Οι απαιτήσεις των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων από τους πρωταγωνιστές των γηπέδων, προπονητές και αθλητές, δεν εξαρτώνται από το μέγεθος του ονόματος ή του συμβολαίου τους. Το ότι, δηλαδή, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ή ο Ντούσαν Ιβκοβιτς δεν τόλμησαν ποτέ να πάρουν την ομάδα τους και να αποχωρήσουν από το ΟΑΚΑ, το ΣΕΦ ή το Ελληνικό για να γλιτώσουν από τη γηπεδική ζούγκλα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να το πράξουν ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι αρχηγοί Πρασίνων και Ερυθρολεύκων Δημήτρης Διαμαντίδης και Βασίλης Σπανούλης αντιστοίχως.
«Οι σχέσεις αθλητών και προπονητών είναι εξαιρετικές. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα μεταξύ μας. Η αντιπαλότητά μας διαρκεί επί 40 λεπτά. Θα δώσουν, λοιπόν, τη λύση οι προπονητές ή οι παίκτες; Η Ομοσπονδία στο Κύπελλο και ο ΕΣΑΚΕ στο Πρωτάθλημα είναι οι αρμόδιοι φορείς Εμείς είμαστε εργαζόμενοι», δήλωσε ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά τη λήξη της… ντροπής (και όχι γιορτής, όπως ισχύει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης) του μπάσκετ, που διήρκεσε τέσσερις ώρες στο διαλυμένο από τους «επιστήμονες» της κερκίδας κλειστό γυμναστήριο του Ελληνικού.
Και αν η φωτοβολίδα έβρισκε στο μάτι τον Αμερικανό Κάιλ Χάινς; Η αν το αιχμηρό αντικείμενο που προκάλεσε βαθιά ουλή στο μπράτσο του Μάικ Μπράμου τόν πετύχαινε στο κεφάλι; Την ίδια απάντηση θα έδιναν οι προπονητές και οι παίκτες; Ότι είναι «εργαζόμενοι», άρα δεν μπορούν να κάνουν κάτι; Κάποιος είπε μια σωστή κουβέντα στο Ελληνικό. «Τι περιμένετε από τους παίκτες; Να αποχωρήσουν μαζί από το γήπεδο; Αυτό θα συνέβαινε μόνο αν ήταν ενωμένοι». Κάτι τέτοιο υπαινίχθη και ο κόουτς Μπαρτζώκας εκφράζοντας την απορία του: «Πιστεύετε ότι ο Παναθηναϊκός θα συναινούσε;».
Πράγματι. Στην αποτυχημένη απεργία του ΠΣΑΚ, για σοβαρά εργασιακά ζητήματα, τον Οκτώβριο του 2010, οι ακριβοπληρωμένοι Διαμαντίδης και Σπανούλης έκαναν… ζέσταμα, την ώρα που ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Μαρμαρινός και λίγοι ακόμη θαρραλέοι σπρώχνονταν με τους άνδρες των ΜΑΤ κατά σύμπτωση στο ίδιο γήπεδο (Ελληνικό). Θρυλείται, μάλιστα, ότι ο τότε Ερυθρόλευκος Γιάννης Μπουρούσης είχε αναρωτηθεί στο Αλεξάνδρειο ενώπιον…πάμπτωχου συναθλητή του «ποιος θα μου δώσει τα 170 χιλιάρικα, αν ο Ολυμπιακός μάς κόψει ένα μηνιάτικο;»…
Ειπώθηκε και κάτι ακόμη στο Ελληνικό. Ότι ο μοναδικός άνδρας που έδειξε σθένος ήταν ο πρώτος διαιτητής Τόμι Σχινάς! Σοφή κουβέντα. Διότι ήταν ο μόνος που ζήτησε από τις δύο ομάδες να αποσυρθούν προς τα αποδυτήρια και εν συνεχεία απαίτησε την εκκένωση των κερκίδων, προκειμένου να συνεχιστεί ο τελικός. Και ο Σχινάς εργαζόμενος είναι, κι όμως πήρε τη δύσκολη απόφαση. Όπως οι λιμενεργάτες, οι οδηγοί λεωφορείων, οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Εργαζόμενοι είναι και αυτοί και όμως αντέδρασαν και αντιδρούν…
Οι μεγάλοι παίκτες και οι εκ των κορυφαίων ελλήνων προπονητών πρέπει επιτέλους να το καταλάβουν. Η υστεροφημία δεν εξαρτάται μόνο από τα τρόπαια και τα μηδενικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, αλλά και από αξιομνημόνευτες πράξεις ανδρείας. Σε τελική ανάλυση, τι είδους κυρώσεις θα είχαν ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης αν _ βλέποντας απαθείς την Κυβέρνηση, την Αστυνομία και τις διοικήσεις _ συμφωνούσαν να αποχωρήσουν από κοινού; Το πολύ – πολύ να… έχαναν ένα μηνιάτικο. Θα κέρδιζαν όμως την αναγνώριση, όχι μόνο για τον αγωνιστικό χαρακτήρα εντός παρκέ, αλλά και για την προσωπικότητά τους.
