Ωστε μόνιμος ο φόρος κατοχής ακινήτων (Το Βήμα, 2.5.2013)! ΄Σαν να λέει το κράτος στους πολίτες, «έτσι και μειωθεί το εισόδημά σου, ή μείνεις άνεργος, θα χάνεις στην μνημονιακή ή και μετα-μνημονιακή Ελλάδα και το/τα ακίνητό/τά σου, αφού θα το/τα δημεύουμε»! Βεβαίως πάντα υπάρχει η δυνατότης, προεκλογικά (και αν έχουν υπάρξει θετικές εξελίξεις, π.χ. OSI), να ειπεί η κυβέρνηση (και ειδικά η ΝΔ) ότι μετεκλογικά οι σχετικοί συντελεστές θα μειωθούν. Υποψιάζομαι ότι θα το κάνουν. Αλλά δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑΣ Ελλην πολιτικός, απ’ τους Σαμαρά και Βενιζέλο ως Τσίπρα και Σκυλακάκη, ούτε ΕΝΑ κόμμα, απ’ το ΚΚΕ ως την ΧΑ, που νάναι διατεθειμένο να υποσχεθεί στους Ελληνες τα εξής:
«Κύριοι, απ’ την στιγμή που τα εισοδήματά σας (από οιαδήποτε πηγή) έχουν φορολογηθή και η διαδικασία του ‘’πόθεν έσχες’’ σας έχει βγάλει ‘‘καθαρούς’’, ουδείς φόρος κατοχής επί οιουδήποτε είδους περιουσίας θα επιβάλλεται. Θα είσθε ελεύθεροι να διαφεντεύετε τις περιουσίες σας ως νοικοκυραίοι, θα είσθε ανεξάρτητοι απ’ το κράτος και αι περιουσίες σας το ίδιο. Θα ΄μπορείτε ακόμη να τις κληροδοτείτε στα παιδιά σας, ως έχετε κάθε δικαίωμα, χωρίς το βρώμικο χέρι του κράτους να παρεμβαίνει με νέους φόρους (ενώ, σε περίπτωσι αγοραπωλησίας περιουσιακού στοιχείου, θα ΄μπορεί, πέραν του (χαμηλού) φόρου μεταβιβάσεως, να επιβάλλεται φόρος υπεραξίας, που θα πληρώνει ο πωλητής). Ούτε θα ξαναβάλουμε φόρους κατοχής περιουσίας εμμέσως, π.χ., επικαλούμενοι τεκμαρτό εισόδημα από ιδιοκατοίκησι ή τεκμαρτές δαπάνες κατοχής ακινήτου ή πισίνας ή αυτοκινήτου ή … ή… Αυτήν την υπόσχεσι θα την περάσουμε και στο Σύνταγμα για απόλυτη εξασφάλισί σας. Επιτέλους, είσθε ελεύθεροι νάχετε και χαίρεσθε, εσείς και τα παιδιά σας, την όποια περιουσία έχετε νομίμως αποκτήσει! Αλλ’ ουαί και αλλοίμονο όποιος συλλαμβάνεται, μέσω διασταυρώσεων εισοδημάτων, περιουσιακών στοιχείων και πραγματικών δαπανών, νάχει φοροδιαφύγει!»
Ποιος πολιτικός θα τολμήσει να τα υποσχεθεί – και κάνει – αυτά; Και πόσοι Ελληνες είναι αρκετά πολίτες για να τα απαιτήσουν; Πιο συγκεκριμένα, ενώπιον του διλήμματος «ανεξάρτητος πολίτης με περιουσία και/ή δυνατότητα σχηματισμού περιουσίας διά της εργασίας είτε επιχειρηματικότητος αυτού» από την μια, και «διορισμός σε φοροαρπακτικό, υπερ-παρεμβατικό, πατερναλιστικό Δημόσιο¸ δι’ εμέ ή για το παιδί μου» από την άλλη, ποιοι και πόσοι πολίτες θα διάλεγαν το πρώτο; Θέτω το ερώτημα με κάποια μελαγχολία για την ανθρώπινη φύσι, που τείνει να διαψεύδει τους οραματιστές τόσο της ατομικής ελευθερίας με ατομική ευθύνη (σε αμφότερα τα οποία πιστεύω) όσο του, υπό ευρεία έννοια, σοσιαλισμού. Διότι οι μεν φιλελεύθεροι (ως εγώ) υπερτιμούν την ετοιμότητα των περισσοτέρων ανθρώπων να διαχειρίζωνται την ελευθερία των με υπευθυνότητα και γενναιότητα, οι δε σοσιαλιστές υπερτιμούν την αλτρουιστική διάθεσι ή και ικανότητα των περισσοτέρων ανθρώπων.