Ας πρόσεχαν οι απερίσκεπτοι

Δεν προνόησες όσο ήσουν νέος; Εφαγες τα λεφτά σου ξοδεύοντάς τα απερίσκεπτα; (Πού τέτοια χάρη…) Δεν κατάφερες να γίνεις σταρ; Αν ναι, μην περιμένεις από την Πολιτεία να σου κάνει τη χάρη και να σε συντρέξει. Πάνε αυτά που ήξερες. Μετά τη μείωση στο μισό του αριθμού των τιμητικών συντάξεων, δηλαδή 15, που ούτως ή άλλως δίνονταν με το σταγονόμετρο σε ανθρώπους του πολιτισμού, μπορούμε πλέον να υπερηφανευόμαστε και επισήμως ως η χώρα όπου οι τέχνες και τα γράμματα αντιμετωπίζονται ως… χόμπι. Μια ιδιομορφία κάποιων ανθρώπων, δηλαδή, αρεστή όταν δεν προκαλεί ενοχλήσεις, προβληματική όταν τολμά να εγείρει απαιτήσεις. Διότι, όπως προανέφερα, ας πρόσεχαν. Η Πολιτεία δεν νοεί εαυτόν ως φιλανθρωπικό ίδρυμα –σωστό ενδεχομένως –αλλά και δεν έχει κάνει παρά ελάχιστα, ακόμη και τα τελευταία χρόνια της ψευδούς έστω ευημερίας, προς κατοχύρωση καλλιτεχνών και λογοτεχνών. Και δεν είναι δύσκολο να βρεθεί κανείς στο μηδέν είτε λόγω αδυναμίας συνεχούς εργασίας –πράγμα σύνηθες –είτε λόγω αδυναμίας εσόδων από το έργο του. Στις φευγαλέες εικόνες της τηλεόρασης πρόσωπα γνωστά κάποτε αλλά σήμερα «χαμένα» έχουν και αυτά την ιστορία τους –κι ας μην έρχεται το όνομά τους αμέσως στο μυαλό. Δεν είναι αναξιοπαθούντες, είναι άνθρωποι που πρόσφεραν στον πολιτισμό και δικαιούνται ένα ευχαριστώ γι’ αυτό. Οχι επαιτεία.