Μιλώντας για τη Βαβέλ, ο νους μας πηγαίνει συνειρμικά στην ασυνεννοησία, όπου σύμφωνα με το βιβλικό μύθο, ο Θεός την επέβαλε στους ανθρώπους μέσω ενός καθεστώτος πολυγλωσσίας ως τιμωρία. Αν, βέβαια, κάποιος μας ζητούσε σήμερα να περιγράψουμε την κατάσταση της «Ενωμένης Ευρώπης», πάλι θα οδηγούμασταν εύλογα σε παρόμοιες σκέψεις. Όπως και να το δει κανείς, είτε από πλευράς αντίληψης και ιδεολογίας, είτε παρατηρώντας απλώς τις πρακτικές επιπτώσεις, δεν υπάρχει διαφορετικός τρόπος για να περιγραφεί η έλλειψη κοινής συνισταμένης μεταξύ των λαών της Ευρώπης.
Όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες του Βόρειου-Ευρωπαϊκού εγωισμού, της αλαζονείας και της μιζέριας, όλοι μας στο Νότο αρνούμαστε μετά βδελυγμίας την εξόφθαλμη πραγματικότητα για την οδυνηρή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει με σωρεία λαθών, όλοι μας βιώνουμε τον σκληροπυρηνικό αυτισμό των Βρετανών, όλοι καταβαίνουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ανατολή αιθεροβατεί, καθώς πιστεύει ότι έχει απαλλαγεί από τα δεινά της σοβιετικής κληρονομιάς. Θα λέγαμε συνοψίζοντας, ότι το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα αμφιταλαντεύεται μεταξύ της αφέλειας των αδυνάτων και της υστερόβουλης ιδιοτέλειας των ισχυρών, με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό του από την πορεία του προς την ολοκλήρωση και την πολιτική ευτοπία. Μιας κατάστασης που σίγουρα βυθίζει την Ευρώπη περισσότερο στον πάτο της καταστροφικής αβεβαιότητας.
Η διαφορά της αποτυχίας στη βιβλική Βαβέλ με την αποτυχία στην Ευρώπη είναι ότι στην πρώτη περίπτωση έχουμε Θεϊκή παρέμβαση με τη μορφή της Θείας τιμωρίας, ενώ στη δική μας περίπτωση εμείς οι ίδιοι «βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας». Είναι, λοιπόν, δική μας απόφαση για το αν θα εξακολουθήσουμε να χτίζουμε το οικοδόμημα που λέγεται «Ευρώπη» ή αν ο καθένας θα επιστρέψει στον τόπο του, το οποίο όσον αφορά στην Ελλάδα ισοδυναμεί με μετατροπή της χώρας μας σε μια ασήμαντη ευρωπαϊκή επαρχία με μέλλον ασφαλώς «ληξιπρόθεσμο».
Η Ελλάδα οφείλει και μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανάκαμψη και στην αλλαγή της Ευρώπης. Όσο κι αν ακούγεται παράλογο, η πορεία της Ελλάδας θα καθορίσει και την πορεία της Γηραιάς Ηπείρου. Κι αυτό, γιατί μια αποτυχία της Ελλάδας σε ένα ήδη ετοιμόρροπο οικοδόμημα, θεωρώ πως θα έχει πιο ολέθριες συνέπειες κι από την «κίνηση των φτερών της πεταλούδας», όπως αυτή ορίζεται από τη θεωρία περί χαοτικής κίνησης.
Όπως ο Κέιτζ αναζητούσε μια μουσική που δεν έχει ακόμα ακούσει, έτσι κι εμείς ας αναζητήσουμε μια πολιτική που δεν έχουμε ακόμα δει. Ή καλύτερα να τον αφήσουμε να μας τα πει ο ίδιος: «Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία πολλοί άνθρωποι έχουν αλλάξει άποψη σχετικά με τη χρήση της μουσικής ή με τη χρήση που θα μπορούσε να έχει η μουσική γι’ αυτούς. Αναζητούν, λοιπόν, κάτι που δεν μιλά ή συζητά όπως ένα ανθρώπινο ον, κάτι που δεν ορίζεται στα λεξικά ούτε διδάσκεται στα σχολεία, κάτι που εκφράζεται απλά και μόνο από το γεγονός των ταλαντώσεών του».
Κι εγώ γι’ αυτό γράφω (πολιτική – μουσική), ώστε να «ακούσω τη μουσική που δεν έχω ακόμη ακούσει»!
*Φοιτητής στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
