Ποτέ ξανά παιδιά στην όπερα!

Παιδιά στην όπερα; Γιατί όχι; Οταν πρόκειται για μια «φιλική» παράσταση όπως αυτή του «Μαγικού Αυλού» η κίνηση προκύπτει αυτονόητη. Και όμως, το ελληνικό δαιμόνιο δεν μπορεί να συγχωρήσει μια τέτοια κίνηση. Τη θεωρεί αφύσικη, απαράδεκτη, ίσως και απονενοημένη. Τι μπορούν να καταλάβουν άλλωστε τα παιδιά από όπερα; Το περιστατικό συνέβη το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, 22 Μαρτίου, στο θέατρο Ολύμπια, όπου ανεβαίνει το αγαπημένο έργο του Μότσαρτ σε κείμενο του Εμάνουελ Σικανέντερ, σε σκηνοθεσία του Αρνό Μπερνάρ, αναβίωση σκηνοθεσίας του Ιωνα Κεσούλη, σκηνικά-κοστούμια του Μπρούνο Σβεγκλ, φωτισμούς του Νίκου Εργαζάκη, διεύθυνση χορωδίας του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου και μουσική διεύθυνση των Ηλία Βουδούρη, Μίλτου Λογιάδη. Κάποιο από τα μικρά παιδιά, ηλικίας περίπου έξι ετών, που βρέθηκαν σε ένα θεωρείο του θεάτρου, μίλησε δυνατότερα, κάποιο άλλο έβηξε και η παρατήρηση ήρθε σαν καταπέλτης στους γονείς τους, που διέπραξαν το μέγα σφάλμα: «Μην ενοχλείτε τους θεατές. Και στο κάτω-κάτω η όπερα δεν είναι για παιδιά!». Ποιος να τολμούσε εκείνη την ώρα να πει στον εκνευρισμένο κύριο ότι ο ίδιος ο Μότσαρτ άρχισε να ασχολείται με τη μουσική σε ηλικία τεσσάρων ετών και στα πέντε του εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κοινό υπό τις οδηγίες του πατέρα του; Γιατί αν δεν αγαπήσεις τη μουσική από μικρός, ίσως να μην την αγαπήσεις ποτέ.