Τα χρώματα, η βόλτα στο ποτάμι, οι πεζόδρομοι, η ησυχία της παλιάς πόλης, τα λιγοστά αυτοκίνητα. Αυτά, μαζί με το ισπανικό ταμπεραμέντο, θυμάμαι περισσότερο από τη Ζιρόνα: η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας στη Βορειοανατολική Ισπανία απέχει περίπου 100 χλμ. από τη Βαρκελώνη, βρίσκεται στη σκιά των ισπανικών Πυρηναίων, βρέχεται από τη διάσημη Κόστα Μπράβα και είναι λόγος για να απαρνηθείτε τη νεανική, πολύβουη πρωτεύουσα της Καταλωνίας – ή έστω να την αποχωριστείτε για λίγο.
Βενετία της Καταλωνίας
Το τοπίο δεν είναι απλώς θεατρικό. Είναι ποιητικό. Και από μόνο του θα αποτελούσε λόγο για να βρεθεί ο υποψιασμένος ταξιδιώτης στη Ζιρόνα, όπως οι ντόπιοι αποκαλούν την πόλη τους, τιμώντας την καταλανική προφορά τους. Χτισμένα στις δύο όχθες του ποταμού Ονιάρ, τα σπίτια και κυρίως οι – ως επί το πλείστον εξαώροφες – πολυκατοικίες μοιάζουν να αιωρούνται πάνω από το νερό και καθρεφτίζονται σ’ αυτό σαν αναλλοίωτες, έγχρωμες, τυπωμένες φωτογραφίες που επιπλέουν. Προσόψεις χωρίς μπαλκόνια, βαμμένες σε ποικίλες παστέλ αποχρώσεις, όπως προκύπτουν από την ανάμειξη του κόκκινου, του κίτρινου και ενίοτε του μπλε χρώματος, συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδισμα (χάρη στο οποίο η Ζιρόνα ίσως κερδίζει στα σημεία τη Βενετία, με την οποία αρχικά θα τη συγκρίνετε).
Θα περάσετε, φυσικά, πολύ χρόνο σε κάποια από τις γέφυρες του Ονιάρ (άλλες από πέτρα και άλλες από σίδερο, βαμμένο σε κόκκινο χρώμα) προσπαθώντας να τραβήξετε την καλύτερη φωτογραφία αυτής της ιδιότυπης… υδατογραφίας. Και όταν βγείτε νικητές από τη μεγαλύτερη φωτογραφική πρόκληση, που είναι η αντανάκλαση, θα υψώσετε το κεφάλι και θα σαρώσετε με το βλέμμα σας τις οικίες των κατοίκων που έχουν το προνόμιο να αντικρίζουν, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, αυτό το αστικό ποίημα, μόλις ανοίξουν τα παραθυρόφυλλά τους. Αν η ημέρα είναι ηλιόλουστη, το φως θα προσθέσει πόντους στην εμπειρία της στιγμής. Και κάποια στιγμή δεν θα μπορείτε πια να αγνοείτε το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της Σάντα Μαρία, το οποίο δεσπόζει ανάμεσα στις σκεπές και στις ταράτσες, και θα κατευθυνθείτε προς το σημείο αναφοράς της Ζιρόνα.
Ονιάρ και Πυρηναία
Ανατολικά του ποταμού Ονιάρ απλώνεται η λιθόστρωτη παλιά πόλη της Ζιρόνα, που συμπυκνώνει την Ιστορία της – μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει ισχυρές δόσεις Μεσαίωνα και τα σημάδια των πολλών επιδρομών που δέχτηκε η πόλη. Θα χαθείτε στα λαβυρινθώδη καλντερίμια της, θα δείτε την αρμονική συνένωση της τουριστικής αίσθησης με την καθημερινότητα των ντόπιων, θα γοητευτείτε από τα μουσειακού χαρακτήρα κτίρια που αποτελούν τα δοχεία της σύγχρονης ζωής, θα περπατήσετε στα σοκάκια με το κεφάλι ψηλά για να βλέπετε τα μικρά μπαλκόνια που εύκολα γεμίζουν με γλάστρες και θα χάσετε την αίσθηση του χρόνου σε καταστήματα με κεραμικά, παλαιοπωλεία και (παλαιο)βιβλιοπωλεία.
Στη συνέχεια, θα ανηφορίσετε και θα ανεβείτε τα πολυάριθμα σκαλοπάτια που οδηγούν στον περίφημο καθεδρικό ναό της Σάντα Μαρία, ο οποίος περιστοιχίζεται από ένα πανέμορφο πάρκο, όπου και θα ξαποστάσετε. Αν πάλι δεν σταματάτε ποτέ, το Μουσείο Τεχνών (Museu d’Art de Girona) και τα δημόσια αραβικά λουτρά (χτισμένα τον 12ο αιώνα) σας περιμένουν. Κατεβαίνοντας στην παλιά πόλη, θα περάσετε επίσης από τη γοτθικού ρυθμού εκκλησία του Sant Feliu και θα επισκεφθείτε την εβραϊκή συνοικία (El Call Jueu), που είναι από τις πιο καλοδιατηρημένες στην Ευρώπη, για ένα – ακόμη – ταξίδι στον χρόνο. Εκεί, θα περπατήσετε στον κεντρικό δρόμο Carrer de la Força και θα επισκεφθείτε το Μουσείο Εβραϊκής Ιστορίας, όπως και το νεκροταφείο Montjuϊc, που αποτελεί τμήμα του «αρχαιολογικού περιπάτου» της πόλης (αξίζει να τον κάνετε κυρίως για να βρεθείτε στα παλιά τείχη της Ζιρόνα – από τα υψηλότερα σημεία τους θα ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας ατενίζοντας την επιβλητική οροσειρά των Πυρηναίων).
Τα tapas της Ανεξαρτησίας
Η πλατεία της Ανεξαρτησίας (Plaça de la Independència), δυο βήματα από το ποτάμι, τα πρωινά φιλοξενεί την υπαίθρια αγορά, αλλά το βράδυ είναι ό,τι πρέπει για ένα υπέροχο δείπνο – έχει να καυχιέται ότι φιλοξενεί τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης, όπου, μεταξύ άλλων, μπορείτε να γευθείτε και tapas. Εναλλακτικά, μπορείτε να κινηθείτε δυτικά του Ονιάρ, στο σύγχρονο κομμάτι της πόλης, όπου θα βρείτε ενδεχομένως και πιο προσιτές τιμές. Επίσης, στη Ράμπλα (Rambla de la Libertad), που είναι μικρογραφία του αντίστοιχου δρόμου στη Βαρκελώνη, θα δώσετε το «παρών» με αντάλλαγμα ότι μάλλον θα θυμάστε διαρκώς πως είστε ένας απλός τουρίστας.
Το χωριό του Νταλί
Βόρεια της Ζιρόνα και λίγο πριν από τα γαλλικά σύνορα, βρίσκεται η γενέτειρα του Σαλβαντόρ Νταλί. Στην κοντινή Φιγκέρες θα εκδράμετε (με αυτοκίνητο ή με τρένο) για να επισκεφθείτε το Θέατρο – Μουσείο του Νταλί, και ως εκ τούτου να απολαύσετε έργα του βασιλιά του σουρεαλισμού σε ένα από τα πιο αλλόκοτα κτίρια του κόσμου, στεφανωμένο με υπερμεγέθη… αβγά! Οπωσδήποτε θα πιείτε έναν καπουτσίνο στην κοντινή πλατεία, υπό τη σκιά των δέντρων αν η ημέρα ενδείκνυται. Αν διανυκτερεύσετε κιόλας, για να ανακαλύψετε την πόλη, δεν θα το μετανιώσετε. Εναλλακτικά, επιστρέφετε στη Ζιρόνα και την επομένη νοικιάζετε ένα αυτοκίνητο για να εξερευνήσετε μερικές από τις παραλίες της περίφημης Κόστα Μπράβα. Η ισπανική ακτή των γαλάζιων σημαιών έχει επιλογές για όλα τα γούστα – και δεν έχει σημασία που ακόμη δεν είναι καιρός για βουτιές, μπορείτε να κάνετε έστω μια βόλτα. Αν το αφήσετε για το καλοκαίρι, ποιος ξέρει αν θα σας κάνει καρδιά να επιστρέψετε.
*Δημοσιεύθηκε στο ΒΗmagazino την Κυριακή 3 Μαρτίου 2013
