Αυτό που προσωπικά με θλίβει περισσότερο μέσα από όλο αυτό τον πανικό και την αναμπουμπούλα των τελευταίων ήμερων, είναι το ως επί το πλείστο μονοδιάστατο και πενιχρό επίπεδο του πολιτικού λόγου σε συνάρτηση με την ελαφρότητα της κριτικής σκέψης πολλών εξ ημών των πολιτών.

Π.χ., προεκλογικά ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι επιτελείς του μιλούσαν για την «Εθνική Σωτηρία» που θα έφερνε η δική τους εκλογή στην προεδρική θώκο και ήταν καθ’ όλα κατανοητό, να προσπαθούν να πλασάρουν το κουρνιαχτό του κούφιου μανιφέστου τους: «Η Κρίση Θέλει Ηγέτη» με τον πλέoν εντυπωσιακό και πομπώδη τρόπο. Το παράδοξο όμως έγκειται στο γεγονός ότι ακόμη και σήμερα, έπειτα από το διαπραγματευτικό Βατερλό και το ρεσιτάλ υποχωρήσεων του Προέδρου και του επιτελείου του στο Eurogroup, ακούμε κυβερνητικούς αξιωματούχους να αποκαλούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μεγαλοστόμως και με ύφος πολλών καρδινάλιων: «Διασώστη» και θεματοφύλακα της παλινόρθωσης του κράτους.

Επιπλέον, από τις πρώτες κιόλας ώρες έπειτα από το «Θρίαμβό» της, η κυβερνώσα κουστωδία, έλεγε με στόμφο ότι είχε εξαντλήσει όλα τα περιθώρια και ότι πέτυχε να αποτρέψει τα χειρότερα, για να αρχίσει να διαψεύδεται ήδη από τα πρώτα κιόλας επόμενα εικοσιτετράωρα. Ανάλογα παράδοξο αποδεικνύεται το γεγονός ότι η σπουδή αυτή φάνηκε να διασκεδάζεται πλήρως, όταν είχε πλέον διαφανεί ότι η κυπριακή βουλή με ισχυρή της πλειοψηφία ήταν έτοιμη να καταψηφίσει το επίμαχο νομοσχέδιο, προκειμένου να επανέρθει βέβαια «εν ευθέτω χρόνω»...

Επίσης είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι τυχαίνει εντελώς «συμπτωματικά» τα ίδια κατά γενική ομολογία άτομα και τα ίδια υποσύνολα να καλλιεργούν κατ’ επανάληψη φοβικά σύνδρομα και να καλούν το λαό να κάνει εκπτώσεις. Ως επί το πλείστο, τα εν λόγω άτομα προκύπτουν στην πορεία εμπράκτως ελλειπτικοί ως προς την oρθοκρισία τους, γεγονός το οποίο αποδεικνύεται τόσο από τις πρόσφατες εξελίξεις, όσο και από τα τεκταινόμενα κατά το δημοψήφισμα του 2004.

Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι δεν είναι ώρα να κατακρίνουμε και να χαιρεκακούμε. Συμφωνώ απόλυτα επί τούτου, πλην όμως πρέπει να μάθουμε επιτέλους να διευρύνουμε την κρίση μας και να εξυγιάνουμε το πολιτικό μας αισθητήριο, απελευθερώνοντάς τo από τις επικίνδυνες και στρεβλωτικές κομματικές και άλλες εμπάθειες που έχουν δυστυχώς κυκλώσει το δημοκρατικό μας στερέωμα επικίνδυνα και ανεύθυνα. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα μάθουμε επιτέλους ως πολίτες να ξεχωρίζουμε τις πραγματικά επικίνδυνες εθνικές εκπτώσεις και τους στρατηγικούς κινδύνους από τις βαρύγδουπες κυνδινόλογες σειρήνες και τα ψευτοδιλήμματα τα όποια μας θέτουν κατά καιρούς, κάνοντας λόγο πότε για ολικές καταστροφές και πότε για «Μικρασιατικές καταστροφές», αναλόγως με την περίπτωση που δύναται κάθε φορά να μας πτοήσει και να μας καθυποτάξει.

Αν εμείς οι πολίτες δε μάθουμε επιτέλους από τα λάθη μας, όχι μόνο θα τα επαναλάβουμε (όπως και πολλάκις έχουμε πράξει…), Συνάμα, επαναλαμβάνοντάς συνεχώς τα ίδια λάθη ενισχύουμε την επίδρασή τους και διογκώνομε τα παράγωγά τους, αποθρασύνοντας τα και βγάζοντάς τα αλώβητα κάθε φορά που προκύπτουν κατώτεροι των περιστάσεων.

Δεν πρέπει και ούτε πρόκειται να υποκύψουμε! Εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα ότι μπροστά μας υπάρχουν και τρόποι και προοπτικές, αρκεί μόνο να σταματήσουμε να επικυρώνουμε πολιτικές επιλογές και «σπουδές» των οποίων η ουσία έχει ακυρωθεί και έχει διαψευστεί ασυστόλως και κατ’ επανάληψη. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να αποτρέψουμε τις πολιτικές ηγεσίες να επαναλάβουν παρόμοιες ανεύθυνες, θνησιγενείς και ρευστές και προπάντων μονοδιάστατες προσεγγίσεις και ψευτοδιλήμματα επί καίριων και σοβαρών ζητημάτων.