Τις τελευταίες εβδομάδες αναζωπυρώθηκαν οι σκέψεις ότι η κόκκινη αρκούδα θα ξυπνήσει και θα παρέμβει άμεσα στην επίλυση της Κυπριακής κρίσης. Και πάλι η Ρωσία όχι μόνο δεν στήριξε τους ομόδοξους, αλλά πήρε εμμέσως και το μέρος της Ισλαμικής Τουρκίας. Μία πράξη που αποδεικνύει περίτρανα κάτι το οποίο συμβαίνει διαχρονικά στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Ουδέποτε πήρε σαφή θέση υπέρ του Ελληνισμού. Πάντα υπάρχει μία ύστατη ελπίδα για παρέμβαση της, αλλά την τελευταία στιγμή η ελπίδα γίνεται μια ανεκπλήρωτη επιθυμία που μένει μόνο ως ιδέα.

Όσο και επιτυχημένος να θεωρείται ο Βλαδιμήρ Πούτιν στην πολιτική του στο εσωτερικό της χώρας, τον θεωρώ απολύτως αποτυχημένο στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Μικρότερες χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία έχουν μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια σκακιέρα παρά η Ρωσία. Και αυτό φαίνεται από τις τελευταίες εξελίξεις σε διάφορά μέρη του πλανήτη. Θεωρώ βέβαιο ότι η παθητικότητα που αντιμετωπίζει τις εξελίξεις στο εξωτερικό τον μετατρέπουν σε ιδιαίτερα ευάλωτο πολιτικό παίκτη στο εσωτερικό της Ρωσίας. Γιατί ούτως η άλλως έτσι όπως έχει δομηθεί η οικονομία της Ρωσίας, η χώρα είναι ευάλωτη στα διεθνή γεγονότα. Ίσως βέβαια, διαπραγματεύεται υπογείως κάποιες κινήσεις και κερδίζει χωρίς να φαίνεται.

Η χώρα που κρατάει στα χέρια της την ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης δίστασε να παρέμβει για την εξισορρόπηση των πραγμάτων στην Κύπρο. Η χώρα που θίγεται άμεσα από τις κινήσεις της Τουρκίας σε γεωστρατηγικό, γεωπολιτικό και ενεργειακό επίπεδο την υποστηρίζει στο θέμα του ορυκτού πλούτου πέριξ της μαρτυρικής νήσου. Ουσιαστικά, αφήνει να παίζουν μπάλα στο ενεργειακό παιχνίδι της Νοτιανατολικής μεσογείου και η ίδια παραμένει απλός παρατηρητής των γεγονότων. Πόσο τιμά αυτό τη Ρωσία και τον κατά τα άλλα άτρωτο Βλαδιμήρ Πούτιν; Επί εποχής Γέλτσιν δεκτό η Ρωσία να μην έχει δυνατότητα παρέμβασης, αλλά πλέον δεν δικαιολογείται. Τελικώς, αποδεικνύεται και στην τελευταία περίπτωση ότι ήταν πάντα ένα ακίνητο πιόνι στη διεθνή σκακιέρα.

Κάποιοι στην Ελλάδα ονειροπολούν και βασίζονται στην Ορθοδοξία και στις κοινές θρησκευτικές καταβολές. Ίσως δεν γνωρίζουν ότι η Εκκλησία της Μόσχας θέλει να γίνει η τρίτη Ρώμη, όπως είναι ο διακαής πόθος των Ρώσων εκκλησιαστικών ηγετών και το Πατριαρχείο της Ρωσίας να γίνει Οικουμενικό. Οι σχέσεις των Εκκλησιών δεν είναι στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Από την άλλη οι θρησκευτικοί συσχετισμοί δεν επαρκούν για να διαμορφώσουν την διπλωματική σκακιέρα σε διεθνές επίπεδο. Πλέον, οι συσχετισμοί έχουν αποκλειστικό παράγοντα τα οικονομικά συμφέροντα.

Εκτός και αν η διαλλακτικότητα της Ρωσίας στην τελευταία περίπτωση θέλει να πετύχει τα εξής τρία πράγματα. Πρώτα, την επιστροφή όλων των καταθέσεων σε Ρωσικές τράπεζες, έπειτα η δημιουργία ρευστού οικονομικού κλίματος στη γειτονική Ευρώπη και τέλος, σε σχέση με τον ορυκτό πλούτου η συμμετοχή της σε ένα ήδη χαμένο παιχνίδι στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ίσως το παιχνίδι της Ρωσίας να είναι πονηρό και παρασκηνιακό, σε καμία περίπτωση όμως δεν βοηθά την Ελληνική εξωτερική πολιτική που πορεύεται με το σταυρό στο χέρι…