Καλή αρχή του στίβου

ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ επιδόσεις στο άλμα επί κοντώ του κορυφαίου έλληνα αθλητή στίβου Κώστα Φιλιππίδη είναι για τη νέα χρονιά ενθαρρυντική αρχή για το άθλημα με τη μεγάλη ιστορία που σε άλλες, δυστυχώς, εποχές ενθουσίαζε τους φιλάθλους. Τώρα το πράγμα και οι ελπίδες στρέφονται σε μικρό αριθμό αθλητών και αθλητριών, με μπροστάρη τον Κώστα Φιλιππίδη, για να τραβήξουν τον συρμό σε νέους ορίζοντες. Οι καιροί δύσκολοι, η θηλιά σφίγγει όχι μόνο με την οικονομική κρίση αλλά και την επιβίωση του αθλητισμού. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις παραπλανητικές εικόνες και εμφανίσεις μερικών ομάδων όπου ρέει προκλητικά ακόμη το χρήμα του ποδοσφαίρου και της καλαθοσφαίρισης. Η «αγωνία» για τους στόχους τους μονοπωλεί το ενδιαφέρον των πολλών. Αλλά τα προβλήματα ταλανίζουν τους μη έχοντες. Σχεδόν στην ολότητα των άλλων αθλημάτων το έδαφος σείεται. Ο στίβος σηκώνει βαρύτατο φορτίο και γι’ αυτό η περίπτωση του Φιλιππίδη είναι φως στο τούνελ.

***

Ο ΔΡΟΜΟΣ είναι μακρύς και από σημαντικές διεθνείς διοργανώσεις θα κριθεί ποια είναι η δυναμικότητα του στίβου μέσα στις ασφυκτικές συγκυρίες. Θα δούμε, δηλαδή, αν ο στίβος θα κρατηθεί όρθιος με κάποια σωσίβια τύπου Φιλιππίδη και λιγοστών ακόμη αθλητών και αθλητριών ή οι ρίζες έχουν ακόμη ζωντάνια και κυρίως αν η νέα γενιά, κατάλληλα ενισχυόμενη, θα οδηγήσει το σκάφος στο ανοιχτό πέλαγος. Οσον αφορά τον συγκεκριμένο πρωταθλητή, επωμίζεται μεγάλη ευθύνη και γι’ αυτό πρέπει να διασφαλισθεί η απρόσκοπτη πορεία, όπως και μερικών ακόμη άλλων διεθνούς εμβέλειας που θα οξυγονώσουν το μεγάλο αυτό άθλημα. Συνεπώς ο Κώστας Φιλιππίδης, με έναν ικανό και έμπειρο προπονητή, τουτέστιν τον άλλοτε πρωταθλητή του άλματος επί κοντώ Δ. Κυτέα, έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις, όπως είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στο Γκέτεμποργκ (πιο σωστά Γκετενμπόρι) της Σουηδίας και αργότερα τους Μεσογειακούς Αγώνες στη Μυρσίνα της Μικράς Ασίας και φυσικά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τον Αύγουστο στη Μόσχα. Στα 26 χρόνια του έχει ατσαλωθεί σε δύσκολες και επιτυχείς γι’ αυτόν συνθήκες, έχει περάσει από συμπληγάδες κακών συγκυριών, αλλά κάθε φορά που σφίγγει στα χέρια του το κοντάρι δίνει το μέτρο μιας ανώτατης βαθμίδας αγωνιστικού πνεύματος συνεχίζοντας την παράδοση μορφών του άλματος επί κοντώ σε ροή έξι δεκαετιών (Γ. Ρουμπάνης, Χρ. Παπανικολάου, Γ. Ευσταθιάδης, και όχι μόνο αυτοί). Και η καλή αρχή ας έχει συνέχεια ξεπερνώντας τα ορόσημα του 2011 και του 2012.

***

ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ δοθείσης αξίζει ίσως τον κόπο ένα ταξίδι στον χρόνο για να δούμε τις ρίζες του ελληνικού άλματος επί κοντώ στο πλαίσιο επίσημης αθλητικής διοργάνωσης. Η σχετική ιχνηλασία οδηγεί σε αναφορά στο πρόγραμμα των Τηνίων 1895, αγώνων στο νησί της Μεγαλόχαρης που ήσαν προπομπός των Ολυμπιακών του 1896 και οργανώθηκαν από τον ιστορικότατο Εθνικό ΓΣ με τη συνεργασία του Δήμου Τηνίων και του Ιδρύματος του ιερού ναού της Ευαγγελίστριας τον Δεκαπενταύγουστο. Στο πρόγραμμα που είχε σχεδιάσει σε προκαταρκτική φάση ο Εθνικός ΓΣ μέσω του μεγάλου γυμναστή Ιωάννη Χρυσάφη, είχαν συμπεριληφθεί και δύο χαρακτηριζόμενα σαφώς ως άλματα «διά κοντού από βατήρος εις ύψος και εις μήκος». Τα αγωνίσματα δεν ήσαν τελικά στο πρόγραμμα των αγώνων. Πολύ πριν, εν έτει 1870, στο πλαίσιο των Β’ Ολυμπίων / Β’ Ζάππειας Ολυμπιάδας που έγιναν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το οποίο δεν είχε πάρει τη μορφή της αναμαρμάρωσης του 1896 αλλά ήταν ένα πρόχειρα διαμορφωμένο πλάτωμα με χώμα για τους αθλητές, ενώ οι θεατές κάθονταν στις πλαγιές του Αρδηττού, υπήρξε αγώνισμα «άλμα επί κοντώ» υπέρ τάφρον (χαντάκι) με νικητή τον Κρητικό Ι. Καρδαμυλάκη. Δεύτερος ο Γ. Γαλίφης από τη Σίφνο και τρίτος ο Κεφαλλονίτης Δ. Κασανδρής.

***

ΤΟ ΑΛΜΑ επί κοντώ στη σημερινή μορφή του έκανε την πρώτη εμφάνισή του στους Πανελλήνιους Αγώνες που έγιναν 15 ημέρες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και το αγώνισμα κάλυψε χρονικά δύο δόσεις: τη 10η Μαρτίου 1896 και την επομένη που συνεχίστηκε λόγω διακοπής επειδή είχε νυχτώσει! Εκεί (10 Μαρτίου 1896) την καλύτερη επίδοση σημείωση με 2,60 μ. ο αθλητής του Εθνικού ΓΣ Ι. Θεοδωρόπουλος. Αυτή χρονικά είναι η πρώτη επίσημη εθνική επίδοση. Την επόμενη ημέρα (11 Μαρτίου) ο Ε. Δαμάσκος, του ΕΓΣ επίσης, αναδείχθηκε τελικός νικητής με άλμα 2,90 μ. Ο Δαμάσκος στους Ολυμπιακούς του 1896 κατετάγη τρίτος με άλμα επίσης 2,90 μ., μετά τους Αμερικανούς Χόιτ (3,30 μ.) και Τάιλερ (3,25 μ.). Στους Ολυμπιακούς του 1906, που είναι γνωστοί ως Μεσολυμπιακοί, ο Θ. Μακρής της Γυμν. Εταιρείας Πατρών κατέλαβε την 4η θέση με άλμα 3,35 μ. Αυτή είναι η αφετηρία του ελληνικού άλματος επί κοντώ. Μικρή ιστορία που ακουμπά στη μεγάλη…

pnlinardos@yahoo.gr