Η λαϊκιστική Αριστερά και η Κύπρος

Ο νομπελίστας Στίγκλιτζ έλεγε πως «είναι επικίνδυνη φαντασίωση το να πιστεύει κανείς ότι θα λύσει το πρόβλημα των υπερχρεωμένων χωρών με την περικοπή των μισθών»!

Αυτή την εξαίσια παραδοχή λησμόνησε η μεταμοντέρνα και οπισθοδρομική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Γιατί; Γιατί με την ισοπεδωτική κριτική της στην επώδυνη λύση που τελικά επιβλήθηκε στην Κύπρο φάνηκε να προστατεύει κατ’ αποτέλεσμα τα συμφέροντα των μεγαλοκαταθετών (αφού αυτοί βασικά επλήγησαν, άσχετα αν ήταν ρώσοι μεγιστάνες ή άλλης εθνικότητας επαίσχυντοι φοροφυγάδες)!

Ετσι η προκείμενη υπόθεση έφερε βασανιστικά στο προσκήνιο ένα κεντρικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης: Πόσα χρήματα χρειάζονται για να σταθεροποιηθούν οι τράπεζες και από πού θα προέλθουν;

Στην Ιρλανδία εθνικοποιήθηκαν τα χρέη των τραπεζών και ο φτωχός ιρλανδικός λαός επωμίστηκε άδικα τις εγκληματικές αστοχίες των διοικητών των τραπεζών.

Στην Ισλανδία έγινε κάτι πιο ριζοσπαστικό, που ήταν πολύ πιο κοντά στην αρχή της ισότητας (και ιδίως στην «ισότητα του κόστους των θυσιών») για την οποία μιλούσε ο φιλόσοφος Νομπέρτο Μπόμπιο.

Ετσι η ισλανδική κυβέρνηση προστάτευσε τις μικρές καταθέσεις (και τους μισθούς), επέβαλε μεγαλύτερες απώλειες στους μεγαλοκαταθέτες και παράλληλα ανακεφαλαίωσε το εγχώριο τραπεζικό σύστημα αφήνοντας τις ξένες επιχειρήσεις να χρεοκοπήσουν (Overtveldt, «Το τέλος του ευρώ»).

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η λύση που υπαγορεύθηκε στην Κύπρο ήταν πιο «δημοκρατική», εφόσον κανείς υιοθετήσει ως κριτήριο το ποιος τελικά θα «πληρώσει τα περισσότερα» (αφού και οι πλούσιοι και οι καταθέτες πάνω από 100.000 ευρώ θα βάλουν το χέρι τους στην τσέπη για να διασώσουν τις κυπριακές τράπεζες)!

Η άλλη διέξοδος –μέσω της άγριας περικοπής των μισθών –θα οδηγούσε σε πιο δραματική εξαθλίωση του κυπριακού λαού.

Επομένως, δεν θα συμφωνούσαμε καθόλου με την άποψη του Αμερικανού Κρούγκμαν (που έλεγε «don’t cry for Cyprus», «μην κλαίτε για την Κύπρο»), κυρίως γιατί η παραπάνω λύση επιβλήθηκε τυραννικά και αυταρχικά από τη Γερμανία (που θέλει προφανώς να μαζέψει όλα τα κεφάλαια του Νότου)!

Και επιπλέον γιατί μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο δεν είναι δυνατόν να διαλύεται το –έστω στρεβλό –οικονομικό μοντέλο μιας μικρής χώρας.

Η παράξενη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν μπορεί να μάχεται για τα συμφέροντα των μεγαλοκαταθετών της Μεγαλονήσου.

Και επειδή κάποιοι μιλούν για «δήμευση καταθέσεων» το ερώτημα είναι το εξής: Αραγε στην Ελλάδα που έμεινε σωστά στην ευρωζώνη –και είχε όντως διαφορετική «παθολογία χρέους» –δεν «δημεύτηκαν» περίπου οι μισθοί και οι συντάξεις;

Αυτό δεν μας ενοχλεί;

Επομένως, ο καθένας «βλέπει» την αλήθεια εντελώς διαφορετικά!