Στα 27 του χρόνια ο κεντρικός αμυντικός Στέλιος Μαλεζάς είναι ένας από τους αρκετούς πλέον τυχερούς έλληνες ποδοσφαιριστές που βιώνουν μια διαφορετική και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα αθλητική πραγματικότητα αγωνιζόμενος σε ένα από τα σπουδαιότερα πρωταθλήματα του κόσμου, την Μπουντεσλίγκα. Ο πρώην στυλοβάτης της αμυντικής γραμμής και εκ των αρχηγών του ΠΑΟΚ μίλησε στο «Βήμα της Κυριακής» για την εμπειρία του στα γερμανικά γήπεδα, την ευκολία των Ελλήνων να προσαρμόζονται στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα και την… αδυναμία που μας έχουν πλέον οι Γερμανοί έχοντας συνειδητοποιήσει ότι στη χώρα μας μπορούν να συνδυάσουν εξαιρετικές αγορές με ιδιαίτερα ικανοποιητικές τιμές!

Στέλιο, βρίσκεσαι πλέον περισσότερους από έξι μήνες στο Ντύσελντορφ ως ποδοσφαιριστής της Φορτούνα. Διανύεις ακόμη στάδιο προσαρμογής ή έχεις εγκλιματιστεί στις νέες συνθήκες ζωής και εργασίας;

«Η προσαρμογή μου ήταν τρομερά γρήγορη και εύκολη διότι υπάρχουν πολλοί Ελληνες στην περιοχή οι οποίοι ενθουσιάστηκαν στο άκουσμα της έλευσής μου και έσπευσαν αμέσως να με γνωρίσουν, να μου εκφράσουν την ικανοποίησή τους που βρίσκομαι εδώ και να μου τονίσουν πως, οτιδήποτε κι αν χρειαστώ, η πόρτα τους θα είναι πάντα ανοιχτή. Εχω και έλληνα συμπαίκτη, τον πρώην τερματοφύλακα του Ολυμπιακού Νίκο Παπαδόπουλο, και όλα κυλούν πολύ ομαλά για εμένα. Δεν νιώθω ποτέ σαν ξένος εδώ».
Σημαντικό να το επισημαίνεις αυτό όταν οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είναι κάπως τεταμένες λόγω των όσων βιώνουν οι έλληνες πολίτες. Αλήθεια, οι συμπατριώτες μας εκεί ποια αντιμετώπιση έχουν; Παρατηρείς κάποια αλλαγή στη στάση των Γερμανών, κάποια καχυποψία απέναντί μας;
«Σε προσωπικό επίπεδο όχι, δεν διακρίνω κάτι που να θεωρώ ενοχλητικό. Ισως επειδή είμαι και ποδοσφαιριστής και εδώ στην πόλη αγαπούν και στηρίζουν πολύ όλους όσοι φορούν τη φανέλα της Φορτούνα. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διαπιστώσει γύρω μου άσχημες συμπεριφορές, δεν έχει υποπέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου. Οι Ελληνες που ζουν στο Ντύσελντορφ βρίσκονται στην περιοχή εδώ και δεκαετίες, είναι αναπόσπαστα μέλη της γερμανικής κοινωνίας και της κοινότητας του Ντύσελντορφ. Εχουν δείξει τι άνθρωποι είναι, έχουν δουλέψει σκληρά και απολαμβάνουν τον σεβασμό όλων».
Οι Γερμανοί σε εντάσσουν πιο εύκολα και ομαλά στο σύνολο αν διαπιστώσουν ότι κι εσύ από την πλευρά σου θέλεις να αφομοιώσεις τη δική τους στάση ζωής και νοοτροπία;
«Ναι, ισχύει αυτό. Οταν πειστούν ότι κάνεις ειλικρινή προσπάθεια να ακολουθήσεις τους δικούς τους ρυθμούς, όταν διαπιστώσουν ότι διακατέχεσαι από επιθυμία και θέληση να αφομοιώσεις τον τρόπο σκέψης τους, είναι πολύ πιο δεκτικοί απέναντί σου και δείχνουν διάθεση να σε βοηθήσουν να ενσωματωθείς γρήγορα και ομαλά στο σύνολο. Τους ενοχλεί η αδιαφορία και δεν θα ασχοληθούν μαζί σου αν νιώσουν ότι εσύ είσαι στον κόσμο σου ή λειτουργείς ατομικά».
Τι είναι αυτό που σε εξέπληξε εξαρχής στη Γερμανία και αντιστοίχως υπάρχει κάτι που δυσκολεύεσαι να συνηθίσεις και να ακολουθήσεις;
«Τα γήπεδα και η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε αυτά είναι δύο στοιχεία που σε κάνουν να ανυπομονείς για το κάθε επόμενο ματς, όπου κι αν παίζεις. Ακόμη κι αν πρόκειται για αγώνα Κυπέλλου με αντίπαλο ομάδα της γ’ κατηγορίας, θα βρεθείς σε ένα γήπεδο 20.000 θέσεων με σκεπαστές εξέδρες, γεμάτο με κόσμο και διάθεση από την πλευρά του να σε βοηθήσει να βγάλεις στον αγωνιστικό χώρο τον καλύτερο εαυτό σου. Είμαστε οι πρωταγωνιστές ενός θεάματος, ασφαλώς ο κάθε οπαδός προσδοκά στη νίκη της ομάδας, αλλά θα είναι ικανοποιημένος ακόμη και στην περίπτωση που θα αποχωρήσει ηττημένος εφόσον αυτό που έχει παρακολουθήσει παραπέμπει σε ένα όμορφο ποδοσφαιρικό προϊόν. Κάτι που να με δυσκολεύει στη ζωή μου εδώ ειλικρινά δεν βρίσκω».
Διαπιστώνεις κατά την παρουσία σου εκεί στοιχεία του παιχνιδιού σου τα οποία, αν είχες δουλέψει πιο στοχευμένα σε νεαρότερη ηλικία, θα σε βοηθούσαν να αποδώσεις καλύτερα;
«Είμαι ευτυχισμένος που βρίσκομαι εδώ και σε κάθε ματς έχω να αντιμετωπίσω επιθετικούς μεγάλης κλάσης, πολύ υψηλότερου επιπέδου συγκριτικά με την Ελλάδα. Είναι λογικό να δυσκολεύομαι πολύ περισσότερο, πάντοτε όμως θέλω να βλέπω τη θετική πλευρά της ιστορίας. Μέσα από αυτές τις μονομαχίες διαπιστώνω τις αδυναμίες μου και καταλαβαίνω σε ποιους τομείς πρέπει να δουλέψω περισσότερο. Είναι ευλογία το να βρίσκομαι εδώ, έχω την ευκαιρία να μαθαίνω και να γίνομαι καθημερινά καλύτερος ποδοσφαιριστής. Δεν φοβάμαι το λάθος, είναι και αυτό μέρος του παιχνιδιού. Χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να ανεβαίνω επίπεδο και ατομικά».
Ποια είναι πλέον η άποψη των Γερμανών για τον έλληνα ποδοσφαιριστή; Κάποτε ίσως να μη γνώριζαν καν ότι παίζουμε κι εμείς ποδόσφαιρο…
«Αυτό που λένε πλέον είναι ότι θα έπρεπε να είχαν ρίξει ματιές στην Ελλάδα πολύ νωρίτερα. Μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τους παίκτες που αγωνίζονται εδώ, θαυμάζουν τον Κυριάκο Παπαδόπουλο και τον Παπασταθόπουλο, σέβονται απεριόριστα τον Λυμπερόπουλο και αναρωτιούνται πώς δεν τον είχαν ανακαλύψει σε μικρότερη ηλικία του και όχι στα 33 του, όσο ήταν όταν πήγε στη Φραγκφούρτη. Εκθειάζουν επίσης τον Γκέκα και τον Κυργιάκο, που πέτυχαν εδώ σπουδαία πράγματα. Γενικά οι Γερμανοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ποιοτικοί έλληνες ποδοσφαιριστές μπορούν να διακριθούν στην Μπουντσελίγκα και θεωρώ ότι σύντομα η ελληνική παροικία εδώ θα μεγαλώσει αρκετά».

Εξομολόγηση
Ο ΠΑΟΚ είναι η μεγάλη αγάπη μου!
Ο Μαλεζάς έζησε τη σταδιακή αναγέννηση του ΠΑΟΚ, διεκδίκησε μαζί του τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, πανηγύρισε την κατάκτηση της δεύτερης θέσης και τη συμμετοχή στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι όμως μακριά τώρα που η ομάδα της Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε διαδικασία… εκτόξευσης υπό την ηγεσία του κ. Ιβάν Σαββίδη.
Αλήθεια, σε στενοχωρεί καθόλου το γεγονός ότι απέχεις από αυτή τη μετάλλαξη;
«Ναι, μου κακοφαίνεται κάπως… Ημουν επτά χρόνια στον ΠΑΟΚ, θα είναι πάντοτε το σπίτι μου, η μεγάλη αγάπη μου. Εζησα εκεί όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές και θα ήθελα να είχε έρθει ο Σαββίδης λίγο νωρίτερα. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Εγώ ήμουν εκείνος που επέλεξα να βιώσω κάτι διαφορετικό στη ζωή μου. Ηταν μια απόφαση που αν δεν την έπαιρνα θα μετάνιωνα στην πορεία, οπότε δεν δικαιούμαι να γκρινιάζω. Χαίρομαι έστω και από απόσταση για τους πρώην συμπαίκτες μου, για την ομάδα, για τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ που δικαιούνται κάτι περισσότερο».
Τι έλειπε από τον ΠΑΟΚ στα χρόνια που εσύ τον έζησες ώστε να φτάσει στην κατάκτηση ενός τίτλου;
«Υπήρξαν φορές που το παλέψαμε, φτάσαμε αρκετά κοντά, αλλά στο τέλος δεν σταθήκαμε ικανοί ή τυχεροί για να πανηγυρίσουμε. Θεωρώ ότι δεν το πιστεύαμε όσο θα έπρεπε. Μπαίναμε στο πρωτάθλημα κάπως χαλαρά, πετούσαμε βαθμούς που δεν θα έπρεπε να μας ξεφεύγουν και στην πορεία, όταν βρίσκαμε ρυθμό και χημεία, διαπιστώναμε ότι είχαμε χάσει έδαφος από δικά μας παιχνίδια. Δεν είναι εύκολο να καλύψεις βαθμολογικές διαφορές στην Ελλάδα».
Τι κρατάς από την πορεία σου στον ΠΑΟΚ;
«Το ότι έγινα αυτό που είμαι σήμερα, το ότι βρίσκομαι εδώ στη Γερμανία και παίζω σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Ολα τα οφείλω σε εκείνον, αυτό κρατάω και όταν το σκέφτομαι γεμίζει η ψυχή μου. Ηταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα».
Ποιοι ποδοσφαιριστές σε επηρέασαν θετικά αυτά τα χρόνια;
«Ο Κοντρέρας, ο Τσιρίλο και ο Μάρκος Αντόνιο με βοήθησαν να εξελιχθώ και να γίνω καλύτερος αμυντικός. Εμαθα πολλά δίπλα τους, έχτισα χαρακτήρα και έγινα σκληρός και πιο απαιτητικός από τον εαυτό μου. Ως άνθρωπος έμαθα πολλά ακούγοντας τον Πάμπλο Γκαρσία και συζητώντας μαζί του. Πρόκειται για μια απίστευτη προσωπικότητα, ένας σπάνιος άνθρωπος. Παρεξηγείται από όλους επειδή θέλει να κερδίζει και κάποιες φορές ξεφεύγει, ως χαρακτήρας όμως είναι πραγματικά ξεχωριστός. Πρέπει να τον ζήσεις για να καταλάβεις».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ