Η μάχη για την εξουσία μπορεί να περιμένει …

Ορισμένοι μάλιστα αντιμετώπιζαν την απεργία της Τετάρτης ως αφετηρία δυναμικών πολιτικών γεγονότων και εξελίξεων.

Ωστόσο οι προσδοκίες αυτές δεν επιβεβαιώθηκαν. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν περιορισμένη, αν εξαιρέσει κανείς τις συγκοινωνίες και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Και οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις δεν ήταν από τις μαζικότερες, όπως μπορεί να ανέμεναν οι διοργανωτές.

Τα πλήθη δεν συνέρρευσαν όπως άλλες φορές, η όλη ατμόσφαιρα ήταν υποτονική, σε τίποτε δεν θύμιζε προηγούμενες, που όντως αποτέλεσαν αφετηρία πολιτικών εξελίξεων.

Προφανώς οι λόγοι της μειωμένης συμμετοχής των εργαζομένων είναι πολλοί και διαφορετικοί κατά περίπτωση.

Υπάρχουν ωστόσο ορισμένοι αδιαμφισβήτητοι.

Κατ’ αρχήν η αξιοπιστία των συνδικαλιστών που κήρυξαν την απεργία είναι εμφανώς κλονισμένη. Δεν εμπνέουν παρά ελάχιστους. Ο λόγος τους παραμένει ξύλινος και τα μηνύματά τους τυπικά, έως υποκριτικά.

Τα κόμματα επίσης με τις παλινωδίες , τα πολλά μπρος πίσω και τις αστήρικτες υποσχέσεις τους δεν πείθουν ,δεν συγκινούν, ούτε κινητοποιούν.

Επιπλέον ο κόσμος έχει κουραστεί και πιθανώς αποθαρρύνεται από ακραία γεγονότα σαν κι αυτά που προηγήθηκαν στις Σκουριές της Χαλκιδικής και αλλού.

Το κυριότερο όμως που υποτιμούν ή δεν συλλαμβάνουν οι βολεμένοι συνδικαλιστές και κομματάρχες είναι ότι οι πολίτες στην πλειονότητά τους βρίσκονται εδώ και καιρό σε διαδικασία αυτοανασυγκρότησης.

Το έχουν πάρει απόφαση ότι τα παλαιά και άφρονα τελειώσανε, ότι το ελληνικό κράτος ,όσο είναι αποκλεισμένο από τις διεθνείς αγορές και το διεθνές οικονομικό σύστημα , δεν έχει και δεν μπορεί και πως χωρίς προσωπική προσπάθεια δεν υπάρχει ελπίδα ατομικής προκοπής και οικογενειακής προόδου.

Αυτός είναι ίσως ο κρισιμότερος παράγων που αγνοείται από τους ασκούντες πολιτική στην Ελλάδα.

Μπορεί όταν έλθει η ώρα να «μαυρίσουν» τους πάντες και τα πάντα, αλλά στην παρούσα φάση οι περισσότεροι »καίγονται» πως θα βρουν δουλειά, πως θα δημιουργήσουν, πως τέλος πάντων θα βελτιώσουν τη θέση των παιδιών τους και τη δική τους.

Παλαιά οι κομμουνιστές προκειμένου να αποφασίσουν και να επιλέξουν τη μορφή και την ένταση των κινητοποιήσεών τους αξιολογούσαν τόσο τις αντικειμενικές όσο και τις υποκειμενικές συνθήκες.

Καλώς ή κακώς ο υποκειμενικός παράγων δεν είναι έτοιμος ή απλούστερα οι πολίτες είναι επιφυλακτικοί σε επισφαλή άλματα.

Γι’ αυτό καλόν θα είναι να ξαναμετρήσουν όλοι την κατάσταση και να επανεκτιμήσουν τις συνθήκες.

Η χώρα είναι σε φάση ανασύνταξης και οι πολίτες σε πόλεμο αυτοανασυγκρότησης.

Η μάχη για την εξουσία μπορεί να περιμένει…