Είμαστε πνιγμένοι στη συζήτηση. Φλυαρία στα κανάλια. Πληθωρισμός κειμένων στα έντυπα. Παραζάλη και αντιφατικότητα στο Διαδίκτυο. Η αναγκαιότητα του λόγου συνοδεύεται από την αναγκαιότητα της ουσίας. Και τίποτε δεν είναι ουσιαστικό, αν δεν είναι συγκεκριμένο. Ο λόγος και η ανάλυση που δεν αγγίζει το συγκεκριμένο, δεν έχει δηλαδή αναφορά την πραγματική ζωή και στους πραγματικούς ανθρώπους, δεν έχει στο τέλος και λόγους ύπαρξης. Γίνεται διακηρυκτικός, σαν λόγος αυτιστικής αντιπολίτευσης.
Μας χρειάζεται μια πιο βιωματική σχέση με τα πράγματα. Να μικρύνουμε τις αποστάσεις. Να ακούμε αυτό που δεν λέγεται. Να μας αγγίζει η αγωνία που δεν εκφράζεται. Πρέπει και πάλι να ανακαλύψουμε τον άλλον. Τον άλλον και τους άλλους.
Μέσα στη σχετική ευμάρεια που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, προτού φυσήξει δυνατά η κρίση, οι σχέσεις ήταν σχέσεις προσχηματικότητας, συνυπήρχαμε με τους άλλους γεωγραφικά χωρίς καμία στο βάθος αίσθηση κοινωνίας και κοινότητας.
Η κρίση την ώρα που φέρνει στο προσκήνιο μια υπαρκτή αναζήτηση, δεν μοιάζει –προσωρινά ίσως –να επιταχύνει αλλαγές βιωματικού χαρακτήρα που, σχεδόν πάντοτε, έχουν αναφορά τον άλλον και στους άλλους.
Μοιάζει να παραμένουμε απελπιστικά ίδιοι. Ο πληθωρισμός της ανάλυσης, χρήσιμος για την κατανόηση, είναι άχρηστος αν δεν μεταπλάθεται σε βίωμα και νέα σχέση με τα πράγματα. Ξεχνάμε καμιά φορά την αλήθεια και παραμένουμε στην επιφάνεια των επιχειρημάτων, κρυμμένοι πίσω από πομπώδεις διατυπώσεις, αποφεύγοντας το κόστος, τον κίνδυνο και τη δοκιμασία. Πιο κοντά λοιπόν στη ζωή και τους ανθρώπους. Μακριά –δεν εξαιρώ τον εαυτό μου –από την κομπορρημοσύνη της ανάλυσης.
Ο κ. Λ. Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
