχείριση των επιπτώσεων στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, από την πρωτοβουλία του ΔΝΤ να να χαρακτηρίσει προβληματική, την πρώτη τουλάχιστον φάση διαχείρισης της ελληνικής κρίσης.
Ούτως ή άλλως η Ευρώπη φαίνεται να είναι σε μια φάση αναθεώρησης της πολιτικής της. Οι εμμονές στις πολιτικές αυστηρής λιτότητας δέχονται πυρά από παντού, ενώ ανοικτό είναι και το θέμα του τρόπου διάσωσης των τραπεζών. Οι επόμενοι μήνες θα είναι καθοριστικοί για το ποια άποψη θα επικρατήσει τελικά.Το στοίχημα για την ελληνική πλευρά, είναι να αποφύγει τα λάθη από τη δική της πλευρά, ελπίζοντας ότι το έδαφος θα είναι πιο ευνοϊκό,’ώστε η σημερινή αναγνώριση των λαθών, να μετατραπεί σε ευκαιρία για να εξασφαλίσει περισσότερες ανάσες για τους πολίτες της και κυρίως δυνατότητες για να ξεκολλήσουμε επιτέλους από το φαύλο κύκλο της ύφεσης.